Aan het einde van de 18e eeuw ontstond er in Europa de Zionistische beweging als een idee voor Joden van over de hele wereld om naar het land van hun historische wortels terug te keren. De oorsprong van het woord, “Zion” is onzeker; in het Oude Testament wordt het voor het eerst als de naam van een Kanaänitisch en niet een Joodse forificatie genoemd en dateert van vóór de Joden. Tijdens een vergadering van Zionisten in Zwitseland in 1897 werd, zelfs hoewel de bevolking er in die tijd 96% Moslim en Christen was, Palestina als de locatie voor de hun voorgestelde Joodse staat gekozen. Een groep Joodse onderzoekers bezocht Palestina in die tijd en deelde” (later) “mee, “De bruid is mooi maar zij is gehuwd met een andere man”. Vanaf het begin begrepen de Zionisten dat om dit volk voor wie Palestina al hun geboorteland was, dwang nodig zou zijn om dit volk er te verwijderen.
In die tijd was Palestina een provincie van Ottomaans Syrië, een regio van het Ottomaanse Imperium. Samen met de Ottomaanse Turken onderzochten de Zionisten de mogelijkheden om er een Joods geboorteland te creëeren. De Turken reageerden hierop dat immigranten van elke groep welkom waren maar dat het land al ezet was en een beperkte, op ras en/of religie gebaseerde staat niet te sprake kwam.
Vervolgens wendden de Zionisten zich tot de Britten die voor dit idee gemakkelijk te beïnvloeden waren om verschillende redenen waarvan er één was dat zij in 1916 in gevaar verkeerden, WW I te verliezen. Tijdens de Slag om de Somme die in dat jaar in juli begon, leed Brittanië op de eerste dag 57.000 slachtoffers, een verbijsterend aantal dode jongemannen. De Zionisten suggereerden dat zij en hun Joodse vrienden op hoge plaatsen de Verenigde Staten ertoe konden brengen, aan de kant van de britten in de oorlog te krijgen. De Amerikaanse ereconsul, Evan M. Wilson, die als Minister Consul-General in Jeruzalem gediend had, beschreef deze overeenkomst in zijn boek, “Decisions on Palestine”. Hij schreef dat de Balfour-Verklaring “hoofdzakelijk aan de Joden was gegeven voor het doel Joodse steun voor de oorlog te verkrijgen en om een vergelijkbare belofte van de Centrale Machten (Duitsland en de Ottomaanse Turken) te verhinderen”.
Daarnaast was Brittanië nog altijd diep bertokken in het telen van opium in haar “kroonjuweel”, haar kolonie, India, om dit te verkopen aan de Chinezen (waarvan de Britten bijna twee eeuwen daarvoor hadden samengezworen aan deze drug verslaafd te houden door die met tabak te vermengen) en afhankelijk was van de inkomsten daarvan en daarom alle bescherming die het maar verkrijgen kon voor de toegangsroute tot het Suez-Kanaal, zou verkrijgen. Het zag aan Joodse staat in die regio als meer weilwillend voor haar imperialistsiche aandelen dan de omringende Arabische Moslims.
Een derde reden dat Brittanië het idee van Joden die de Palestijnen zouden met geweld zouden verplaatsen verwelkomde, was dat fundamantalische Christenen de overtuiging hadden dat de “tweede Komst van Christus” zich niet voor zou doen totdat “alle Joden terug in Jeruzalem” zouden zijn. Arthur Balfour, de belangrijkste auteur van de Balfour-Verklaring van 1917, was nu eigenlijk een dergelijke fundamentalistische gelovige.
Aldus steunde Brittanië de creatie van een Joodse staat op Palestijns land om er haar globale inperium mee te handhaven (een belangrijke oorzaak van WW I), haar winstgevende opiummarkt in China mee te beschermen en om er te trachten de “tweede komst” van Jezus mee te bespoedigen. Het enorme geweld en de wreedheid die de Palestijnen sindsdien aangedaan is, is in de naam van de Prins der Vrede en de goden van het kapitalisme voortgezet.
Tijdens het Derde Palestijnse Congres in Haifa in 1920 keurde men de plannen van de Brite regering om het Zionistisch project af en verwierp men de verklaring als een schending van de Internationale Wetgeving en van de inheemse bevolking. Wilson ging er zelf met een commissie naar Palestina om er de situatie peroonlijk te onderzoeken. Na er twee maanden in de regio het hebben doorgebracht en alle secties van de bevolking te hebben geïnterviewed, verklaarden de commissieleden dat de creatie van een Joodse staat in Palestina slechts kon worden bereikt met “de “ergste overtreding van de burgelijke en religieuze rechten van bestaande niet-Joodse gemeenschappen in Palestina”, en wezen erop dat om Palestijnen te onderwerpen aan “gestadige financiële en sociale druk om het land over te geven, een grove schending van het principe van zelfbeschikking en de rechten van de bevolking zou zijn”.
