“Wat Ze Mijn Moeder Aandeden Was Marteling: de Dochter van een CIA-Slachtoffer wat Gehersenspoeld Werd, Zoekt Gerechtigheid.”
‘Ze hebben mijn moeder van me gestolen. Ze gebruikten haar als een menselijk proefkonijn. Ze hebben haar van haar emoties beroofd.’
Op 9 oktober 1957 merkte Dr. Ewen Cameron, een in Schotland geboren psychiater en directeur van het Allan Memorial Institute aan de McGill University in Montreal, op dat het voor zijn 33-jarige patiënt Jean Steel de 23e dag was dat ze in een door drugs geïnduceerde slaap was.
Steel had vier elektroconvulsieve shocktherapiebehandelingen ondergaan. Er stonden er nog een aantal gepland. In voorgaande dagen had ze, terwijl ze wakker was, enige agressiviteit jegens het personeel getoond, gedrag dat volgens Cameron moest worden ‘opgebroken.’
Hij vroeg zich af of het misschien nuttig voor haar zou zijn om naar een ‘film te kijken waarin vijandigheid goed tot uiting kwam’, als een manier om haar eigen ‘vijandigheden’ uit te werken. Een bibliothecaris kreeg de taak om iets geschikts te vinden. Ze was al weken niet gewogen. Er werden temperatuurregistraties van haar ‘oorlellen en voeten’ gemaakt. “Zodra het patroon van de patiënt verwijderd is, gaan we psychisch rijden”, schreef Cameron. “Ze is nogal rusteloos en vijandig als ze wakker is, maar lang niet zo moeilijk meer als toen ze begon.”
Garnet Steel ontmoette Jean Watts in Montreal in de jaren veertig. Hij zat in het leger. Zij hield van dansen. Hij noemde haar ‘Jeanie.’ Ze werden verliefd, trouwden, gingen op huwelijksreis in New York en vestigden in de Eastern Townships ten zijden van Montreal. Ze speelden bridge, curling en hadden heel veel vrienden.
Het echtpaar kreeg een kind dat een paar maanden na de geboorte stierf maar in 1952 kregen ze er nog een, een dochter, Alison genaamd. Ze was gezond en beeldschoon maar zelf merkte Jeani dat ze het niet aankon. Ze zonk weg in een verdriet dat niet wilde verdwijnen. Haar ouders in Motreal begonnen rond te vragen. Hierover hoorden ze van Dr. Cameron bij de Allan, een voormalig voorzitter van de American Psychiatric Association. Ze hoorden dat hij de beste was. Op 1 mei 1957 werd Jeanie Steel in het AMI opgenomen voor behandeling.
“Wat ze mijn moeder hebben aangedaan, was marteling”, zegt Alison Steel, nu 65, vanuit Knowlton, Qubec. “Het is verschrikkelijk. Het is ongelooflijk.” Wat in 1957 niet publiekelijk bekend was en wat pas tientallen jaren later zou worden onthuld, was dat Camerons werk bij AMI gedeeltelijk als onderdeel van Project MK-Ultra door de Central Intelligence Agency gefinancierd werd, een geheim programma over de controle van de menselijke geest – hersenspoeling.
Aan het einde van de Koreaanse oorlog in 1953 greep paniek de Verenigde Staten aan. Sommigen in het Congres vreesden dat terugkerende Amerikaanse krijgsgevangenen door hun Chinese ontvoerders gehersenspoeld waren waardoor patriottische GI’s in zombieslapers werden getransformeerd, wachtend om door hun communistische meesters te worden geactiveerd. Krantenverhalen wakkerden de hysterie aan.
“De totalitairen hebben de kennis over hoe de geest werkt, voor hun eigen doeleinden misbruikt’, schreef een Nederlandse psycholoog in de New York Times Magazine. “Ze hebben de Pavloviaanse techniek toegepast – op een veel complexere en subtielere manier natuurlijk- om de reflex van mentale en politieke onderwerping van mensen die in hun macht zijn, te produceren.”
Cameron, de visionair, geloofde dat schizofrenie en enkele andere psychische aandoeningen genezen konden worden. (Jeanie Steel leed waarschijnlijk aan een postpartumdepressie). Hij verwierp het idee van een psychiaterbank: een arts die luisterde en een patiënt die terugsprak over zijn gezondheid. Zijn ambitie was om de persoon volledig opnieuw te vormen, zijn hersenen van de ziekte te schrobben en hun psyche helemaal opnieuw op te bouwen.
