En nu had hij er genoeg van. Die “lange adem” had hij nu lang genoeg ingehouden en zijn geduld was nu echt óp: geen geld meer naar die Palestijnse terroristen! En wát die “terroristen” allemaal al niet deden, had Itamar Marcus van Pakestine Media Watch, in november 2018 in de Tweede Kamer tegenover de politieke partijen, SGP en het CDA, eens duidelijk en helder uitgelegd. Nadat Kees van der Staaij, (fractievoorzitter van de SGP), gehoord had, was hij het nu echt helemaal zát! Die “lange adem” kon hij niet meer inhouden en zelf zijn geduld was hem uiteindelijk ontvlucht. Dit deelde ThePostOnline in die tijd mee. Want:
“Ons belastinggeld bereikt via de EU Palestijnse terroristen en wordt gebruikt voor antisemitische schoolboeken.”
Waarna het dan over Marcus en zijn Palestine Media Watch gaat, en dan blijkt Van der Staaij ook iemand anders bij zich te hebben gehad. Want:
“In zijn gezelschap was ook een Joodse vrouw die een aanslag wist te overleven. Veel EU-landen hebben hun steun om die reden al verminderd.” https://1po.nl/2018/11/07/video-kees-van-der-staaij-sgp-volledig-klaar-met-eu-geld-voor palestijnse terroristen/
We zien er ook een video’tje waar de betreffende Joodse dame op te zien is, die echter niet in beeld komt laat staan te horen is als we het filmpje eenmaal bekeken hebben. Wél zien we een inmiddels ietwat rood aangelopen Kees van der Staaij zijn zegje doen. De dame in kwestie zou haar gruwelverhaal over die aanslag die zij overleefd had, al aan leden van de genoemde partijen hebben verteld en dit zou hen “geschokt” hebben. Dit nieuws werd door TPO op 7 november 2018 meegedeeld.
Het CIDI: Tégen Stemming Tweede Kamerleden tegen Staken Subsidies Palestijnen.
Op 21 november 2018 (korte tijd nadat Van der Staaij zijn emotionele betoog voor de camera had gehouden om de Tweede Kamer ertoe te krijgen de subsidies van de Palestijnen via de EU stop te zetten), wist het CIDI (Centrum Informatie en Documentatie Israël), echter te melden dat de Tweede Kamer tégen het stalen van subsidies aan de Palestijnen had gestemd:
“Gisteren werden twee moties die oproepen tot het staken van de financiële bijdragen aan de Palestijnen weggestemd door de Tweede Kamer. De voorstellen konden alleen op steun van SGP, PVV en FvD rekenen. SGP-lamerlid van der Staaij had een voorstel ingediend om de financiële bijdragen aan de Palestijnse Autoriteit te staken, zolang deze doorgaat met het belonen van terroristen. Van der Staaij kwam tot deze motie na een gesprek met terreuroverlevende Kay Wilson. Zij wees erop dat de Palestijnse autoriteit Palestijnen in doctrineert met haat, en dat terroristen worden beloond door de PA. Door Israël veroordeelde Palestijnse terroristen en hun families kunnen rekenen op een maandelijkse uitkering van de PA. Er is sprake van een heus beloningssysteem: Naarmate hoe zwaarder de straf, hoe groter de uitbetaling. Kamerleden noemen de terroristenbetalingen dan ook een perverse prikkel.” https://www.cidi.nl/tweede-kamer-stemt-tegen-staken-subsidies-aan-palestijnen/
Kay Wilson & Kristine Luken.
