In Memoriam: Jan van Barneveld. 

Op 26 september 2022 kregen we via het maandelijkse christen-zionistische tijdschrift Het Zoeklicht dat Jan van Barneveld overleden was. Het artikel waarin dit meegedeeld werd, is ook online te lezen: https://www.hetzoeklicht.nl/artikelen/nieuws//838 {“Schrijver Jan van Barneveld Overleden”)

Tearfund.

Ook de hulporganisatie Tearfund waarvan Jan van Barneveld er de medeoprichter van was, maakte op 4 oktober 2022 melding van zijn overlijden:

“Op woensdag 21 september jl. is Jan van Barneveld op 86-jarige leeftijd overleden. Jan was een van de oprichters van Tearfund Nederland.” Bron: https://www.tearfund.nl/verhalen/mede-oprichter-tearfund-jan-van-barneveld-overleden

Tearfund = “Tranenfonds.” 

Tijdens het verder lezen op de site van Tearfund blijkt dat de organisatie veel goed werk verricht zoals hier: https://www.tearfund.nl/verhalen/dakloosheid-dreigt-voor-amsterdamse-kerk-van-onze-ambassadeur-moses-alagbe Daarnaast worden er ook andere projecten door Tearfund ondersteund. De Nederlandse vertaling van “Tearfund” is – zoals wel bekend zal zijn – “Tranenfonds.” En zoals al gezegd, was er een van de oprichters van, Jan van Barneveld. Ook van wat Ans van de Vegte en Otto de Bruijne over Van Barneveld in de video te zeggen hebben, blijkt dat hij een gedreven werker was en zelf ook veel goeds tijdens zijn leven heeft gedaan. En daar zijn ook wij volkomen van overtuigd.

Het “Tranenfonds”: Het Stelpen Van Tranen Van Hen Die In nood Verkeren.

Dat deze organisatie zich de titel “Tearfund” (Tranenfonds) heeft gegeven, lijkt erop te duiden dat men met hun inzet er de tranen wil stelpen van hen die in nood verkeren. En nogmaals gezegd: men doet er heel veel goed werk mee. 

Jan Van Barneveld & Het Volk Wiens Tranen Door Hem Nooit Gestelpt Werden.

Dat ook Van Barneveld er zijn aandeel aan het stelpen van dr tranen van behoevenden geleverd zal hebben, zal zonder meer duidelijk zijn. Echter: er is één volk wiens tranen door hem nooit gestelpt werden: die van het Palestijnse volk! En hier komen we weer bij een van zijn boeken die hij in het verleden geschreven had: “Het einde van de vervangingsleer.” Eertijds werd het bij uitgeverij Chai Pers van de christen-zionistische organisatie Christenen voor Israël in december 2014 uitgegeven, later werd het als tweede herziene druk bij Uitgeverij Het Zoeklicht in 2018 gepubliceerd. De recensie op de achterkant:

“Eeuwenlang heeft het Joodse volk geleden onder de leer dat de kerk de plaats en rol van Israël in Gods heilshandelen heeft overgenomen, De vernederingen, vervolgingen en moordpartijen die daar het gevolg van waren, vormen zwarte pagina’s in de geschiedenis van de relatie tussen christenen en Joden. 

Maar ook de kerk is schade toegebracht door het prediken enn praktiseren van de vervangingstheologie. De Bijbel waarschuwt duidelijk voor het aanraken van Gods oogappel en hoogmoed ten opzichte van het Joodse volk. Daarnaast maakt het ons blind voor de machtige daden van God in deze tijd. De Bijbel zegt dat als we ‘niet letten op de daden van onze HEERE, en het werk van Zijn handen’ er een reactie van God komt: ‘daarom zal Hij hen afbreken en niet opbouwen.’ 

Ondanks de ernstige waarschuwingen en de verschrikkingen die het Joodse volk zijn aangedaan, leeft de vervangingstheologie nog steeds en steekt het telkens in nieuwe gedaanten de kop op. Hoogste tijd dus om deze leer onder de loep te nemen en eens en voor altijd te weerleggen.” 

“Omdat Zij Niet Letten Op De Daden Van De HEERE, Noch Op Het Werk Van Zijn Handen, Zal Hij Hen Afbreken En Niet Opbouwen.”

Volgens Jan van Barneveld is er bij de meeste hedendaagse kerken geen aandacht voor het handelen van God met Israël in deze tijd te bekennen. En dat dat er volgens hem toch vele profetieën met betrekking tot Israël worden vervuld. Die kerken zien dit niet of willen dit niet zien, zo meende Van Barneveld. En hoe zou dit toch komen? Zelf geeft Van Barneveld er de volgende verklaring voor:

“Dat zijn gevolgen en uitingen van de vervangingsleer. We noenden al Psalm 28:4 die duidelijk hun fout beschrijft. Zij letten niet op de “daden van de HEERE.” Ook wordt kort en bondig geprofeteerd wat er met hen gebeurt. En dat zien we aan hen vervuld worden. Leest u maar: 

“Omdat zij niet letten op de daden van de HEERE. noch op het werk van zijn handen, zal Hij hen afbreken en niet opbouwen.” (bladzijde 19)

Psalm 28: Koning David vs, de Goddelozen. 

