Zoals we weten, is het over een korte tijd weer Pasen. Dit jaar (2020) valt dit feest op zondag en maandag 12 en 13 april. Tijdens dit feest herinneren we ons natuurlijk dat Jezus opgestaan is uit de dood. En dit feest wordt nu al jaren gevierd. Zowel hier in Nederland als in het buitenland. Zoals ook in Israël bijvoorbeeld. Daar wordt het feest Pesach genoemd waarbij men dan de uittocht van de oude Israëlieten uit de slavernij van Egypte gevoerd werd herdenkt. Aan de vooravond van de uittocht moest elk Israëlitisch gezin het bloed van een geslacht lam aanbrengen aan de deurposten van hun huis opdat de verderfengel (die er door God op uitgezonden was om er de eerstgeborene van de Egyptenaren te doden) hun huizen voorbij zou gaan. Dat die engel er opdracht toe had gekregen de Egyptische eerstgeborenen te doden, zal voornamelijk toe te schrijven zijn geweest aan het feit dat de Farao eerder opdracht had gegeven om alle Israëlische kindertjes van twee jaar oud en daaronder, zonder enig mededogen in de rivier, de Nijl, te laten werpen. Dit feest, Pesach in Israël, wordt hier zoals gezegd, ook gevierd maar dan als Pasen. Die diepere betekenis hierachter, is dat net zoals de oude Israëlieten het bloed van een geslacht lam aan de deurposten van hun huizen aan moesten brengen, dit bij ons die in Christus zijn gaan geloven, Zijn bloed wat Hij voor ons vergoten heeft aan het kruis, in symbolische zin aangebracht is op de “deurposten” van ons hart.
Rabbijn Ovadia Yosef & de Goyim.
Het paasfeest wordt nu al jarenlang achtereen in hetzij ergens in maart of april gevierd. Zo dus ook in het jaar, 2001, nu 19 jaar geleden. Waarom denken we nu eigenlijk aan uitgerekend dat jaar? Wat de viering ervan betreft, zal er niet veel verschil met de voorgaande jaren als die jaren die toen nog zouden komen, zijn geweest. Zowel in Israël zelf als in het buitenland. Maar waar het Israël aangaat, was er toch ergens een klein verschil. Tijdens het Pesach op 12 april 2001, hield een rabbijn, Ovadia Yosef, via de radio (zoals hij dit al enige tijd deed), een “Pesach-preek” (Paaspreek). En dit deed hij op een wijze die alleen de Talmudische rabbijnen eigen is en die daarom dan ook uniek mag worden genoemd. Tijdens zijn preek toonde Yosef aan, hoe hij nu precies over de Palestijnen dacht. En de preek die hij er over hen hield, was een openbare preek, dus iedereeen kon dan ook horen, wát hij op dat moment precies over de Palestijnen te zeggen had. En als we eenmaal horen, wát Yosef over hen te zeggen had, zal wel voor ons duidelijk worden dat er méér dan slechts een verschil is, waarmee dit feest in Israël tegenover het buitenland gevierd wordt; hij zei er onder meer dit:
“Moge de Heilige Naam de Arabieren met vergelding over hun hoofden bezoeken, maken dat hun zaad verloren zal gaan en hen vernietigen. Het is verboden medelijden met hen te hebben. We moeten hen raketten geven en wel met smaak. Kwaadaardigen, verdoemden!”
Dit werd destijds ook nog door de Israëlische krant, Haaretz, meegedeeld.
Ovadia Yosef, Adolf Hitler & de Joden.
Op 6 augustus 2000 (enige tijd daarvoor dus), wist de Britse krant, The Independent, over Ovadia Yosef nóg iets te zeggen. Toen ging het niet over de Palestijnen, maar over Adolf Hitler en de Joden. En dit werd onder woorden gebracht door Yehoshua Mashav, die voor Israel Radio vertelde dat Yosef had gezegd dat de Joden die door Hitler waren omgebracht, “gereïncarneerde zondaars” waren en dat Hitler zelf “De boodschapper van God” was, “om het Joodse volk haar juiste dessert te geven.” (Noot: een dessert is iets wat vaak na de maaltijd wordt opgediend in de vorm van een toetje. Yosef maakte dus op zijn wijze duidelijk dat het Joodse volk van Hitler het juiste toetje opgediend had gekregen!)