Om dat te doen zouden patiënten moeten worden “ontdekt.” Dat was Cameron-taal voor om ze vol te laden met medicijnen, Seconal, Nembutal, Largactal, Insuline, LSD, uppers, downers, curare en meer – en ze dan te onderwerpen aan herhaalde massale schokken van elektroshockstherapie. 22 uur per dag werden patiënten in een “slaapkamer” in een door drugs veroorzaakte coma gehouden, klaar voor Camerons “psychic driving”, een proces waarbij een bericht of zelfs een enkel woord via een lus via een luidspreker in de ruimte voor dagen achter elkaar uitgezonden werd.
Jeanie deed stints van 18 en 29 dagen in de slaapkamer. Op verschillende punten volgens haar dossier – waarvan Alison van het Canadese ministerie van Justitie in 2015 een kopie kreeg – dreigde ze zelfmoord te plegen; ze vroeg de artsen om “alstublieft” de luidspreker zachter te zetten; ze klaagde over brandend gevoel in haar oren en voeten en schreeuwde dat ze het gevoel had dat ze aan het “kruis” genageld werd.
Een van Camerons aantekeningen merkt op: “Patiënt liep vanmorgen door de kamer; lijkt rustelozer dan voorheen, staarde naar de luidspreker en zei, “Dat ding daarboven, daarboven op de muur, mij oor brandt, mijn oor brandt niet, Maar dat probeert mijn mening te vormen. Dat zijn niet mijn gedachten. Zijn dat mijn gedachten?”
In december 1957 werd Jeanine uit het instituut ontslagen. Na in totaal zes maanden onder de hoede van Dr. Cameron te zijn geweest ging ze verwoest naar haar familie. Ze stierf in 2002. Dr. Cameron die de president van de World Psychiatric Association werd, stierf tijdens het wandelen in 1967 aan een hartaanval.
Alison bewaart een map in Manilla, vol met papieren en oude foto’s van haar moeder. Haar favoriete afbeelding van Jeanie is van voor haar geboorte. Haar bruine ogen zijn groot en haar kastanjebruine haar is tot op de schouder geknipt.
“Ze ziet eruit als een engel”, zegt Steel. “Maar ik heb die persoon nooit leren kennen. Ze hebben mijn moeder van me gestolen. Ze gebruikten haar als een menselijk proefkonijn. Ze hebben haar van haar emoties beroofd.”
In de jaren na 1957 zat Jeanie uren in het donker of op haar kamer. Toen ze reed, hield ze het flikkerlichtje aan om haar “gezelschap” te houden. Ze had ooit al het terrasmeubilair buitengezet, stokjes in aluminiumfolie op de stoelen gewikkeld en verklaard dat het Sherbrooke Street was. Ze heeft een wit woonkamerplafond in rode swirls gespoten e de wc-bril zilverkleurig gespoten.
Alison kon haar moeder niet om advies vragen; ze had niets te geven; ze was wel aanwezig – voor haar dochter en haar vrienden zou ze tosti’s maken – maar nooit helemaal. “Voordat dit haar overkwam, kon mijn moeder met mij over haar leven praten” zegt Steel. “Maar over wát haar was overkomen, kón ze niet praten. Ik wist niet waar haar geest was.”
In 2015 startte Alison Steel een juridische procedure tegen de Canadese overheid die ook de experimenten financierde. Een paar maanden geleden ontving ze een schikking van 100.000 dollar. “Het ging niet om het geld”, zegt ze. “Ik zocht gerechtigheid voor mijn moeder – en mijn vader. Ze waren jong en gelukkig geweest.
Garnet Steel overleed in 2007. Alison werkt nu met kleuters. Ze houdt ervan hun jassen dicht te ritsen, ze te knuffelen, naar hun verhalen te luisteren ze de warmte te tonen die haar moeder haar nooit kon tonen. “Dit is wat ik moet doen”, zegt ze. “Diep in mijn hart weet ik dat mijn moeder van me hield, en ik hield van haar.” Bron: nationalpost.com/news/what-they-did-to-my-mother-was-torture-the-daughter-of-a-cia-brainwashing-victim-looks-for-justice
Tinthor's Blog 