We klikken op de woorden “een gesprek met terreuroverlevende Kay Wilson” die tevens een link blijken te zijn naar een video op het YouTube-kanaal. Nu zullen we toch zéker horen wat Mevr. Wilson zélf over die Palestijnse “terreuraanval” te zeggen heeft; doch ziet, alas! Ook hier is het weer diezelfde video met dezélfde ietwat rood aangelopen Van der Staaij. Wel zien we iets meer; we zien ook Wilson zelf, maar wát zij over haar vreselijke ervaringen te zeggen heeft, horen we niet. Maar na enig zoeken vinden we de site van het Israëlische Ministerie van Buitenlandse Zaken. Daar is te lezen dat mevr. Wilson samen met een vriendin, Kristine Luken (eveneens uit Engeland), op een zaterdagavond een wandeling maakte in de heuvels westelijk van Jeruzalem. Het tweetal bevond zich in een bos toen zij benaderd werden door twee Arabieren die hen in het Hebreeuws om water vroegen. Daarna verdwenen zij. Wilson maakte haar vriendin toen duidelijk dat zij zich wat de intenties van deze mannen betreft, ongemakkelijk voelde en stelde vervolgens voor om weer terug te keren naar het dorp, Mata waar zij vertrokken waren. Op de terugweg werd te duo weer geconfronteerd met de mannen die hen vervolgens aanvielen en met messen begonnen te steken. Luken kwam hierbij om het leven en Wilson zelf wist hoewel zwaar gewond, de aanval te overleven en het dorp te bereiken. Nadat de daders gearresteerd waren. hadden zij hun misdaad bekend. https://mfa.gov.il/MFA/ForeignPolicy/Terrorism/Victims/Pages/Kristine_Luken.aspx Hoe tragisch dit voorval ook is (en het ís dan ook zeer tragisch), aan dit incident was het een en ander aan voorafgegaan zoals we hieronder verderop zullen gaan zien.
Kees van der Staaij & de Rally For Equal Rights at the United Nations.
Op 18 maart 2019 was Van der Staaij aanzwezig bij de Rally For Equal Rights bij de Verenigde Naties te Genève, waar hij een pleidooi hield voor een gelijke behandeling voor Israël door de VN. https://www.youtube.com/watch?v=nfTv6bXWJdQ (“Van der Staaij bij Israël-rally in Genève #Unwatch”) Degene die Van der Staaij als spreker aankondigde, zei dat hij een motie door de Nederlandse regering had gesteund de definitie van anti-Semitisme zoals gedefinieerd door de International Holocaust Alliance, over te nemen; die houdt o. a. in dat het “anti-Semitisme” is om Israël te “demoniseren.”
Israël vs. de Conventies van Genève.
En als we aan Genève denken (waar de pro-Israëlische rally met Van der Staaij als gastspreker op 8 maart jl. werd gehouden), denken we natuurlijk ook aan de Conventies van Genève. En in verband hiermee vonden we een site waarvan het artikel, “The Geneva Conventions and Occupied Palestine”, in maart 2004 was gepubliceerd. https://www.cjpme.org/fs_001 De site is van de organisatie, Canadians for Justice and Peace in the Middle East. We lezen er o. a. dit:
“CJPME Informatieblad 1, gepubliceerd Maart 2004, toont de voorbeelden aan waarin Israël de Internationale Wetgeving zoals bepaald in de Genèveconventies trotseert. Het informatieblad beschrijft hoe de stichting van Joodse kolonies (“nederzettingen”) door Israël, het slopen van huizen en andere vormen van collectieve bestraffing, (het) “moedwillige doden, detentie en inhumane behandeling van burgers, gedwongen overplaatsing, aanslagen op en het intimideren van medische units en personeel een directe schending van de Internationale Wetgeving zijn.”