Wanneer we zelf naar Psalm 28 gaan en die lezen, wordt het uit die hele Psalm duidelijk dat het hier over koning David (na koning Saul de tweede koning over Israël) gaat, die zo blijkt, nogal wat van de goddelozen in zijn tijd te lijden had. Het gaat hier over het gebed van David tot God om bevrijding van die goddelozen; hier volgen er drie verzen van:

“Ruk mij niet weg met de goddelozen en met allen die onrecht bedrijven, die van vrede spreken met hun naaste, terwijl er kwaad is in hun hart. Geef hun loon naar wat zij doen en naar hun slechte daden, geef hun naar het werk van hun handen, vergeld hun naar wat zij verdienen. Want zij letten niet op de daden van de HEERE, en op het werk van Zijn handen; daarim zal Hij hen afbreken en niet opbouwen.” (verzen 3-5)

Uit deze verzen alleen al (laat staan de overige verzen in die Psalm), blijkt er nergens uit dat dit ook maar iets met de huidige kerken, het Joodse volk en de natie Israël te maken zou hebben! Van Barneveld heeft de Bijbel hier slechts als een grabbelton gebruikt waarbij hij er naar willekeur en rücksichtloos hier en daar verschillende Bijbelverzen en -passages bij elkaar geraapt heeft. En dit heeft hij zodanig gedaan zodat zowel het Joodse volk als Israël enerzijds als onschuldige schapen en de Kerk anderszijds als een dader er in zijn boek weergegeven worden. En het bovenstaande is zeker niet het enige voorbeeld waarmee Van Barneveld de zaak verdraaid heeft; ook in de rest van zijn boek zijn er de tegenstrijdigheden, tegenstellingen en ongerijmdheden wat de Kerk, het Joodse volk en de Joodse staat betreft, duidelijk waarneembaar! Eigenlijk is het niet om te doen om ook álles te weerleggen wat Van Barneveld er allemaal aan nonsen in heeft geschreven; je weet niet, wáár je er mee zou moeten beginnen om dit te kunnen doen: vanaf het begin (zoals dit de gewoonte is), in het midden of tegen het einde van zijn boek. Het is één en al verwarring; eigenlijk een moeras van onregelmatigheden waarbij je als je zelf niet op je hoede bent, er zelf ook in verstrikt zou kunnen raken. 

Jan Van Barneveld & De “Christenpalestijners.”

Om er toch iets van aan te stippen, onder de kop “Christenzionisten en de “christenpalestijners” schreef Van Barneveld op bladzijde 105 onder meer over de Wereldraad van Kerken die drie maanden na de stichting van Israël in 1948 opgericht werd; samen met de Oosters-Orthodoxe Kerken gelooft en handelt die vanuit de vervangingstheologie, aldus Van Barneveld. Ook de Near Eastern Council of Churches waaruit later de Middle East Council (MECC) onstond, handelden vanuit die visie. Nadat in Zuid-Amerika de bervrijdingstheologie opgekomern was waarbij Christus Jezus als “de Bevrijder van de armen en verdrukten en als de Kampioen van ‘sociale gerechtigheid’ weergegeven werd, gebeurde het:

“Al snel zagen Palestijnse christenen grote voordelen in het toepassen van deze theologie in hun strijd tegen Israël.” 

In de tijd dat Van Barneveld nog bestuurslid van het ICCO was, werd hij met enthousiasme begroet door een van de directeuren ervan die hem vroeg of hij al op de hoogte was van de bevrijdingstheologie. En (schreef Van Barneveld verder):

“Ook waren er toen nog goede gesprekken met stafleden die het Midden-Oosten in hun pakket hadden. De Palestijnse propaganda heeft de toon snel veranderd in antizionisme. Maar ook een evangelische organisatie als World Vision werd slachtoffer van de verandering. Begin tachtiger jaren begon deze grote hulporganisatie de van oorsprong positieve houding tegenover Israël te herzien. Ook de houding van ICCO veranderde zoals gezegd steeds meer. Omdat deze en andere hulporganisaties zich baseren op een stuk gerechtigheid voor de armen en verdrukten, komen we nog terug op de Bijbelse balans tussen gerechtigheid, beloften, verbondern en profetie in de Bijbel. Dit is van belang omdat christenzionisten vaak verweten wordt dat zij geen visie hebben voor gerechtigheid en verzoening voor en met ‘Palestijnen.’ Volgens de ‘christenpalestijners’ kijken zij alleen maar naar de profetieën en de eindtijdleer, de eschatologie. Over het woordje ‘christenpalestijners’ hier slechts één opmerking. Ik realiseer dat hier plotseling een nieuw woord wordt geïntroduceerd. Ik stel voor dat we de christen-tegenstanders van christenzionisten, die zich met felle kritiek inzetten voor de ‘palestijnse zaak’ voor het gemak ‘christenpalestijners’ noemen.” 

“Christus Bij De Controlepost.” 