Ovadia Yosef over Vrouwen, Honden & Varkens.
De eerder genoemde krant, Haaretz, kwam later op 30 december 2011 met een bericht over een van de andere preken van Yosef uit 2006. En uit wát hij toen zei, bleek hoeveel waardering hijzelf (en dit zal vermoedelijk ook wel bij de overige Talmudische rabbijnen het geval zijn), voor vrouwen had:
“Een man moet er zorg voor dragen, niet tussen twee vrouwen, honden of varkens te wandelen, en mannen zouden eveneens niet toe moeten laten, dat een vrouw, een hond of een varken tussen hen wandelt.” Bron: revisionistreview.blogspot.com/2013/10/rabbi-ovadias-record-of-hate-speech/
Wát Yosef hiier destijds deeed, was dat hij een vergelijking tussen vrouwen, honden en varkens maakten. (Dit zal wel bepaald geen goed nieuws zijn geweest voor de feministen!) Op de site, revisionistreview, is nog veel meer te lezen over Yosef die in oktober 2013 overleed. Zo wisten ondermeer de Associated Press en de New Yrok Times met berichten te komen waarin deze in Israël zo invloedrijke rabbijn zowat de hemel in geprezen werd (of hij er na zijn dood ook gearriveerd is, is gezien zijn racistische uitlatingen echter sterk te betwijfelen!) Verder wist premier Benjamin Netanyahu vlak na het overlijden van Yosef mee te delen dat “Rav Ovadia een reus was op het gebied van de Thora en de halacha (Talmudische wetgeving) en voor tienduizenden een geestelijk leider.” En: “Hij werkte er hard aan, het erfgoed van Israël te verheerlijken.”
Ovadia Yosef & de Gevestigde (Mainstream) Media.
Nu was er vlak na het overlijden van Ovadia Yosef ook aandacht aan geschonken door de gevestigde (mainstream) media. Hoewel er hier dus destijds verslag over gedaan werd, hebben de genoemde media schijnbaar niet álles over hem meegedeeld. Want:
“Wat de huichelaars in de gevestigde media verborgen hebben gehouden, is dat rabbijn Ovadia Yosef vrouwen haatte. Hij haatte heidenen.” (niet-Joden-TN) “Hij haatte Joden die de Talmud verworpen hadden. Hij riep openlijk op tot de vernietiging van de Palestijnen. Hij haatte echter niet alle heidenen. Rabbijn Ovadia maakte een uitzondering voor Adolf Hitler.” (vetdruk toegevoegd)
Dr. Joachim Prinz & Adolf Hitler.
Dat het niet alleen Ovadia Yosef was, die in Hitler een soort van godsgeschenk had gezien, is inmiddels ook al duidelijk geworden. Het was wijlen Israel Shahak, die er aandacht aan had besteed en het ging hier over een Zionistische rabbijn in Duitsland, vlak nadat Hitler er aan de macht gekomen was; Shahak schreef hier het volgende over:
“Waarschijnlijk is dit het meest schokkende voorbeeld van dit type: de vreugde waarmee sommige zionistische leiders in Duitsland Hitler’s opkomst naar de macht hadden verwelkomd, omdat zij zijn overtuiging in het primaat van ‘ras’ en zijn vijandige houding tegen de assimilatie van Joden onder de ‘Aryanen deelden.’ Zij feliciteerden Hitler om zijn triomf over de gezamelijke vijand – de machten van het liberalisme. Dr. Joachim Prinz, aan zionistische rabbijn die vervolgens naar de Verenigde Staten emigreerde waar hij vice-voorzitter van het Joodse Wereldcongres en ook een spil binnen de Zionistische Wereldorganisatie werd (en tevens een goede vriend van Golda Meir), publiceerde in 1934 een uitzonderlijk boek, ‘Wir Juden’ (Wij Joden), om er de zogenaamde Duitse Revolutie van Hiter en de nederlaag van het liberalisme mee te vieren:
De betekenis van de Duitse Revolutie voor de Duitse natie zal uiteindelijk duidelijk worden voor hen, die die gecreëerd en het imago ervan gevormd hebben. De betekenis voor ons moet hier worden uiteen gezet: het geluk van het liberalisme is verloren gegaan. De enige vorm van politiek waarmee de Joodse assimilatie geholpen werd, is verzonken.” De overwinning van het Nazisme sluit assimilatie en gemengde huwelijken als een mogelijkheid voor Joden uit. ‘We zijn hier niet ongelukkig mee’, zei Dr. Prinz. In het feit dat Joden gedwongen worden zich als Joden te identificeren, ziet hij ‘de vervulling van onze wensen.’ En verder:
“We willen dat assimilatie zal worden vervangen door een nieuwe wet: de verklaring van het behoren tot de Joodse natie en het Joodse ras. Een staat die gebouwd is op het principe van de zuiverheid van de natie en het ras, kan alleen geëerd en gerespecteerd worden door een Jood die verklaart dat hij tot tot zijn eigen soort behoort. Nadat hij zichzelf als zodanig verklaard heeft, zal hij nooit meer in staat zijn tot een verkeerde loyaliteit aan de staat. Die zal geen Joodse vleiers en kruipers willen hebben. Die moet van ons geloof in en loyaliteit aan ons eigen belang eisen. Want alleen hij, die zijn eigen ras en bloed eert, kan een erehouding tegenover de nationale wil van andere naties hebben.”
Het hele boek”, (zo vervolgde Shahak), “staat vol met vergelijkbare ruwe vleierijen over de Nazi-ideologie, het glundert over de nederlaag van het liberalisme en in het bijzonder de ideeën van de Franse Revolutie en over grote verwachtingen dat in de collegiale atmosfeer van het Aryaanse ras, het zionisme en de mythe van het Joodse ras eveneens zullen gedijen.” (Bron: “Jewish History, Jewish Religion. The weight of three thousand years” by Israel Shahak (Pluto Press) 1997 (tweede editie), bladzijden 71-72 vetdruk toegevoegd)
Rabbijn Ovadia Yosef was dus niet de enige die zich zo gunstig uitliet over Adolf Hitler. Maar waar het nu de gedwongen identificatie van Joden als Joden betreft, brengt dit ons tot de beruchte Joodse gele Davidsster, waarmee Joden zich zowel hier in Nederland als in het buitenland (in die landen die door de Duitsers binnengevallen waren en bezet werden), verplicht werden, om zich als Joden te moeten identificeren.
De Beruchte Gele Joodse Davidsster: Voor de Joden een “Badge of Shame”, voor Joodse Organisaties een “Badge of Honor.”
Wat revisionisten zoals wijlen Robert Faurisson, Germar Rudolf, wijlen Ernst Zündel en vele anderen betreft, is er in het verleden door de alternatieve media veel over gezegd. We weten nu dat de Holocaust niet precies heeft plaatsgehad volgens de officiële versie. En het is waarschijnlijk voornamelijk de laatste, Ernst Zündel, die er een vooraanstaande rol in heeft gespeeld om er de alternatieve versie van de Holocaust naar voren te brengen. Nu gaan we het niet weer over die alternatieve versie hebben, maar wél over een van de medestanders van Zúndel, de Jood, Avraham Burg genaamd. Dat deze moedige Jood er net zoals Zúndel zelf deed, ook de alternatieve versie op nahield, zal