In het rapport werd verklaard dat het tijdens vergaderingen met Joodse vertegenwoordigers duidelijk werd dat “de Zionisten uitzagen naar het praktisch volkomen onteigenen van de huidige niet-Joodse inwoners van Palestina”. In het rapport werd geconcludeerd dat om dit te bereiken, hierbij gewapende dwang vereist zou zijn en drongen er tijdens de Vredesconferentie” (Vredesconferentie van Versailles-TN) “op aan, de Zionistsiche voorstellen af te wijzen. De commissie deed de aanbeveling dat “het project om van Palestina een onbewtiste Joods staat te maken, opgegeven zou moeten worden”. Dit rapport werd echter achtergehouden en toen Brittanië van de Volkenbond het “mandaat” kreeg, hield dit de Balfour-Verklaring voor de steun van een Joodse geboorteland in het bestaande Palestina in.
Vanaf dat moment nam de Joodse immigratie naar Palestina snel toe. Toen de pas opgerichte Verenigde Naties in 1947 een opdelingsplan goedkeurde waarbij het land opgedeeld werd tussen Palestijnen en Joden, had de Joodse bevolking er vanaf 1917 van 4% tot 30% toegenomen. Maar daar de Verenigde Naties altijd grotendeels door de Westerse machten gecontroleerd werd, werd de Joden 55% van het land gegeven. De Zionisten accepteerden dit opdelingsplan terwijl de Arabisch-Islamitische gemeenschap dit niet deed daar zij een aanzienlijk deel van wat hun geboorteland was geweest, aan de Westerse imperialistische macht zouden verliezen. Tijdens interne discussies verklaarde David Ben-Gurion (eerste minister-president van Israël) in 1938 dat “nadat we een sterke macht geworden zijn, schaffen we de opdeling af en zullen we uitbreiden in Palestia als geheel”.
De aanname van de opdelingsresolutie in november 1947 veroorzaakte het geweld wat door analysten van het Staatsdepartement voorspeld was en waarop de Zionisten zich op hadden voorbereid. Er vonde op z ’n minst 33 bloedbaden in Palestijnse dorpen plaats waarvan de helft, vóórdat ook maar een enkel Arabsich leger zich bij dit conflict had aangesloten. Zionistische strijdkrachten waren beter uitgerust en hadden meer mannen onder de wapenen dan hun tegenstanders en tegen het einde van Israël’s “Onafhankelijkheidsoorlog” waren meer dan 750.000 Palestijnse mannen, vrouwen en kinderen gewetenloos verdreven en meer dan 500 Palestijnse dorpen vernietigd. De Palestinen noemen dit de Nakba: de Catastrofe. Tom Segev schrijft,
“Israël was geboren uit terreur, oorlog en revolutie. en haar creatie vereiste een mate van fanatisme en wreedheid”.
Een van de beter gedocumenteerde bloedbaden vond voor enig Arabisch leger zich had aangesloten bij de oolog, plaats in een klein neutraal Palestijns dorp in April 1948, Deir Yassin geheten. Richard Catling, assistent Inspecteur-Generaal van de Afdeling Strafrechtelijk Onderzoek, maakte melding van “sexuele gruwelen” gepleegd door Zionistische strijdkrachten. “Vele jonge schoolmeisjes werden verkracht en later afgeslacht”, meldde hij. “Oude vrouwen werden eveneens gemolesteerd”. De vertegenwoordiger van het Rode Kruis die er de dode lichamen te Deir Yassin vond, arriveerde er op tijd om er de moorden in actie te zien. In zijn dagboek schreef hij dat Zionistische leden van de militia nog altijd de huizen binnengingen met vuurwapens en messen toen hij er arriveerde. Hij zag een jonge Joodse vrouw die een met bloed bedekte dolk bij zich droeg en een ander die een ouder echtpaar neerstak in hun deuropening. De vertegenwoordiger schreef dat deze tonelen hem eraan herinnerden aan SS-troepen die hij in Athene bezig had gezien.
De aanval op Deir Yassin was gepleegd door twee Zionistische militias en gecoördineerd met de Zionistsiche hoofdmacht waarvan de elite-eenheid deel had aan een deel van de operatie. De leiders van deze twee militias, Menachem Begin en Yitzhak Shamir, werden later ministerpresident van Israël.