Zo denigrerend sprak Van Barneveld over die Christenen die zich ingezet hadden voor de door Israël geschonden mensenrechten van de Palestijnen. Merteen daarna wijdde hij een stuk aan een conferentie van “Christ at the Checkpoint” die er destijds in Bethlehem van 5 tot 9 maart 2012 plaatshad. In dezelfde stad werd die conferentie door enkele andere conferenties gevolgd (2013 en 2014). Tijdens deze bijeenkomsten zou Israël naar de mening van Van Barneveld “gedemoniseerd” zijn. En wat was het eigenlijke doel ervan? Weer laten we hierbij Van Barneveld aan het woord:

“Deze conferenties zijn een strategisch sluwe slag in de strijd om alles wat Joods of Israël is weg te werken. En “Israël” uit het door God beloofde land en uit de kerk van Christus te elimineren.” (bladzijde 107)

Degene die hier volgens Van Barneveld hard aan meewerkte, was de Anglicaanse priester Naim Ateek die er toentertijd een paaspreek over hield. En die werd deels door Van Barneveld geciteerd:

“Hier in Palestina loopt Jezus weer over de Via Dolorosa. Jezus is de machteloze, bij een controlepost vernederde Palestijn, de vrouw die probeert erdoor te komen voor een behandeling in het ziekenhuis, de jongenmasn wiens waardigheid wordt vertrapt, de student die niet naar de universiteit kan gaan, de werkloze vader die brood moet vinden om zijn gezin te voeden …. In dit lenteseizoen lijkt het voor ons dat Jezus weer aan het kruis hangt met duizenden gekruisigde Palestijnen om hem heen. Mensen met enig inzicht zien honderdduizenden kruisen in het hele land, Palestijnse mannen, vrouwen en kinderen die hier gekruisigd worden. Palestina is één groot Golgotha geworden. Dagelijks wordt het kruisigingssysteem van de Israëlische regering in werking gesteld. Palestina is de Hoofdschedelplaats geworden.” (bladzijden 107-108)

Nu is het natuurlijk niet zo dat er wérkelijk allemaal duizenden gekruisigde Palestijnen waren; dit bedoelde Ateek dan ook niet letterlijk. Maar wat hij hiermee aan wilde geven, was hoe zwaar er die Palestijnen wel niet door de Israëlische overheid werden geterroriseerd en onderdrukt! En wat was de reactie van Van Barneveld nadat hijzelf de woorden van Ateek geciteerd had? Deze:

“Iemand moet toch wel een fanatieke vijand van Israël zijn om dergelijke geestelijke onzin en aperte leugens te verkondogen. Ook zij die er ook maar een woordje van slikken, zijn totaal blind voor de werkelijkheid en worden verblind door het gif van antizionisme als vorm van antisemitisme. De tragiek is dat het op de een of andere manier toch werkt. Men is gauw geneigd te zeggen: “Er zal toch wel iets van waar zijn”. Of: “Die Joden zijn ook geen lieverdjes.” Of men haalt de schouders op en de vriendschap en het begrip voor Israël worden op een lager pitje gezet, Er is echter nog veel meer lasterlijke propaganda te melden. Mustafa Barghouti, een vooraanstand Palestijns parlementslid, beschreef Jezus als “de eerste Palestijn die in dit land werd gemarteld.” En de schrijver Samih Ghanadreh verklaarde voor de Palestijnse tv dat Jerzus de eerste Palestijnse martelaar was. Daarover ging het ook op de conferentie Christ at the Checkpoint.” (idem)

Uit dit citaat van Van Barneveld blijkt wel de vlammende woede die hij gekoesterd moet hebben tijdens het schrijven van deze woorden! Elders in zijn boek schreef hij het volgende:

“De wereld zal aan hun antisemitisme en antizionisme te gronde gaan. Maar al die kerken, die medegelovigen, die gevangen zitten in de vervangingsleer, die in feite een vorm van hoogmoed is, dreigen binnenkort ten onder te gaan in de wereldkerk van de antichrist. Op alle fronten wordt dus koortsachtig gewerkt aan de vernietiging van Israël. De geest van het antisemitisme heeft al gauw gemerkt dat zijn machtigste wapen, de leugen, het meest efficiënte wapen is tegen Israël. Satan is immers ; de vader van de leugen’ (zie Johannes 8:44)” (bladzijde 128)

Al spoedig, zo meende Van Barneveld, zou satan de tijd rijp achten om er Hamas, de Hezbollah en ISIS met hun raketten tegen Israël in te zetten. Maar:

“Tegelijk wordt de leugenmachine met steun van de media weer op gang gebracht. Het strijdprogramma van de antiziunisten en antisemieten heeft dan ook het delegitimeren (onwettig maken) van de staat Israël als eerste doel. Dan volgt het vernietigen van de Joodse staat Israël. Maar dat zal niet lukken. Het laatste punt van deze goddeloze agenda houdt en wereldwijde Holocaust nr. 2 in. Nogmaals: dit zal niet lukken. Want “De Bewaarder van Israël sluimert noch slaapt.” (Psalm 121:4) Dit programma van de komende wereldheerser, ook wel het Beest genoemd, is gedoemd te mislukken, gedoemd om op de eigen hoofden van de antisemieten en antizionisten terug te vallen.” (bladzijden 128-129)

Bericht van de Joodse Antizionistische Professor Norman Finkelstein: “Gaza: An Inquest To Its Martyrdom.” 

