Gedurende juli-augustus 2006, had er in Libanon, de oorlog tussen Israël en het mlitante leger, Hezbollah (Partij van God) onder haar leider, Sayed Nasrallah plaats. Op de morgen van 12 juli 2006, lanceerden strijdkrachten van Hezbollah aan de grens met Libanon een aanval op een gepantserde Israëlische patrouillië. Hierbij kwamen twee Israëlische militairen om en werden er twee anderen door dit militante leger gevangengenomen. En dit zou de opmaat vormen voor een conflict waarbij Israël uiteindelijk de nederlag zou lijden. Aanvankelijk werd Libanon zowel vanuit de lucht als vanaf de grond drie á vier weken lang bestookt door “Israël’s moordmachine.” Maar het Israëlische leger zelf trok Libanon niet binnen. Dit omdat Hezbollah binnen het Israëlische leger bekend stond als een zeer geduchte tegenstander waarmee men een gewapend treffen tijdens een man-tot-man-gevecht maat beter uit de weg kon gaan. Israël wist dat als haar leger toch de confrontatie met Hezbollah aan zou gaan, het grote verliezen zou lijden. Nu had Israël beweerd dat het zowel de lange als de middellange afstandsraketten van Hezbollah had weten uit te schakelen. Maar later bleek dat Hezbollah nog altijd over de korte afstandsraketten beschikte. Het probleem voor Israël was echter dat het die niet vanuit de lucht onschadelijk kon maken. Het gevolg was dan ook, dat de Israëlische legermacht om ook die raketten te elimineren, uiteindelijk wel gedwongen was een grondconflict met Hezbollah aan te gaan. Aldus trok die alsnog Libanon binnen.
VN-Resolutie 1701.
Tijdens het conflict tussen de Israëlische strijdkrachten en Hezbollah, werd er door de Verenigde Naties (VN) druk vergaderd om een einde aan dit conflict te maken. En uiteindelijk kwam men met VN-Resolutie 1701 waarmee een wapenstilstand tussen beide strijdende pratijen bereikt zou worden. Het was echter de toenmalige Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken, Condoleeza Rice, die deze resolutie keer op keer tegenhield. Dus ging de strijd in Libanon gewoon door. Maar naarmate die strijd duurde, hoe moeilijker het voor de Israëlische strijdkrachten werd om die ook vol te houden. Uiteindelijk ging Rice toch overstag en werd de resolutie aangenomen. Aldus behoorde de oorlog in Libanon voorbij te zijn; de resolutie was aanvaard, nu moest die alleen nog worden doorgevoerd.
De Dahiya-Doctrine.
Dat er tot een resolutie in de VN besloten was, was uiteraard ook bij zowel de Israëlische overheid als het leger doorgedrongen. Maar ondertussen had Hezbollah het Israëlische leger met haar slagkracht zó tegengewerkt dat het haar militaire doelstellingen niet meer kon bereiken. En één van die doelstellingen was, de vernietiging van Hezbollah en wel voor ééns én voorgoed. En vermoedelijk was het dit wat het Israëlische leger niet onberoerd had gelaten. Tussen de tijd van de aanname én de uitvoering van VN-Resolutie 1701, besloot het Israëlische leger het dan ook over een andere boeg te gooien. Aldus begon met met de beruchte Dahiya-doctrine. En zo geschiedde het dat Israël in de laatste 72 uur vóór de resolutie van kracht zou worden, een regen in de vorm van vier miljoen clusterbommen over geheel Zuid-Libanon neer liet dalen en waarin de grootste hoeveelheid van deze bommen neerkwamen in de laatste drie dagen vóór de uitvoering van de resolutie. In het rapport van de mensenrechtenorganisatie, Human Right Watch, zou naar de Dahiya-doctrine worden verwezen als, “Flooding South Lebanon.” Een uitgrbreid verslag van het onderzoek naar deze oorlogsmisdaad en de bevindingen, is hier te lezen: https://www.hrw.org.report/2008/02/16/flooding-south-lebanon/israels-use-cluster-munitions-lebanon-july-august-2006 Zie ook: https://www.youtube.com/watch?v=Y4clg2CpiZs (“Israeli war crimes in Lebanon – Israel’s attack in 2006”)
Sayed Nasrallah, Hezbollah & de “Goddelijke Overwinning”.
Intussen verklaarde Sayed Nasrallah dat de overwinning die hij en zijn Hezbollah op de Israëlische strijdkrachten hadden behaald, een “goddelijke overwinning” was. En zij hadden het Israëlische leger een zware slag toegebracht waarvan het maar moeilijk zou kunnen herstellen. En dit was natuurlijk ook bínnen Israël bekend. Om het vertrouwen in de eigen slagkracht en militaire inzet tóch terug te kunnen winnen, besloten de Israëlische regering en het leger in december 2008 met een ándere militaire operatie te beginnen: de militaire inval in Gaza op hulpeloze Palestijnse burgers, mannen.vrouwen en kinderen onder de codenaam, Operation Cast Lead …
Ton Nuiten – Zaterdag 3 Februari 2018.
Tinthor's Blog 