vermoedelijk weinigen bekend zijn. Behalve de alternatieve versie had Avraham Burg echter ook iets over de gele Joodse Davidsster te zeggen; hij zei dat het niet Adolf Hitler en de Nazi-regering waren die er de Joden de plicht had opgelegd om zich middels die ster als Joden te indentificeren. Het dringende verzoek aan Hitler en de Nazi’s om dit verplicht te stellen, was afkomstig geweest van Joodse organisaties! En dit past dan precies in het beeld van wat Shahak had geschetst namelijk dat Joden zich als Joden moesten identificeren zo lieten zien dat zij tot het Joodse ras behoorden! Die organisaties beschouwden de gele ster namelijk als een ereteken ofwel een “Badge of Honor.” Onze Joodse medemensen zullen dit echter beslist niet als zodanig hebben ervaren; voor hen was en bleef dit een teken der schande ofwel een “Badge of Shame”! En hiermee wordt nóg iets duidelijk: Het zijn niet onze Joodse medemensen die voor iedereen een probleem zouden zijn; die kunnen met zowat iederéén goed overweg. Het zijn echter die Joodse organisaties die het voor hen zo moeilijk maken! Het is zeer belangrijk dit eens aan te stippen, want het zijn niet “dé Joden” die het allemaal gedaan hebben en het doen! De Joden in het Duitsland van Hitler waren er volkomen geassimileerd en waren dan ook één met de Duitse bevolking. Maar voor zionistische rabbijnen zoals Dr. Joachim Prinz was die assimilatie een ramp! En waaróm vond hij die zo rampzalig? Dat zullen we hieronder beschrijven. Het had er namelijk niet alleen te maken met het “behoren tot het Joodse ras” zoals Prinz dit voor ogen had.
Bevrijd van de Rabbijnse Dictatuur & de Talmud.
De vraag is nu: hoe komt het dat deze Duitse Joden zich met de Duitse bevolking hadden weten te assimileren? Dit is gelegen in het feit dat of zijzélf of hun voorouders, erin geslaagd waren, zich te bevrijden van de rabbijnse dictatuur en de Talmud! Net zoals hun verre geestelijke voorgangers, de Farizeeën, dit hadden, hadden ook de rabbijnen het absolute en dictatoriale gezag over hun Joodse volgelingen! Hoe zij zich ervan hadden weten te bevrijden, is niet duidelijk maar dat zij dit uiteindelijk hadden weten te doen, is een feit. En het was nu dit, wat Dr. Prinz (en andere Talmudische rabbijnen) grote zorgen baarde. Op deze wijze hadden zij hun absolute heerschappij over hen verloren. En om die weer terug te krijgen, vond Prinz dat hier iets aan moest worden gedaan. Het is dan ook niet vreemd dat toen Hitler opkwam met zijn Neurenberger wetten, dat de Duitse dictator als een godsgeschenk door Dr. Prinz werd beschouwd. Door die wetten werden de Duitse Joden uit alle posities van enig belang gezet, werden er hen verschillende beperkingen opgelegd en werden zo tot parias gereduceerd. En omdat zij binnen Duitsland op deze wijze uit de Duitse samenleving werden geweerd, bleef hen niets anders over dan om -en u raadt het mischien al- terug te keren tot de Talmud en zo weer onder het rabbijnse gezag te komen. Nu zullen niet álle Joden dit hebben gedaan; daar zij (of hun voorouders) erin geslaagd waren zich van die tirannieke rabbijnse heerschappij te bevrijden, was die door hen gewonnen vrijheid hen te lief.
Herdruk Babylonische Talmud na WW II in 1949 in Duitsland.