Uit de bovenstaande laatste woorden van Van Barneveld blijkt wel hoe overtrokken en hoe overdreven hij die (vermeende) dreiging voor Israël in die tijd weergaf! Vandaag de dag is Israël er nog steeds, het is niet veroverd of verwoest door wie dan ook, en er heeft ook nu geen “Holocaust nr. 2” plaatsgevonden. En zoals al uit zijn huiveringwekkende retoriek al blijkt, schaarde hij ook het antizionisme onder de “antisemieten.” Beide termen zijn inwisselbaar voor hem en komen dan ook op hetzelfde neer. Maar als het antizionisme voor “antisemitisme” inwisselbaar voor hem was, wat dan te denken van professor Norman Finkelstein die zelf een antizionistisch-Joodse geleerde is? In 2018 werd bij de University of California Press zijn boek “GAZA: An inquest to its martyrdom” gepubliceerd. In de “Preface” van zijn boek schrijft professor Finkelstein onder meer het volgende:

“In de populaire verbeelding, verzonnen door staatspropaganda en plichtsgetrouw herhaald door alle andere gezagsdragers, reageert Israël bijna altijd op of neemt het wraak op “terrorisme.” Maar noch de onmenselijke blokkade noch de periodieke moorddadige “operaties” die Israel tegen Gaza heeft ontketend, is op het raketvuur van Hamas terug te voeren. Dit waren Israëlische politieke berekeningen waarin de militaire acties van Hamas een nulfactor vormden. In feite reageerde Israël vaker wel dan niet op de passiviteit van Hamas: de Islamitische beweging weigerde het “terroristische” voorwendsel te geven waar Israël naar zocht om er een operatie te lanceren waarvan het predicaat politiek en niet militair was (geen zelfverdediging).” (bladzijde xi (nadruk toegevoegd)

En omdat Israël ook na herhaalde aanvallen niet de gewenste reactie van Hamas kreeg, moest er een aanval bedacht worden die zodanig zou zijn dat Israël die reactie uiteindelijk wél zou krijgen. Dit zou leiden tot een van de meest bloedige militaire operaties die Israël in de moderne tijden tegen Gaza tot dan toe gelanceerd had: Operation Cast Lead…

De Weg Naar Gaza: Een Weg Van Ellende & Misère.

Op bladzijde 4 schrijft professor Finkelstein het volgende over Gaza:

“De weg naar de wanhopige situatie van het moderne Gaza is bezaaid met talloze wreedheden waarvan de meeste lang vergeten of buiten Palestina onbekend zijn.” 

En op bladzijde 5:

“De etiologie van de huidige kwellingen van Gaza gaat terug tot de Israëlische verovering. In de loop van de oorlog in 1967 bezette Israël (samen met de Westelijke Jordaanover) opnieuw en is sindsdien de bezettende macht gebleven. Zoals Morris het verhaal vertelde: “had de overgrote meerderheid van de Arabieren op de Westelijke Jordaanoever en in de Gazastrook vanaf het begin een hekel an de bezetting”; “Israël was van plan te blijven… en zijn heerschappij zou niet omvergeworpen of beëindigd worden door bugerlijke ongehoorzaamheid en burgerlijk verzet die gemakkelijk neergeslagen werden. De enige echte optie was gewapende strijd.”; “zoals alle bezettingen was ook die van Israël gebaseerd op brute kracht, repressie en angst, collaboratie en verraad, afranselingen en martelkamers, en dagelijkse intimidatie, vernedering en manipulatie”; de bezetting “was voor degenen die bezet werden, altijd een meedogenloze en vernederende ervaring.” 

En vanaf bladzijde 7:

“In juli 2000 voegden PLO-hoofd Yasser Arafat en de Israëlische premier Ehud Barak zich bij de Amerikaanse president Bill Clinton om te onderhandelen over een definitieve regeling voor het conflict. De top stortte onder wederzijdse beschuldigingen in elkaar. Maar welke partij drieg de primaire schuld voor de afgebroken gesprekken? “Als ik een Palestijn was”, merkte Ben-Ami, een van Israëls hoofdonderhandelaars in Camp David, later op: “had ik Camp David ook afgewezen”, terwijl de Israëlische strategisch analist Zeev Maoz concludeerde dat de “substantiële concessie” die Israël van de Palestijnen in Camp David eisten, “onacceptabel waren en onacceptabel zouden kunnen zijn.” Ook latere onderhandelingen brachten geen doorbraak teweeg. President Clinton ontvouwde zijn “parameters” voor het oplossen van het conflict; biede partijen accepteerden ze onder voorbehoud. In januari 2001 werden de onderhandelingen in Taba, Egypte, hervat. Hoewel beide partijen bevestigden dat er “aanzienlijke vooruitgang was geboekt” en ze “nooit dichter bij een akkoord waren geweest”, heeft premier Barak deze onderhandelingen eenzijdig “een halt toegeroepen” met als resultaat dat “het Israëlisch-Palestijnse vredesproces voor onbepaalde tijd stil werd gelegd.” 

“In september 2000, te midden van de diplomatieke patsstelling en Israëlische provocaties, kwamen de Palestijnen in de bezette gebieden opnieuw in opstand. Net als de voorloper in 1987 was ook dezer tweede intifada bij het begin overwegend geweldloos. Echter in Ben-Ami’s woorden”, (met) “Israëls onevenredige reactie op wat als een volksopstand met jonge ongewapende mannen die Israëlische soldaten met dodelijke wapens confronteerden, werd de (tweede) intifada onbeheersbaar gevoed en veranderde het in een totale oorlog.” Het is grotendeels vergeten dat de eerste zelfmoordaanslag door Hamas van de tweede intifada pas vijf maanden na het meedogenloze bloedvergieten door Israël plaatsvond. Israëlische troepen hadden in de eerste paar dagen van de opstand al een miljoen aan munitie afgevuurd terwijl de verhouding tussen Palestijnen en Israëlis 20 op 1 was. In de loop van het hevige geweld dat door haar “onevenredige reactie” werd veroorzaakt, trof Israël Gaza met een uitzonderlijke wraak: In een wrede bewerking van Prediker was elke seizoenswisseling weer een voorbode van weer een nieuwe Israëlische aanval waarbij tientallen doden vielen en er kwetsbare infrastructuur werd vernietigd: “Operation Rainbow” (2004), “Operation Days of Penitence” (2004), “Operation Summer Rains” (2006), “Operation Autumn Clouds” (2006), “Operation Hot Winter” (2008). 