Voor hun overwinning te Deir Yassin, stuurde Begin, hoofd van de militia, de Irgun, de volgende boodschap aan zijn troepen: “Aanvaardt mijn felicitaties voor deze schitterende veroveringsdaad. Deel mijn hoogachting” (hiervoor) “mee aan alle commandanten en soldaten! Vertel de soldaten: “Met jullie aanval en verovering hebben jullie geschiedenis in Israël geschreven. Ga aldus voort tot de overwinning. Net als in Deir Yassin, zullen we de vijand overal aanvallen en verslaan. God, God, Gij hebt ons uitverkoren voor de verovering”.
Het Joods mystieke boek, de Kabala, leert dat niet-Joden de belichaming van Satan zijn en dat de wereld slechts geschapen werd omwille van Joden. Rabbijn Kook, die als heilige een verheven status onder zijn volgelingen in zowel Israël als de Verenigde Status verkregen heeft, verklaarde: “Het verschil tussen een Joodse ziel en zielen van niet-Joden… is groter en dieper dan het verschil tussen een menselijke ziel en de zielen van vee”.
Jammer genoeg voor de Joodse doelstellingen, zijn zij tot op heden niet in staat geweest , Palestina van de Palestijnen af te helpen. Van de ongeveer 12 miljoen Palestijnen leven er 3 miljoen op de West-Oever, 2 miljoen in de Gazastrook en bijna twee miljoen in Israël.
Te zeggen dat Palestijnen er door de Israëlische Joden als tweederangs burgers behandeld worden, zou een belangrijke understatement zijn. Elk aspect van het Palestijnse leven wordt er op een onderdrukkende en vaak geweldadige wijze door de Israëlis gecontroleerd. Op de West-Oever bijvoorbeeld, bevinden er zich 7500 Israëlische soldaten en zijn er op z ’n minst 98 comtroleposten waar Palestijnen voor uren, zelfs dagen worden opgehouden. Soldaten vallen er regelmatig Palestijns landgoed binnen; toen ik les gaf op een Palestijnse basisschool in Hebron in Februari 2018, werd die binnengevallen door vele soldaten die traangasgranaten op het schoolplein afschoten. Samen met circa 6000 Palestijnse volwassenen bevinden er zich in Israëlische gevangenissen meer dan 600 Palestijnse jongeren onder de leeftijd van 18 jaar.
Sinds 1967 heeft Israël 73% van Gaza en de West-Oever geconfisqeerd, inclusief Oost-Jeruzalem. De Israëlische regering moedigt de constructie van Joodse nederzettingen in de Bezette Gebieden aan en subsidieert die. Tussen 1967 en 1999 stichtte Israël 200 nederzettingen in de gebieden inclusief Jeruzaem. Deze koloniale buitenposten zijn gebouwd op honderden vierkante kilometers van de Palestijnen geconfisqeerd land en vereisen er een grote militaire aanwezigheid voor de verdediging om heen. Onder de Internationale Wetgeving is de bouw van nederzettingen illegaal; de Vierde Geneve-Conventie verbiedt de verplaatsing van de burgerbevolking van de bezettende macht binnen bezet gebied. Elke Joodse nederzetting is via vele, goed onderhouden wegen met Israël verbonden, wegen waarover Palestijnen niet over mogen reizen, zelfs niet eens over mogen steken. Al deze wegen zijn aangelegd op “onteigend” Palestijns land en delen de West-Oever op in geïsoleerde segmenten op.
Sinds 1967 heeft Israël eveneens meer dan 48.000 huizen verwoest waarbij enkele honderdduizenden Palestijnen dakloos zijn geworden.Palestijnen die op hun eigen land huizem wensen te bouwen worden onderworpen aan een aanvraag voor toestemming waarvan het verloop ervan langdurig en ook duur is, en wat bijna altijd geweigerd wordt. Het Israëlische leger gebruikt het het gebrek aan toestemming dan om het verwoesten van huizen te rechtvaardigen. Israël heeft sinds 1967 meer dan 800.000 bomen ontworteld waarvan de meeste olijfbomen en andere voedselproducerende bomen zijn. Het doel van deze gaande wreedheden is om de Palestijnen Palsetina uit te drijven. Eigenlijk heeft Israël voorgesteld dat Jordanië een goed thuis voor hen zou zijn.