Circa drie jaar na WW II werd er in Duitsland de Babylonische Talmud weer herdrukt. Een deel van de achtergrond hiervan wordt als volgt hier weergegeven:
“Gedurende de vernietiging van het Europese Jodendom, werden er over het hele continent Joodse bibliotheken verwoest. In hun introductie beschrijven rabbin Senig en rabbijn Rose op emotionele wijze de gruwelen van de Nazi’s die grote moeite deden, alle heilige boeken te verbranden: “Het is in onze herinnering vastgezet, die bittere dag, toen het bevel vanuit de kwaadaardige Nazi-regering in het ghetto werd uitgevaardigd, al de heilige boeken op een locatie te verzamelen, zodat die meegenomen en vernietigd zouden worden; het was levensbedreigend, ook maar een heilig boek achter te laten.” De overlevenden begonnen met een van de meest interessante en symbolische projecten voor de vluchtelingen in Duitsland: het drukken van verschillende werken op geïmproviseerde drukpersen.” winners.auctions.com/en/content/munich-talmud-printed-holocaust-survivors-munich-heidelber-1949-0
En het was aldus dat de Babylonische Talmud die er weer werd herdrukt. Dat de Nazi’s er “grote moeite” voor hadden gedaan om die door de Joden in de ghetto’s op een plaats te laten verzamelen, toont aan dat die wel wisten, wat die Talmud over bijvoorbeeld de relatie tussen Talmudische Joden en de Duitse bevolking te zeggen had! Niet dat er veel goeds over Hitler en de Nazi’s te vertellen valt; Hitler en de hoogste Nazi’s waren eigenlijk een soort van satansaanbidders die er een griezelige stanische religie op nahielden, wat tot uitdrukking komt in onder meer de doodshoofden met gekruiste botten op de petten van Duitse admiraals en andere militaire leiders en de occult runen plus de swastika. En zoals Israel Shahak het in zijn genoemde boek al duidelijk maakteL zowel de Joods-Talmudische rabbijn als Hitler deelden wat ider hun ideologie: de afscheiding van de Joden van de Duitse bevolking. Hitler scheidde hen af omdat hij hen zag als een kwaadaardige invloed op de Duitse samenleving Dr. Joachim Prinz scheidde hen af omdat hij meende dat de Joden slechts tot één ras behoorden: het Joodse ras! En dat er dan volgens hem geen sprake mocht zijn van geassimileerde Joden in Duitsland. Maar het waren er evens de genoemde geassimileerde Joden, die het slachtoffer werden van de politiek van zowel Hitler als Prinz. En door middel van de herdruk van de Talmud in Duitsland in 1949, werden ook die (of een deel daarvan), weer onder de Talmud en daarmee onder de heerschappij van de rabbijnen gebracht.
Enkele Nagedachten.
Adolf Hitler en zijn Nazi’s zijn nu reeds lang verdwenen. En we weten hoe het gegaan is; Hitler, Himmler en Goebbels pleegden zelfmoord; Hermann Goering deed dit later in een cel vlak voordat er de Neurenberger Processen te Neurenberg zouden beginnen. Tijdens die processen werden er Duitse leiders ter dood veroordeeld tot de strop, anderen kregen hoge of lagere gevangenisstraffen (afhankelijk van de grootte van de misdaden die zij begaan hadden). In tegenstelling met Hitler en de Nazi’s, heeft de Talmud het weten te overleven. Nadat Israël op 14 mei 1948 weer als staat werd uitgeroepen door de toen nog toekomstige eerste ministerpresident, David Ben-Gurion, werd later ook daar de Talmud gepraktiseerd zoals Shahak dit vele jaren later in zijn genoemde boek zou beschrijven zoals dit tot uiting komt in hoofdstuk 5: “The Law Against Non-Jews.” (vanaf bladzijde 75) Hij schreef er onder meer dat er de Joods-religieuze gerechtshoven en seculiere autoriteiten de opdracht hebben, iedereen die zich schuldig heeft gemaakt aan de moord op een Jood, die zelfs buiten de grenzen van de rechtsbedeling, te straffen. En:
“Een Jood die indirect de dood van een andere Jood veroorzaakt, is alleen sxhuldig aan wat de Talmudische wet een zonde tegen de ‘wetten des hemels’ noemt, om eerder gestraft te worden door God in plaats van door mensen. Wanneer het slachtoffer een heiden” (niet-Jood-TN) ‘is, is de positie geheel anders. Een Jood die een heiden vermoordt, is alleen schuldig aan een zonde tegen de wetten des hemels, wat niet wordt bestraft door een gerechtshof. Om indirect de dood van een heiden te veroorzaken, is in het geheel geen zonde.” (bladzijden 75-76)