Voor de Israëlische president en Nobelprijdwinnaar voor de Vrede Shimon Peres was deze periode echter “wéér een vergissing – we hebben ons acht jaar lang in bedwang gehouden en [Gazanen] toegestaan duizenden raketten op ons af te schieten… Terughoudendheid was een vergissing.” (bladzijden 7-8 (nadruk toegevoegd)

En na die laatste militaire operatie, “Operation Hot Winter”, zou er spoedig daarna de “heetste winter” nog komen, de operatie die bekend zou worden als de meest bloedige tot dan toe: Operation Cast Lead, die de aandacht van de hele wereld zou trekken; en vervolgens “Operation Protective Edge” in de zomer van 2014, waarbij de filmbeelden van door het Israëlische leger totaal verwoeste Palestijnse woonwijken die destijds over het tv-scherm rolden, bij velen waarschijnlijk herinneringen aan het Dresden in 1945 naar boven zullen hebben gebracht…

2006: Het Jaar Waarin Hamas Als De Legitieme Regering Van De Palestijnen Gekozen Werd.

Professor Finkelstein heeft het ook over het jaar 2006, het jaar waarin Hamas via democratische verkiezingen als de legitieme regering van de Palestijnen gekozen werd:

“In 2006, walgend van jaren van officiële corruptie en vruchteloze onderhandelingen, stemden de Palestijnen in een verkiezing die alom als “volkomen eerlijk en fair” (Jimmy Carter) aangekondigd werd, voor de islamitische beweging Hamas. Onder vier ogen zei senator Hillary Clinton dat de Verenigde Staten de uitkomst niet gemanipuleerd hadden: “We hadden ervoor moeten zorgen dat we iets gedaan hadden om te bepalen, wie er zou winnen.” Sinds haar oprichting in 1988 had Hamas de internationaal onderschreven voorwaarden voor het oplossen van het Israëlis-Palestijnse conflict formeel verworpen. Haar deelname aan de verkiezingsstrijd duidde echter op de mogelijkheid dat de islamitische beweging “aan het evolueren was en nog verder zou kunnen evolueren.” Maar Israël verscherpte het beleg onmiddenlijk, en “de economische activiteit in Gaza kwam tot stilstand en kwam in de overlevingsmodus.” De Verenigde Staten en de Europese Unie volgden toen ze “verwoestende financiële sancties” oplegden, het voorbeeld. Asl de strop rond Hamas, samen met de bevolking van Gazxa aangetrokken werd, was dit omdat ze deden wat hen opgedragen was: ze namen deel aan democratische verkiezingen. De onuitgesproken subtext, waarvan de onwetendheid Gaza duur kwam te staan, was dat Hamas verplicht was tde verliezen. De speciale VN-rapporteur voor mensenrechten in de bezette Palestijnse gebieden, wees op andere anomalieën in deze bestraffende reactie: 

“In fetie is het Palestijnse volk onderworpen aan economische sancties – de eerste keer dat een bezet volk zo behandeld werd. Dit is moeilijk te begrijpen. Israël schendt belangrijke resoluties van de Veilighdeidsraad en de Algemene Vergadering over onwettige territoriale verandering en schending van de mensenrechten en heeft het advies van het Internationaal Gerechtshof uit 2004 niet uitgevoerd, maar ontkomt aan opgelegde sancties. In plaats daarvan is het Palestijnse volk… onderworpen aan mogelijk de meest rigoureuze vorm van internationale sancties die in de moderne tijd opgelegd zijn.” 

De drijfveer achter deze meedogenloze economische oorlogvoering gericht op een “vrij gekozen regering van een bezet volk” was om ervoor te zorgen dat Hamas zou falen om die als bestuursorgaan in diskrediet te brengen. De islamitische beweging werd tegelijkertijd door Washington en Brussel opgeroepen om het geweld af te zweren en zowel Israël als eerdere Israëlisch-Palestijnse overeenkomsten te erkennen. Deze randvoorwaarden waren eenzijdig: Israël werd niet gedwongen om geweld af te zweren; Israël werd niet gedwongen om het wederzijdse Palestijnse recht op een staat langs de grens van 1967 te erkennen; en terwijl Hamas gedwongen was eerdere overeenkomsten te erkennen zoals het Oslo-Akkoord dat de bezetting legitimeerde en Israël in staat stelde haar illegale nederzettingen enorm uit te breiden, stond het Israël vrij om eerdere overeenkomsten zoals de Routekaart van de regering-Bush uit 2003, te schrappen. In feite stelden de westerse mogendheden “ombereikbare voorwaarden voor dialoog” met de islamitische beweging.” (bladzijden 11-12)

De Grensoverval: Voorbode van Operation Cast Lead. 