Het is duidelijk dat Israël iets meer is dan een apartheidsstaat, een woord uitgevonden in Zuid-Afrika wat “gescheidenheid” betekent. Israëlische Zionisten willen exclusiviteit -uitsluitend Joden in Israël en Palestina. Die exclusiviteit op zich is al een mythe daar het bewezen is dat er genetisch gezien, niet zoiets is als een zuiver genetisch ras van Joden en Joden uit het Middelandse Zeegebied komen met het Palestjnde DNA voort 100% overeen (en alle Homo Sapiens hebben voor 99,9% hetzelfde DNA.) Vanuit religieus perspectief zijn Joden onder elkaar evenzeer verdeeld als in elke andere religieuze groep. In de naam van deze mythologie een speciaal gezalfd volk te zijn, hebben de Israëlis in het algemeen en de Zionisten in het bijzonder doorlopend misdaden en voortdurende butaliteit en wreedheden tegen hun eigen broederes en zusters, het Palestijnse volk, gepleegd”.
(Bron: https://aladinsmiraclelamp.wordpress.com/2018/07/12/a-brief-history-of-palestine/) Op deze excellente site is er naast dit artikel veel en veel meer te lezen: “Palestine Before Israel – Maps”, “A history of how Israel oiut-foxed US Presidents, form Eisenhower to Obama”, en aanverwante onderwerpen.
Enkele Voetnoten.
Tot besluit willen we hier enkele voetnoten toevoegen aan het artikel wat we hier vertaald hebben. Hoewel het inderdaad zo is dat geen enkel volk (nclusief de Joden) volkomen raszuiver is, is het echter een waarheid dat 98% van de Joden in totaal eigenlijk Khazariërs zijn die geen enkele binding hebben met de oude bijbelse Istaëlieten. De huidige afstammelingender Khazariërs die Palestina nu al voor zeventig lange jaren bezet houden en er de ene na de andere gruwel tenen de Palestijnen hebben bedreven (de wrede slachtpartij te Deir Yasin is al in dit artikel genoemd), zijn nooit uit Palestina vandaan gekomen laat staan dat zij erin gewoond zouden hebben; zij hebben daarom dan ook geen énkel recht om er nadat zij er in 1947-84 waren teruggekeerd, te blijven!
“Vele (hedendaagse Joden) van wie er luidruchtig geroepen hebben terug te gaan naar Palestina, hebben NOOIT fysieke voorouders in dat deel van de wereld gehad. De OVERWELDIGENDE meederheid van Joden zijn nakomelingen van de bekeerlingen van Khazaria en elders die het Judaïsme hadden aangenomen. Deze visie van de niet-etniciteit van het grootste deel van het Jodendom wordt BENADRUKT door prominente anthropologen zoals Rypley, Weissenberg, Hertz, Boaz, Pittard, Fishberg, Mead en anderen”. (Dr. Alfred Lilienthal)
“Hoewel vele Joden NIET van Semitische oorsprong zijn, zijn we de religieuze, geestelijke en nationale (maar NIET de genetische) nakomelingen van hen, die het eerst de vroegere grondslagen van het Judaïsme die Semieten waren, legden”. (Rabbijn Cyril A. Stanway in “Viewpoints” Donderdag 8 November 1910 in de Sun-News (Las Cruces, New Mexico)
“Deze Oost-Europese Yiddish-sprekende Joden die bijna de gehele Zionistische groep vormen, hebben noch een geografische, historische noch etnische connectie met hetzij de Joden [Israëlitische Judeeërs] van het Oude Testament OF het land wat vadaag bekend is als Palestina”. (Dr, Benjamin H. Freedman, gepubliceerd door de National Economic Council, Inc. als “Council Letter nr. 177”, 15 Oktober 1947)
“Strikt gesproken is het incorrect een oude Israëliet een “Jood” of een huidige Jood een Israëliet of een Hebreeër te noemen”. (Joodse Almanak 1980, blz. 3) (zie voor dit en veel meer: https://socioecohistory.wordpress.com/2014/06/27/texe-marrs-more-dna-science-the-jewish-bloodline-ashkenazi-khazar-jews-90-of-modern-jewry-are-not-semitic-not-real-jews/
Resolutie 181: Nooit Goedgekeurd door de VN.