En daaronder:
“De Genèveconventies zijn een hoeveelheid van internationale wetten bestemd om gedurende omstandigheden van oorlog en bezetting voor acceptabel en humanitair gedrag te zorgen. Er zijn vier Genèveconventies, opgesteld in 1949, en twee toegevoegde “Protocollen”, aangenomen in 1977. Israël ondertekende de Genèveconventies op 8 december 1949 en ratificeerde die op 6 juli 1951. Artikel 1 van elke conventie verklaart dat de sponsors van de conventie “de conventie” zullen “respecteren en respect voor de conventie zullen beloven in alle omstandigheden.” (vetdruk toegevoegd)
Vervolgens is er een hele lijst aan overtredingen te lezen waar Israël zich tot dan toe schuldig aan had gemaakt. Nu zouden we ons af kunnen vragen waarom Van der Staaij zijn mond ook niet open had kunnen doen over al die massale grove overtredingen die Israël destijds al gepleegd had tegen de Palestijnen. Dat wat er nu al jaren aan de gang is in Gaza en de Bezette Gebieden, zal hem nu toch ook wel inmiddels meer dan duidelijk zijn? En hoewel het meer dan tragisch is wat Kay Wilson en vooral Kristine Luken overkomen is, kan die tragedie echter niet los worden gezien van wat Israël er sinds zeer lange tijd de Palestijnen aandoet. En één van die tragedies had van doen met een bloedbad waarbij het Israëlische leger talloze Palestijnen een gruwelijke dood injoeg en vele anderen voor het leven verminkt hadden. Deze tragedie had in december 2010 plaatsgevonden. Maar vóórdat we hier iets verderop in zullen gaan, zullen we even het volgende behandelen: in 2017 had er een incident plaats tussen Kees van der Staaij en Abdoe Khoulani van de Partij van de Eenheid.
Kees van der Staaij vs. Abdoe Khoulani: een Emmer Koud Water voor Van der Staaij.
De groep Israëlische studenten zullen het wel prettig gevonden hebben nadat zij op uitnodiging van Kees van der Staaij en zijn SGP in Nederland waren gearriveerd; een christelijke partij die pal achter Israël stond! Terwijl die studenten bij de SGP op bezoek waren, zullen die ongetwijfeld lovende woorden over Israël te horen hebben gekregen. Iemand anders die ook op de hoogte was gekomen van dit bezoek, was Abdoe Khoulani, van de Partij van de Eenheid. En die had op zijn facebook-pagina minder vleiende woorden over die studenten te zeggen:
“De zionistische terroristen in wording gaan gewoon keurig op bezoek bij de SGP. Dit zijn de toekomstige kindermoordenaars en bezetters.”
En:
“Dit is de keiharde waarheid. Deze mensen hebben dienstplicht, iedereen komt vroeg of laat bij het leger en dan maken ze zich schuldig aan de bezetting. En dan hebben ze Palestijns bloed aan hun handen.”
van der Staaij die de opmerkingen van Khoulani pas later op had gemerkt, was woedend:
“Dit is een bizarre reactie. Dit is een vorm van antisemitisme waar we gewoon strijd tegen moeten voeren. Jodenhaat mag nooit normaal gevonden worden.”
En de voorzitter van de SGP, Willem Pos, was ook heel stellig over de uitlatingen van Khoulani:
“Het is absurd dat een gemeenteraadslid zulke uitspraken doet waar de Jodenhaat vanaf druipt.”
En Niels Klaassen van het Algemeen Dagblad (AD), die het incident in zijn artikel in de krant had beschreven, schreef verder het volgende:
“Volgens Pos zijn termen als ‘terroristen’, ‘kindermoordenaars’ en ‘bezetter’ strafbaar vanwege groepsbelediging en aanzetten tot haat. ”helemaal omdat hij zijn bizarre uitspraken niet wil terugnemen.” https://www.ad.nl/den-haag/haags-raadslid-israelische-scholieren-zijn-toekomstige-kindermoordenaars~a832bad4/ En volgens De Telegraaf had Khoulani nog het volgende over Van der Staaij te zeggen:
“De roeptoeter van het zionisme in de Tweede Kamer, de heer Van der Staaij, speelt schaamteloos de antisemitische kaart. Hypocriet tot op het bot, deze islamofobe christenzionist.” https://www/telegraaf.nl/nieuws/1355368/haags-raadslid-ontploft-van-der-staaij-is-islamofobe-christenzionist/
Kees van de Staaij: van “Witteboordencriminaliteit” naar “Witteboorden-anti-Semitisme.”