Verder schrijft professor Finkelstein dat er nog een coup plaatsgevonden zou hebben om er Hamas alsnog mee ten val te krijgen. Maar:

“In juni 2008 sloten Hamas en Israël door bemiddeling van Egypte een staakt-het-vuren; maar in november van dat jaar werd het staakt-het-vuren door Israël geschonden. Zowel toen als nu was het doel er vergelding mee uit te lokken om zo het voorwendsel voor een massale aanval te bieden. De grensoverval bleek inderdaad de aanloop naar een bloedige inval. Op 17 december 2008 lanceerde Israël “Operation Cast Lead.” Die begon met een luchtaanval gevolgd door een gecombineerde lucht-en grondaanval. De Israëlische luchtmacht die het meest geavanceerde gevechtsvliegtuig ter wereld bestuurde, voerde bijna drieduizend missies boven Gaza uit en wierp er duizend ton aan explosieven af terwijl het Israëlische leger enkele brigades inzette die uitgerust waren met geavanceerde systemen voor het verzamelen van inlichtingen en wapens zoals door op afstand met robot- en TV-ondersteunde geweren. Aan de andere kant lanceerde Hamas enkele honderden rudimentaire raketten en mortiergranaten op Israël. Op 18 januari 2009 kondigde Israël eenzijdig een staakt-het-vuren af “blijkbaar in opdracht van Barack Obama wiens predidentiële inhuldiging twee dagen later plaats zou vinden.” Het beleg van Gaza ging echter door. De regering-Bush en het Amerikaanse Congres verleenden Israël onvoorwaardelijke steun tijdens de aanval. Een resolutie waarbij de volledige schuld voor de daaruit voortvloeiende dood en vernietiging bij Hamas gelegd werd, werd unaniem in de Senaat en met 390 tegen 5 in het Huis aangenomen. Maar de internationale publieke opinie (inclusief grote delen van de joodse publieke opinie) deinsde overweldigend terug voor de aanval van Israël op een weerloze bevolking. In 2009 bracht een onderzoekscommissie van de Mensenrechtenraad van de Verenigde Naties voorgezeten door de gerespecteerde Zuid-Afrikaanse jurist Richard Goldstone, een omvangrijk rapport uit waarin de massale oorlogsmisdaden en mogelijke misdaden van Israël tegen de menselijkheid gedocumenteerd werden. Het rapport beschuldigde Hanas van verwante misdaden, maar op een schaal die er in vergelijking mee verbleekt. Het was duidelijk dat volgens de woorden van de Israëlische columnist Gideon Levy, “We nu te ver gingen.” Israël rechtvaardigde Operation Cast Lead op grond van zelfverdediging tegen de raketaanvallen van Hamas. Een dergelijke grondgedachte was zelfs niet tegen oppervlakkig onderzoek bestand. Als Israël de raketaanvallen van Hamas af had willen wenden, zou het ze niet geactiveerd hebben door het staakt-het-vuren van 2008 te schenden. Het had er ook voor kunnen kiezen om het staakt-het-vuren te verlengen – en dat voor de verandering eens te eerbiedigen. Eigenlijk zoals een voormalige Israëlische inlichtingenofficier de Crisis-Group vertelde: “De opties voor het staakt-het-vuren die na de oorlog op tafel lagen, waren er al eerder aanwezig.” Als het doel van Cast Lead was om er de “infrastructuur van het terrorisme” mee te vernietigen, dan leek Israëls alibi van zelfverdediging na de invasie nog minder geloofwaardig. Overweldigend genoeg richtte Israël zich niet op bolwerken van Hamas, maar op “beslist “geen-terroristische, geen plaatsen van Hamas.” (bladzijden 13-15)

De Vermimdering Van De Afschrikkingscapaciteit Van Israël.

De hoofdreden voor de Israëlisch operatie Cast Lead schijnt echter de vermindering van Israëls afschrikkingscapaciteit te zijn geweest. Al die tijd werd het Israëlische leger door de Arabische landen rondom als onoverwinnelijk beschouwd. De geloofsovertuiging die er in Israël over heerste, kreeg echter een knauw nadat Israëlische legereenheden door strijders van de Hezbollah in 2000 uit Libanon werden verdreven; de daaropvolgende botsing tussen Israëlische troepen en Hezbollah-strijders tijdens de Tweede Libanese Oorlog in 2006 maakte de zaak voor de Israëlis er niet beter op; opnieuw leidde dit conflict tot een zware nederlaag voor Israël. Deze overwinning werd over de hele Arabische wereld gevierd. Dit conflict wat uitbrak nadat Hezbollah-strijders enkele Israëlische militairen gedood en er twee krijgsgevangen had genomen; die eisten toen dat de twee militairen uitgewisseld zouden worden tegen Libanese krijgsgevangenen die in die tijd in  Israëlische gevangenissen vastgehouden werden. In plaats daarvan ging Israël de strijd met Hezbollah aan. Ondanks dat Israël er zijn volledige strijd- en luchtmacht op los liet, moest het nu een tweede nederlaag accepteren. Een vooraanstaande Amerikaanse militaire analist kwam hierbij tot de conclusie dat wist de Israëlische luchtmacht in het verleden gehele luchtmachten in slechts enkele dagen te vernietigen, nu was het niet alleen niet in staat de raketaanvallen van Hezbollah te stoppen, maar was het ook niet in staat, het snelle herstel van Hezbollah te verhinderen.