Wat nu de VN-resolutie voor de opdeling van Palestina aangaat, Resolutie 181, schijnt die achteraf nooit te zijn goedgekeurd door de VN:
“Op de 23e dag in September 1947, wees de Algemene Vergadering de kwestie van de opdeling van Palestina toe aan haar ad hoc-commissie. Een andere sub-commissie moest het voorstel van de stichting van een eenheidsstaat in Palestina bestuderen waarin de Democratische Grondwet de mensenrechten en fundamentele vrijheid voor al haar burgers , zónder onderschied tussen ras, taal of religie zou garanderen. De twee rapporten werden voorgelegd en na langdurige discussies werd er vanuit de Verenigde Staten en de Sovjet-delegatie grote druk uitgeoefend om de Resolutie voor de Opdeling van Palestina aan te nemen.
Het was op 25 November 1947 dat de wereld voor de eerste maal bekend werd met het definitieve ontwerp van de opdelingsresolutie: Resolutie 181. De Algemene Vergadering weigerde een resolutie om de Palestijnse kwestie aan het Internationaal Gerechtshof voor te leggen om te bepalen of de VN enige bevoegdheid had, de opdeling van Palestina of enig ánder land, aan te bevelen. Voordat een ontwerpresolutie officieel kan worden, vereist de VN-procedure een twee-derde meerderheid van haar ad hoc-commissie. Daar er twee stemmen ontbraken voor een dergeljke meerderheid, werd het ontwerp aan de Algemene Vergadering voorgelegd. Zowel de Zionistische als Arabische delegaties waren nu in een race tegen de tijd verwikkeld. Andere gedelegeerden die aanvankelijk de voorkeur aan de vorstellen van de opdeling hadden gegeven, schenen nu te twijfelen en werden door het Witte Huis onder druk gezet en en beïnvloed om te verzekeren dat een gunstige uitkomst gegarandeerd zou zijn. Het eensgezinde en opmerkelijke lobbyen door de Zionistische lobby zorgde er op het laatste moment voor, dat de acht zwevende en twijfelende stemmen bij de lobby voor de opdeling kwamen. Voor de wereld zou de kracht van de Joods/Zionistische lobby in Washington niet als een verrassing gekomen zijn”. Voor het hele verhaal: http://www.1948.org.uk.un-resolution-1818/
Rabbijn Kook & de Christenzionistische Literatuur.
In het artikel is eveneens sprake van Rabbijn Kook, die zoals we gelezen hebben gezegd had,
“Het verschil tussen een Joodse ziel en zielen van niet-Joden… is groter en dieper dan het verschil tussen een menselijke ziel en de zielen van vee”.
Met andere woorden, Kook maakte hier duidelijk dat de “Joodse zielen” wat heiligheid en volmaaktheid betreft, hierbij mijlenver boven de “zielen van vee” (waarmee hij de niet-Joodse mensheid bedoelde) uitsteekt. Ofwel, Israël kán gewoon geen kwaad doen terwijl de Kabala (Kabbalah Cabala), leert dat de niet-Joden de “belichaming van Satan” zouden zijn. En hij is beslist niet de enige die een dergelijke racistsiche leert verkondigt! Als we hier nu eens de grote hoeveelheid aan christenzionistische literatuur bij naast leggen, zien we eigenlijk dat deze ronduit demonische theologie hier ook in wordt verkondigd maar dan op een verhulde en schemerige wijze: Israël kán gewoon geen kwaad doen. Het zijn echter de Palestijnen die volgens deze satanische leer de boosdoeners zouden zijn; maar ook de hele wereld in zekere zin en wel in deze dat die in vroeger tijden de Joden onschuldig dat die zouden zijn geweest, zouden hebben vervolgd. Ziedaar de “heilige Joodse ziel” waar de “zielen van vee” er hier maar schril en vaal bij afsteken! Die arme christenzionisten die zelf niet Joods zijn; al die jaren hebben die een Israël gehuldigd, geprezen en hooggehouden waarin op hen geringschattend neergekeken wordt als “zielen van vee”! Dit is de dwaasheid ten top! En overal daar waar er ook maar iets van de gruwelen die de Joden tegen Palestijnen gepleegd hebben naar buiten komt, zijn het onze fanatieke christenzionistische verdedigers die het telkenmale weer voor Israël opnemen! Wederom, de dwaasheid ten top! Nu is het maar te hopen dat die christenzionisten ooit eens de moeite zullen nemen om websites zoals die van https://socioecohistory.com zullen bezoeken om eens een keer de waarheid over het Joodse volk de Khazariërs te weten te komen. Hopelijk dat zij dán een genezen en bevrijd zullen worden van de racistische leer waarvan zij reeds lang het slachtoffer zijn, genezen en bevrijd zullen worden!
Ton Nuiten – Donderdag 12 Juli 2018.
For decades Palestinians insisted that whatever European Jews suffered at the hands of the Nazi regime, they should not be made to pay for it.