Van der Staaij, inmiddels ook moe geworden van de vele veroordelingen van Israël door de VN, had hier over te zeggen dat er wat deze instelling betreft, sprake was van “Witteboorden-antisemitisme.” Wel, wel, hadden we nu al lang de inmiddels bekende term, “Witteboordencriminaliteit”, nu had Van der Staaij er een nieuw begrip van ingevoerd: “Witteboorden-antisemitisme.”
Ramzy Baroud & Sahar Huneidi.
Maar wat zouden Van der Staaij en Willem Pos nu denken over het Israëlisch-Palestijnse conflict als zij bijvoorbeeld het boek van de Palestijnse auteur, Ramzy Baroud, gelezen zouden hebben? De titel van het boek is, “My Father Was a Freedom Fighter. Gaza’s untold history” (PlutoPress) 2010. Het boek is gewijd aan de vader van Ramzy die zoals de titel van het boek het al aangeeft, een “vrijheidsstrijder” was. Verder schreef hij over zijn geboortedorp in Palestina, Beit Daras, waar hij er de geschiedenis van vertelde vóórdat het samen met de andere dorpen en steden door Zionistische Joden werd verwoest; de bewoners werden er met geweld verdreven. Hoewel Palestina samen met andere Arabische gebieden destijds onder het Ottomaanse bestuur lagen, was het leven er voor de Palestijnen, ook al waren er voor hen zekere discriminerende wetten van kracht, nog engszins redelijk te noemen. Maar hij schreef ook over iets over de immigratie van Oost-Europese Joodse Zionisten naar Palestina; al in 1882 was er de eerste golf Zionistische Joden gearriveerd. Maar die waren er niet gekomen om aan vervolging te ontkomen, maar:
“Zij maakten deel uit van een Zionistisch programma om Palestina, het geheel ervan, te veroveren en het volk ervan te verwijderen. In 1896 inspreerde Theodore Herzl, een Hongaarde Jood een wijdere aanhang voor het Zionistische koloniale programma met zijn boek, “Der Judenstaat” (De Jodenstaat). In het boek werden niet alleen de ideeën betreffende de stichting van een thuisland voor Joden in Palestina uiteengezet maar het representeerde tevens en blauwdruk om die te implementeren. Een jaar later kwam op het aandringen van Herzl het Eerste Zionistische Congres in Basel, Zwitserland, bijeen en werd er de Zionistisch Wereldorganisatie opgericht.” (blz. 9)
De Palestijnse auteur, Sahar Huneidi, schreef hoe Herzl de Oost-Europese Joden zag daar hij voor hen sprak:
“Herzl definieerde de Joden als een volk waarvan de assimilatie niet in praktijk te brengen was en waarvan de sociale en economische omstandigheden zouden verslechteren. De oplossing zou moeten worden gevonden in een Joodse staat gegarandeerd door internationaal overleg.” (“A Broken Trust. Herbert Samuel, Zionism and the Palestinians” (I. B. Taurus Publishers) blz. 2)
De notabelen te Jeruzalem zagen de Oost-Europese Joden liever gaan dan komen; in 1891 eisten zij van de Ottomaanse regering dat “Russsiche Joden” de toegang tot het land zouden worden ontzegd en hen zou verhinderen er land te kopen. Hoewel de Ottomaanse overheid de Russische Joden restricties oplegde waarmee die aan de eisen van de Arabieren tegemoet kwam, hadden die weinig uitwerking; de immigratie van Joden bleef doorgaan gepaard met de landaankopen. Later, in 1901, dienden Arabische ambtenaren schriftelijk een klacht in bij de overheid tegen deze verwikkelingen; verder werden er in februari 1914 jeugdverenigingen opgericht, nationalistische liefdadigheidsverenigingen, samengesteld uit zowel Moslims als Christenen. En zo kreeg een anti-Zionistische Arabische beweging die er van 1909 tot 1914 geleidelijk was ontstaan, steed meer vorm. (idem, blz. 3-4)
De Russische Tsaren vs. de Russische Joden & de Palestijnen vs. de Russiche Joden.