Israël Probeert Amerika Voor Een Verenigde Aanval Op Iran Aan Haar Kant Te Krijgen. Amerika Weigert.

Enige tijd na de verpletterende nederlaag die Israël geleden had, kwam er het verlangen bij de Israëlische overheid weer op om weer een oorlog tegen Hezbollah te beginnen, maar was die er ook weer niet zeker van of Israël na twee nederlagen geleden te hebben, er nu wél als overwinnaar uit zou komen. Om die reden probeerde Israël haar Amerikaanse bondgenoot zover te krijgen om samen Iran aan te vallen; zou dit gebeuren, dan zou ook Hezbollah (op zijn beurt weer een bondgenoot van Iran) hierbij worden uitgeschakeld. Amerika weigerde hier echter in mee te gaan, dus zou het Israëlische leger mocht dat dan een aanval op Iran willen beginnen, op zichzelf aangewezen zijn. Om te proberen Amerika alsnog aan haar kant te krijgen voor een verenigde aanval op Iran, begon Israël ermee te dreigen dat als Amerika niet mee zou doen, er tijdens een Israëlische aanval niet-conventionele wapens zouden worden ingezet, waarbij talloze Iraniërs om het leven zouden komen. Amerika gaf echter geen krimp en van een aanval op Iran kwan dan ook niets terecht. (bladzijden 19-20)

Operation Cast Lead: De Slachting Van Talloze Machteloze & Hulpeloze Burgers. 

En toen kwam zoals boven al weergegeven Operation Cast Lead in beeld. Die begon eerst met een luchtaanvalscampage. Luister naar wat professor Finkelstein er verder over schrijft:

“De Israëlische media waren opgetogen over de “shock and awe” (Maariv) openingscampagne die bedoeld was om er “een gevoel van angst” mee op te wekken. Het was zonder twijfel een geslaagde missie. Terwijl Israël tijdens de eerste twee dagen van de oorlog in 2006 55 Libanezen doodde, doodde het in slechts vier minuten 300 Gazanen na de eerste dag van Cast Lead. De meeste doelen bevonden zich in “dichtbevolkte woonwijken”, terwijl de bombardementen begonnen “rond 11:30, toen de straten vol met burgers waren, waaronder schoolkinderen die aan het einde van de ochtenddienst de lessen verlieten en degenen die voor de tweede ploeg naar school gingen.” Een gerespecteerde Israëlische strategische analist merkte enkele dagen na de slachting op: “De IDF die van plan was om gebouwen en locaties met honderden mensen aan te vallen, waarschuwden hen niet van tevoren weg te gaan, maar was van plan er een groot aantal van hen te doden en is hier ook in geslaagd,”

In de tussentijd prees Benny Morris “Israëls zeer efficiënte aanval op Hamas”, en een Amerikaanse militaire analist verwonderde zich over de “meesterlijke precisie” van de aanval. Maar de doorgewinterde Israë;ische columnist B. Michael was minder onder de indruk van de inzet van gevechtshelikopters en straalvliegtuigen “boven een gigantische gevangenis en die er op de mensen schoten.”

Alleen al op de eerste dag kwamen er bij Israëlische luchtaanvallen 16 kinderen om het leven of raakten ze dodelijk gewond, terwijl een door een Israëlische drone gelanceerde precisieraket negen studenten (twee van hen jonge vrouwen) doodde “die op een VN-bus zaten te wachten.” Human Rights Watch (HRW) ontdekte dat “er voor of tijdens de aanval, geen Palestijnse strijders op de straten of in de directe omgeving actief waren”

Terwijl Cast Lead gestaag doorging, lieten prominente Israëli’s alle pretensies dat het doel ervan was om de raketten van Hamas te stoppen vallen. “Onthoud dat [de Israëlische minister van Defensie Ehud] Barak’s echte vijand niet Hamas is”, zei een voormalige Israëlische minister tegen de Crisis Groep. “Het is de herinnering aan 2006.” Anderen verheugden zich erover dat “Gaza voor Libanon is zoals de tweede zittijd voor een examen dit voor de eerste is – een tweede kans om het goed te maken” en dat Israël Gaza niet slechts 20 jaar (zoals in Libanon) maar naar 1940 “teruggeslingerd” had; dat als “Israël zijn afschrikkingsvermogen zou herwinnen” dit was omdat “de oorlog in Gaza de tekortkomingen van de Libanon-oorlog gecompenseerd heeft; dat “er geen twijfel over bestaat dat Hezbollah-leider Hassan Nasrallah tegenwoordig van streek is… Er zal niemand in de Arabische wereld meer zijn die kan beweren dat Israël zwak is.”

Een jaar later terugkijkend herinnerde een Israëlische militaire correspondent zich dat de Israëlische aanval “als een effectieve remedie tegen de mislukkingen van de Tweede Libanonoorlog van 2006 werd beschouwd.” (bladzijden 23-24 (nadruk toegevoegd)

En hiermee had professor Finkelstein het ware doel van de hele Operatie Cast Lead onthuld: omdat Israël door Hezbollah uit Libanon was verdreven en er net als toen ook bij de daaropvolgende Tweede Libanonoorlog de nederlaag bij had geleden, zocht het later een slachtoffer uit waarvan het in staat was dit met gewelddadig militair machtsvertoon te overweldigen. En zo kreeg het (ten koste van de ongeveer 1500 Palestijnse dodelijke slachtoffers) haar afschrikkingsvermogen weer terug… Vlak na de Operatie Protective Edge (waar we het al over hebben gehad) zou het aantal Palestijnse slachtoffers nog hoger blijken te liggen: ruim 2000…

“Vrome Verwijten.”