“Daar zelfs het minimale verbod op het vermoorden van een heiden rechtstreeks van toepassing is op ‘heidenen met wie wij [de Joden] niet in oorlog zijn, hebben rabbijnse commentaors in het verleden hier de logische conclusie uitgetrokken dat tijdens oorlogstijd dat alle heidenen die tot een vijandelijke bevolking behoren, mogen en zelf zouden moeten worden gedood. Sinds 1973 wordt deze doctrine openlijk gepropageerd als leidraad voor religieuze Israëlische soldaten. De eerste aanmoediging hiertoe was ingesloten in een brochure, gepubliceerd door de hoofdaalmoezenier van het Centraal-Regionale Commando wiens gebied de West-Oever insluit. In dit boek schrijft de hoofdaalmoezenier van het Commando:
“Wanneer onze strijdkrachten burgers tegenkomen gedurende een oorlog, een achtervolging of tijdens een raid, zolang als er geen zekerheid is dat deze burgers niet in staat zijn onze strijdkrachten schade toe te brengen, mogen en moeten zij overeenkomstig de Halalkhah worden gedood … Onder geen enkele omstandigheid zou een Arabier, ook al geeft hij de indruk geciliviseerd te zijn, moeten worden vertrouwd … Tijdens de oorlog wanneer onze strijdkrachten de vijand bestormen, is het hen toegestaan en zelfs bevolen door de Halakha, zelfs goede burgers te doden, dat is, burgers die ogenschijnlijk goed zijn.” (idem)
En hoeveel van deze bugers van een vijandelijke bevolking die “ogenschijnlijk goed” waren er werden vermoord, hebben we gezien tijdens onder meer de Israëlische militaire operaties, “Cast Lead” (december 2008.januari 2009) en “Protective Edge” (zomer 2014). Die “ogenschijnlijk goede” burgers die tot een “vijandelijke bevolking” behoorden, de Palestijnen, die in tegenstelling met Israël geen eigen luchtmacht, geen eigen zeemacht en geen eigen grondleger heeft, behoorden, werden met de modernste oorlogstechnologie en militaire bewapening met honderden vermoord! Protesten hiertegen in verschillende delen van de wereld in die dagen, werden afgedaan door verschillende media als “antisemitisme.” En hieruit kunnen we deze conclusie terkken: het anti-Joodse racisme va Hitler en de Nazi’s werd (en wordt nog steeds veroordeeld; over het anti-heidense Talmudische racisme in Israël (het segment van de Talmudische rabbijnen en Talmudische Israëlische soldaten), wordt door de media zelfs niet eens besproken, laat staan veroordeeld! Maar dit zagen we weer bij de genoemde rabbijn, Ovadoa Yosef, weer terug. En let wel: Hoewel Hitler en de zijnen zoals gezegd, satansvereerders waren, blijkt er ook veel wat er over hen van verteld is, ook weer niet waar te zijn. Vraagt u zich in dit verband nog maar eens af, waarom er in het verleden nooit een een open debat over de vóórs en tégens over de Holocaust is geweest! Want over zowat álles zijn er mensen die er een bepaalde mening over hebben; anderen hebben hier weer een ándere menig over. Maar dit is echter tot nu toe nooit het geval geweest waar het de Holocaust aangaat. Hierbij zijn alle neuzen dezélfde en eenzijdige kant opgericht: het waren er “zes miljoen” die er door Hitler waren omgebracht, niet méér of minder (nou, goed, het is echter nog mogelijk de Holocaust een beetje te “ontkennen” door te beweren dat er 5 miljoen-vijfhonderd Joden zijn omgebracht. Maar waag het niet door te stellen dat het er 1), 300,000 zouden zijn geweest en 2), die er eerder bezweken waren aan ziekten, zware dwangarbeid en executie maar er niet vermoord zijn door middel van gaskamers, want dan ben je de haas (zoals veel eerder de Rooms-Katholiek Bisschop, Richard Williamson, dit heeft mogen ervaren). En dat wát hij erover zei, namelijk dat het er circa 300.000 zouden zijn geweest, werd juist bekend tijdens de slachtpartij door het Israëlische leger onder de Palestijnen tijdens operatie “Cast Lead.”
Ton Nuiten – Woensdag 11 Maart 2020.
Tinthor's Blog 