Het waren dus vnl. de “Russische Joden” die er met velen Palestina binnenkwamen en die waren weer afkomstig uit -uiteraard- Rusland. Het was daar dat zij zo vervolgd werden door de opeenvolgende Tsaren-regimes. Die hadden er de Joden zware restricties opgelegd. En dat bleek echter niet voor niets te zijn want wat zij er de Russische boeren en landbouwers hadden aangedaan, begonnen zij later ook te doen tegen de Palestijnen nadat zij eenmaal Palestina binnengekomen waren. En dit leidde tot grote woede onder deze inheemse bewoners:
“De woede van de Palestijnen was niet slechts een response op politieke bevreesdheid en speculaties maar gegronde feiten die op een alarmerende werkelijkheid wezen. Palestijnse arbeiders verloren hun inkomsten in groten getale en boeren werden dwangmatig van hun land verwijderd. Ondanks hun herhaalde oproepen aan Brittannië hadden Palestijnen geen illusie dat het Zionistische programma onlosmakelijk verbonden was met de Britse agenda van die tijd. De creatie van het Joodse Agentschap in 1929 opgericht, bijvoorbeeld, wat alle Joodse gemeenschappen wereldwijd zou vertegenwoordigen, was vastgelegd in de voorwaarden van het Britse mandaat. In de volgende jaren zou dit agentschap een vooraanstaande rol spelen in de oorlog tegen en de onteigening van de Palestijnen spelen. Ook de relaties tussen de Joodse en Palestijnse gemeenschappen in Palestina zouden permanent gewijzigd worden daar leden van de militante groep, de Revisionistische Zionistische Partij -die voor de kolonisatie van zowel Palestina als Trans-Jordanië pleitte- een ongeprovoceerde rally hielden bij de Klaagmuur nabij een van de heiligste plaatsen van de Islam, Haram al-Sharif. Met de rally werd de ergste vrees van de Palestijnen bevestigd. Zelfs de “gematigden” in die tijd vonden het onmogelijk te verdedigen wat een ondubbelzinnige Zionistische schending zou worden die zelfs de meest heilige plaatsen in Palestina niet zou sparen zoals de tijd bewezen had.” (“My Father Was a Freedom Fighter…”, blz. 11)
En later zou dit, zo maakte Baroud duidelijk, tot een collectief Palestijns bewustzijn leiden waarbij Palestijnen uit zelfs de kleinste dorpen in Palestina betrokken zouden zijn, geconfronteerd met een hevige en zich steeds intesiferende Zionistsiche immigratie gepaard gaande met een militaire opbouw. (blz. 12) En zo zijn ook de vele onlusten tussen de Palestijnen en Zionistische Joden ontstaan. En dit alles zou veel later, in 1947-48, leiden tot dátgene waar we het vaker over hebben gehad: de gewelddadige verdrijving van circa 700.000 Plaestijnen van hun grondgebied door militante Joodse Zionisten onder leiding van de Joods-Zionistsiche Bolsjewist, David Ben-Gurion! En even een zijnoot: vergeet niet dat Russische Bosjewistische Joden al vóór 1948 al verantwoordelijk warev voor de ronduit enorme genocide op cira 66.000.000 hulpeloze Russen (vnl. Christenen)! https://mysteryworshippers.wordpress.com/2013/02/16/sixty-six-million-christians-murdered-by-jewish-bolsheviks/ Later zouden David Ben-Gurion en zijn Joods-Bolsjewistische trawanen dit, maar dan op kleinere schaal herhalen in Palestina, waar de ellende die zijn er begonnen zijn, ook de dag van vandaag nog voortduurt hoewel deze Joodse massamoordenaar en zijn trawanten nu reeds lang overleden zijn!
Enkele Andere Israëlische Provocaties.