En dat dit stuk waarachtige, niet-antisemitische geschiedenis keren we weer terug naar Jan van Barneveld en zijn boek “Het einde van de vervangingsleer.” Wat had Van Barneveld die volgens Otto de Bruijne “een scherpe denker” en “een profeet” tijdens zijn leven zou zijn geweest, nog meer te zeggen? Onder de kop “Vrome verwijten” in zijn boek schreef Van Barneveld het volgende:

“Christenzionisten wordt verweten dat zij Israël gebruiken voor hun eigen eindtijdvisie. De evangelische gemeenschap werd tijdens de Christ at the Checkpoint-conferentie, die van 5 tot 9m maart 2012 in Bethlehem werd gehouden, opgeroepen om op te houden met het kijken naar het Midden-Oosten door de lens van de eindtijd. We zouden ons moeten aansluiten bij hen dien Jezus volgen door profetische gerechtigheid, vrede en verzoening na te streven. Dus in dit geval bij een on-Bijbelse invulling van het begrip gerechtigheid. Immers, wat wil men en welke gerechtigheid bevordert men? Een Palestijnse terroristenstaat die uit is op het verjagen van het Joodse volk uit het door God aan hen beloofde land. Maar wat weet men de leugen toch weer vroom te verpakken. Wat er dan wordt verpakt in het fraaie pakpapier van gerechtigheid, vrede en verzoening? Een oproep 1) om Gods beloften van herstel voor Israël maar te vergeten. Dus de ogen gesloten houden voor de machtige daden van God in onze tijd. 2) Om op te komen voor de arme, verdrukte Palestijnse christenen die zo zwaar zouden lijden onder de (brute) bezetting van Israël. Dus om de leugens en de mythen over de zogenaamde Palestijnen te accepteren. 3) Met de suggestie dat christenzionisten geen oog zouden hebben voor Palestijnse medechristenen, noch voor vrede en verzoening. Maar het is niet of … of gerechtigheid en profetie, maar én…én. Bovendien, gerechtigheid is geloven en doen wat God zegt. En niet blindelings de agenda van de wereld volgen.” (bladzijden 131-132).

En elders:

“Men denkt bij zionisme aan racisme, aan bezetting van ‘Palestijns land’, aan onderdrukking van het ‘Palestijnse volk’ en aan grof, buitensporig geweld tegenover ‘onschuldige Palestijnse burgers’ en ‘verzetsstrijders.’ Kortom het woord zionisme is volgestopt met Palestijnse leugens. Antizionisme is een uitdrukking geworden die voor een groot deel in plaats van het begrip antisemitisme is gekomen. Keurige burgers zijn geen antisemiet meer, maar antizionist.” (bladzijde 102)

---

Kijk nu eens nadat we gelezen hebben wat professor Finkelstein allemaal over de gruwelen waar Israël zich tegen de Palestijnen geschreven heeft, hoe Van Barneveld over de Palestijnen tijdens zijn leven geschreven heeft; verder had hij het ook over de “zogenaamde Palestijnen” en over een “Palestijnse terroristenstaat.” Maar het zou voornamelijk de christelijke Kerk zijn, die er in zijn boek van langs krijgt. Het grote probleem met de man is dat hij wat zijn onbijbelse visie op Israël en het Joodse volk betreft, waarschijnlijk nooit de gerechtigheid nagevolgd heeft! Die kerken die geen aandacht schonken aan “Gods machtige daden” met Israël zouden volgens Van Barneveld worden “afgebroken.” Het is echter professor Finkelstein die onze aandacht erop heeft gericht op wat voor “machtige daden” dit wel niet zijn; die kunnen dus uiteraard nooit van God zijn! Maar die zijn echter wel van een “ander” afkomstig; zoals Jezus het tijdens Zijn bediening in Israël tegen de Farizeeën al zei:

“U bent uit uw vader de duivel, en wilt de begeerten van uw vader doen; die was eem mensenmoorder van het begin af en staat niet in de waarheid, want er is in hem geen waarheid. Wanneer hij de leugen spreekt, spreekt hij vanuit wat van hemzelf is want hij is een leugenaar en de vader van de leugen.” 

(Johannes 8:44)

Het huidige Israël wat Van Barneveld tijdens zijn leven zo liefhad, heeft die “vader” van haar verre voorvaderen, de Farizeeën, intussen ruimschoots overtroffen wat het moorden en liegen betreft… En wat aangaande Van Barneveld zelf? Naar verluidt heeft hij na zijn heengaan zijn intrek bij de Heer in de hemel genomen. Met zijn pro-zionistische boeken die door velen gelezen zijn en ook de vele lezingen die door velen beluisterd zijn, heeft hij er ook bij hen de (onbijbelse) “voorliefde” voor een Joodse staat die echter op terreur, onderdrukking, moord en doodslag gesticht is, bijgebracht. Dat is wat die “scherpe denker” en “profeet” gedaan heeft. Op die manier heeft hij er de Kerk enorme geestelijke schade mee toegebracht. Of hij er na zijn heengaan intussen bij Christus boven ook werkelijk zijn intrek genomen heeft, weten we dan ook weer niet met zekerheid te zeggen…