Door Maidhc Ó Cathail.
“Als een natie de zonde van antisemitisme begaat, brengt dit een onvermijdelijk oordeel met zich mee.”
– De nieuwe Scofield-studiebijbel.
Sinds de Scofield Reference Bible in 1909 voor het eerst gepubliceerd werd, heeft die nadien van tientallen miljoenen Amerikanen compromisloze zionisten gemaakt. Toen John Hagee, de oprichter van Christians United for Israel (CUFI)zei dat “50 miljoen evangelische bijbelgetrouwe Christenen zich met vijf miljoen Amerikaanse Joden die namens Israël samenkomen verenigen”, was het de Scofield-Bijbel waar hij het over had.
Hoewel de Scofield Reference Bible de tekst van de Authorized King James Version bevat, is dit niet de traditionele Protestantse Bijbel zelf, maar de geannoteerde commentaren van Cyrus I. Scofield die zo problematisch zijn. Het zijn de aantekeningen van Scofield die, meer dan enige andere factor, generaties van evangelische Christenen ertoe hebben gebracht, te geloven dat God hun kritiekloze voor de moderne staat Israël eist.
Het Zegenen van Israël: Haar Critici Worden Vervloekt.
Centraal in de christelijk-zionistische geloofsovertuiging staat het commentaar van Scofield op Genesis 1: 3: “Ik zal hen zegenen die u zegenen: (hieronder cursief weergegeven):
“In vervulling nauw verwant aan de volgende clausule: “En hem vervloekt die u vervloekt”, “Wat prachtig tijdens de geschiedenis van de verstrooiing werd vervuld. Met de mensen die de Jood hadden vervolgd, is het altijd slecht afgelopen – en goed met degenen die hem in bescherming hadden genomen. De toekomst zal dit principe nog sterker bewijzen.”
Op basis van de nogal tendentieuze interpretatie van Scofield beweerde Hagee nu: “De man of natie die zijn stem of hand tegen Israël verheft, nodigt zo de toorn van God over zich uit.”
Maar zoals Stephen Sizer in zijn definitieve kritiek Christian Zionism: Road-map To Armageddon?” opmerkte: “De belofte waarmee er naar de nakomelingen van Abraham verwezen wordt, spreekt erover dat God hén zegent, het “zegenen” van de Hebreeuwse natie, niet van hele naties en nog minder van de huidige en seculiere staat Israël.”
Niettegenstaande deze meer orthodoxe lezing, werd de interpretatie van Scofield door The New Scofield Study Bible die door Oxford University Press die in 1984 uitgegeven werd, nog verstrekt doordat er in aan werd toegevoegd: “Als een natie de zonde van antisemitisme begaat, brengt dit een onvermijdelijk oordeel met zich mee.” “Ondersteund door een dubieuze uitleg van selectieve Bijbelteksten”, zo concludeert Sizer, “worden de geschiedenis en de huidige gebeurtenissen van en over Israël en het Joodse volk volgens de specifieke lezing van het christelijk zionisme zo van andere volken in het Midden-Oosten onderscheiden….Hiermee wordt het racisme wat zo intrinsiek aan het zionisme is, gerechtvaardigd, worden er de spanningen tussen Joden en Palestijnen mee verergerd en worden er de pogingen om er een vreedzame oplossing voor het Israëlisch-Palestijnse conflict mee ondermijnd, en dat allemaal omdat de Bijbel hen dat zegt.”
Die Ongelooflijke Scofield.
“In zijn boek The Rise of Israel: A History of a Revolutionary State” uit 2008 beschrijft Jonathan R. Adelman de cruciale steun die Israël van christelijke fundamentalisten ontvangt als “louter toevallig.” Door de ongelooflijke carrière van de man die “de Bijbel van het fundamentalisme” schreef, wordt deze bewering echter gelogenstraft.
Twee jaar nadat Scofield zich 1879 tot het Christendom bekeerd had, was de Atchinson Patriot hier minder van onder de indruk. In het artikel werd de voormalige inwoner van Atchinson beschreven als de “voormalige advocaat, politicus en gewetenloze bedrieger in het algemeen.” Het artikel ging verder met de beschrijving van enkele van de “vele kwaadaardige daden” van Scofield. Deze omvatten een reeks van vervalsingen in St. Louis waarvoor hij tot zes maanden celstraf veroordeeld was.