Vele, vele jaren later zou er zich een herhaling van voordoen toen de toenmalige Israëlische premier, Ariel Sharon, met een delegatie op provocerede wijze diezelfde Tempelberg waar de Al-Aqsa-Moskee (Haram al-Sharif) gevestigd is, in september 2000 bezocht. Vervolgens brak er de onder de Palestijnen de Tweede Intifada uit. En recent nog nadat Donald Trump Jeruzalem had erkend als de hoofdstad van Israël, leidde zijn besluit tot massale opstanden onder de Palestijnen…
Dirk van Genderen & “O, O, O… Nederland, Nederland, Nederland.”
Tot besluit gaan we nog even naar een oude bekende waarover we het al meer dan eens hebben gehad. Op donderdag 6 december 2018 publiceerde Dirk van Genderen een artikel op zijn site, getiteld, “O, o, o…Nederland, Nederland, Nederland.” In dit artikel schreef hij dat er eerder verschillende anti-Israël-resoluties van de VN waren uitgevaardigd. En het was nu tevens Nederland, wat daarna ook een anti-Israël-resolutie had gelanceerd. Vandaar de titel van het relaas van Van Genderen. Nu was alle twijfel bij hem verdwenen. Nederland was nu duidelijk “anti-Israël”! Nu hadden de SGP en de CU hier Kamervragen over gesteld. Hoewel er weliswaar toezeggingen waren gedaan om meer opheldering, kwam hier toch niets van terecht. En, vond Van Genderen, “Hier kan geen zegen op rusten.” In de resoluties werd niets gezegd over de terreurdaden van de Palestijnen tegen Israël en haar bevolking. En dit was verkeerd, vond Van Genderen. En:
“In één van de resoluties ging het specifiek over de band tussen Jeruzalem en het Joodse volk. Al reden om tegen te stemmen was het feit dat de Tempelberg bij zijn Arabische naam werd genoemd: al-Haram-al-Sharif. Terwijl Jeruzalem van Israël is.”
En wat de schuld van het hele Israëlisch-Palestijnse conflict aangaat, weet ook Van Genderen wáár die moet worden gezocht:
“De schuld van het conflict tussen Israël en de Palestijnen en het ontbreken van vrede wordt voor 100 procent bij Israël gelegd. Ook wordt gesuggereerd dat Israël de vrijheid van religie in Jeruzalem zou hinderen en wordt Israëls bestuur over de stad als illegaal bestempeld. En daar stemt Nederland voor…. Onbegrijpelijk!”
En dit is helder en klaar; het zijn natuurlijk de Palestijnen die voor dit hele conflict verantwoordelijk zijn! Iets verderop in zijn relaas doet Van Genderen een verzoek aan de lezers:
“Verootmoedigt u zich mee voor de Heere? ‘Heere, we hebben gezondigd, door ons te keren tegen Ue volk, Uw land, Uw stad. Bij ons staat de schaamte op ons gezicht door de stemming van onze politieke leiders. Heere, vergeef het ons, wees ons genadig, ontfermt U zich over ons land en over ons volk, Heere.” https://www.dirkvangenderen.nl/2018/12/06/o-o-o-nederland-nederland-nederland/
De vraag, waaróm Van Genderen zulke dingen in dit relaas en andere van zijn pro-Israëlische artikelen schrijft, weten wij helder en klaar te beantwoorden: Hij gaat hierbij vaak (zo niet bijna altijd), op twijfelachtige Joodse bronnen af waarvan wij intussen weten dat die vaak niet te vertrouwen zijn! Op Palestijnse bronnen (zoals wij die hier deels hebben geciteerd zoals ook hieronder) zal hij echter nooit afgaan. Maar dat hóeft dan ook helemaal niet; hoe kun je de Palestijnen nu toch een volk noemen terwijl God de wáre identiteit van het Joodse volk door de eeuwen heen op zo ’n prachtige wijze heeft bewaard! Het is echter Israël wat zich eigenlijk al lang had moeten schamen voor wat de Russische Zionistische Joden de Palestijnen in het verleden hadden aangedaan! En de leiders van Israël (inclusief Netanyahu zélf), hadden zich al lang moeten verootmoedigen. Maar dát horen we natuurlijk niet. Het is dan ook om die reden dat er bij leuterarena’s zoals EenVandaag, Nieuwsuur, etc. er bijna nooit een in Nederland verblijvende Palestijn aanwezig is tijdens reportages over Israël om er eens zíjn kant van het verhaal te vertellen! Hoe zou het zijn ouders zijn vergaan nadat die eenmaal onder een wrede Israëlische bezetting terecht waren gekomen? Hoe is hij zelf hier verzeild geraakt? De stilte rondom deze mensen is zo oorverdovend dat we ze gewoon niet horen! En wat die zogenaamde “welvaart” die er volgens Van Genderen en andere christenzionisten zoals die dit soms door laten schemeren er in het huidige Israël zou heersen, schreef Ramzy Baroud, hóe die “welvaart” tot stand was gekomen:
“Hoewel dit amper wordt erkend, heeft Israël veel van haar econimische voorspoed in de jaren 1967-87 te danken aan de Palestijnse goedkope arbeidersmarkt. Het grootste voordeel voor de inzet van Palestijnen was dat arbeiders uit de Bezette Gebieden die zware belastingen over hun lage inkomen betaalden, Israëlische wergevers een fractie kostten van wat zij hun eigen landgenoten betaalden. Bovendien waren Palestijnse arbeiders met name die in Gaza, uit te buiten. Zij kregen weinig uitbetaald, kregen geen voorzieningen, geen ziektekostenverzekering, geen pensioen en konden op elk moment en om elke reden worden ontslagen want er waren er altijd duizenden met hun blik sardientjes en een mik brood in de ene hand en hun schoenen in de andere aan de grens, bereid om in een Israëlische truck te springen.”
En schreef Baroud verder waarbij hij de wanhoopskreet van één van die vele Palestijnen citeerde:
“We betalen inkomstenbelasting, accijnsbelasting, onroerend goedbelasting, gemeentebelasting en andere belastingen en we krijgen er niets voor terug. De Israëli’s besteden geen geld aan openbare werken of ziektekostenverzekeringen, weinig aan onderwijs en andere diensten. De Israëli’s gebruiken ons belastinggeld om er hun gehate militaire aanwezigheid mee te steunen; zij gebruiken onze belastingen om er de voortdurende bezetting [van ons eigen land] mee te financiëren.” (“My Fther Was a Freedom Fighter…”, blz. 87)
Dus: die “welvaart” (in dit geval die van de genoemde jaren 1967-87), was niet tot stand gekomen omdat God Israël zo had “gezegend” Zoals Van Genderen het zo graag gelooft en ook zo ziet; die had er kunnen ontstaan dankzij de roofzuchtige praktijke en de onderdrukkingsstreken van een demonisch, satanisch, Zionistisch regime. Niets meer of minder! Hieronder een eind verderop gaan we nl. wat dieper in op die “droom” van Van Genderen waar we álles van zijn artikel zullen citeren.
Verbanning Leden Hogere Arabische Comité, Intensifering Brits Oorlogsgeweld tegen de Palestijnen & de Britse Steun aan de Militaire Opbouw der Zionisten.