Als “wedergeboren” prediker werd Scofield er ook niet van weerhouden, in 1901 lid van een exclusieve mannenclub te worden. In zijn verpletterende biografie “The Incredible Scofield and His Book”, suggereerde Joseph M. Canfield dat “De toelating van Scofield tot de Lotus-Club waar hij zelf niet om gevraagd kon hebben, versterkt het vermoeden dat al eerder was opgekomen, dat er iemand geweest moest zijn die de carrière van Scofield bepaalde.
Die iemand, zo vermoedt Canfield, was geassocieerd met een van de leden van de club, de advocaat van Wall Street, Samuel Untermeyer. Zoals Canfield aangeeft, was de theologie van Scofield “vooral behulpzaam om fundamentalistische Christenen ertoe te brengen, de internationale belangstelling voor een van de favoriete projecten van Untermeyer, de Zionistische Beweging” te steunen.
Anderen lieten zich nog explicieter over de aard van de dienst van Scofield aan de Zionistische agenda uit. In zijn “Unjust War Theory: Christian Zionism and the Road to Jerusalem”, schrijft prof. David W. Lutz: “Untermeyer gebruikte Scofield, een advocaat uit Kansas City, zonder formele opleiding in de theologie, om er zionistische ideeën in het Amerikaanse Protestantisme mee te injecteren. Untermeyer en andere rijke en invloedrijke Zionisten die hij aan Scofield introduceerde, promootten en financierden diens carrière, inclusief de reizen in Europa.”
Tijdens een van deze reizen toonde de uitgever van Oxford Unity Press, Henry Frowde, “onmiddellijk belangstelling” in het project van Scofield. Volgens een biografie over Frowde, werd hoewel de OUP-uitgever “niet demonstratief in zijn religieuze opvattingen was, zijn hele christelijke leven geassocieerd met broeders die als “Exclusief” bekend stonden. Met de “Exclusieve Broeders” wordt verwezen naar de groep christelijke evangelischen die bij een splitsing binnen de Plymouth Brethren John Nelson Dabry hadden besloten te volgen, de Anglo-Ierse zendeling die algemeen beschouwd wordt als de meest invloedrijke figuur bij de ontwikkeling van het christelijk zionisme, en een grote invloed op Scofield had.
De Erfenis van Scofield.
Zou de Scofield-Bijbel nooit zijn gepubliceerd, dan zouden Amerikaanse presidenten die door het christelijk zionisme waren zoals Truman, Johnson, Reagan en George W. Bush, misschien minder sympathie voor de Israëlische eisen hebben gehad en bijgevolg meer aandacht voor de Amerikaanse belangen. Bovendien had het Amerikaanse volk de pseudo-christelijke tirades van John Hagee, Pat Robertson en wijlen Jerry Falwell bespaard kunnen zijn gebleven, om nog maar te zwijgen over de lucratieve serie, de End Times Rapture Prophecy die door Hal Lindsey en Tim Lahaye werd verspreid.
Het zijn echter vooral de volken in het Midden-Oosten die het zwaarst getroffen zijn door een expansionistisch Israël, aangemoedigd door de onwankelbare trouw van christelijke zionisten, die ertoe hebben geleid tot de overtuiging dat als zouden de woorden van Scofield de wil van God zijn. Onder de vele slachtoffers van de Scofield-Bijbel zijn dit niet in de laatste plaats de 5 miljoen Palestijnse vluchtelingen wier recht op terugkeer fel tegengewerkt wordt door de gezioniseerde Christenen van Amerika. Doordat zij door het onheilige boek van Scofield zijn geïndoctrineerd, is het daaraan te danken dat zij geloven dat Palestina niet van de Palestijnen – van wie er vele mede-Christenen zijn – is, maar exclusief van “Gods uitverkoren volk.”
Maidhc Ó Cathail schrijft uitgebreid over het buitenlandse beleid van de VS en het Midden Oosten. Hij is ook de maker en redacteur van de blog The Passionate Attachment, die zich voornamelijk op de relatie tussen de VS en Israël richt.
Bron: wrmea.org/015-october/the-scofield-bible-the-book-that-made-zionists-of-americas-evangelical-christians.html (bewerkt)
Ton Nuiten – Zondag 30 Mei 2021.
Tinthor's Blog 