Maar Ramzy Baroud had echter meer te zeggen; in de tijd dat er de Palestijnse opstand aan de gang was (en die zou zich pas op 8 mei 1936 ontwikkelen in een totale rebellie), waren er daarvoor al enkele Arabische partijen opgericht die de belangen van de Palestijnen zouden behartigen. Die waren weer ondergebracht onder een overkoepelende organisatie, het Arabisch Hogere Comité. De Britten nu, gingen achter de leiders van dit comité aan en verbandde die naar de seychelles-eilanden in de Indische Oceaan. Vervolgens intisifeerde de Britten het geweld tegen de Palestijnen die in tegenstelling met het Britse leger, slecht met primitieve middelen tegen terugvochten. En ten derde ondersteunden de Britten de militaire opbouw van de Zionistische strijdkrachten. Nu was het zo, dat het verzet van de Palestijnen bestond uit burgelijke ongehoorzaamheid, een vorm van geweldloos verzet. Dát dit verzet zich echter toch ontaardde in een gewelddadige strijd, was dan ook te danken aan het onevenredige geweld wat de Britten op de Palestijnen toepasten; en dat deden die door middel van luchtbombardementen, zware artilleriebeschietingen. Wat nu de verdubbelde inspanningen van de Britten van de militaire opbouw van de Zionisten aangaat, steunden de eersten de oprichting van de militante Haganah, het geheime leger van het Jewish Agency; verder hielpen de Britten de Zionisten met de oprichting van de Jewish Settlement Police en het Special Night Squad, een Brits-Zionistische gecombineerde eenheid die ten doel had, “Special Operations” tegen de Palestijnse dorpelingen uit te voeren. Verder werden er Britse militaire tribunalen opgericht waar inmiddels vele gearresteerde Palestijnen voor werden geleid waar zij veroordeeld werden tot o.a. de detentiecentra’s die er al waren opgezet en waar zij onder gruwelijke omstandigheden moesten verbljven.
Beperking Joodse Immigratie Palestina: de Zionisten Keren Zich tegen de Britten.
Ongeacht het vele geweld wat de Britten tegen de Palestijnen hadden ingezet, hadden de eersten het intussen in de gaten gekregen dat die eigenlijk in een maar niet op te lossen impasse terecht waren gekomen. De Britten hadden hun handen als het ware in een ziedend wespennest gestoken om het zo maar eens te zeggen! De enige oplossing waarmee die dan konden komen, was om er de Zionistische immigratie te beperken. Dit viel echter niet goed bij de Zionisten die daarop besloten zich tegen de Britten te keren. Aldus keerde de Zionistische Terreur zich nu tegen hén die die hen eerder hadden aangemoedigd met de opbouw van de Zionistische militaire oorlogsmachine. De Zionistische terreuraanslag op het King David Hotel op maandag 22 juli 1946 was slechts één voorbeeld van de Zionistische terreur. Hiertoe was opdracht toe gegeven door de dan nog toekomstige Israëlische ministerpresident, Menachem Begin. De terreur nam echter zo in intensiteit en omvang toe, dat de Britten besloten hadden, om vóórdat het Britse mandaat over Palestina er zou eindigen, te vertrekken. Die gaven dit maar niet op te lossen vraagstuk toen over aan de destijds pas opgerichte Verenigde Naties. En na vele onderhandelingen daar besloot met Palestina op te delen; de ene helft voor de Zionisten de nadere helft voor de Palestijnen.
Deel II: Een Stuk Weggelaten Palestijnse Geschiedenis.
Officieel heet het dat de Zionistsiche delegatie tijdens de onderhandelingen in de VN de opdeling van Palestina hadden geaccepteerd terwijl die er door de Palestijnse werd afgewezen. En om die reden zou het Israëlisch-Palestijnse conflict zij begonnen volgens sommigen. Maar niets is minder waar; het grote probleem wat we hier hebben, is dat er echter een stuk Palestijnse geschiedenis wat eraan vooraf ging, wéggelaten is! De ellende voor de Palestijnen begon eigenlijk al tegen eind 1800 begin 1900 na de publicatie van het genoemde “Der Judenstaat” door Theodore Herzl in 1896. En Ramzy Baroud had zich ten doel gesteld juist dit deel van die geschiedenis weer in zijn genoemde boek tot leven te brengen. Hij had echter nog meer boeken geschreven en in één van die boeken had hij een tragedie beschreven die sommigen onder ons zich misschien nog kunnen herinneren. Daarvoor moeten we terug naar het verleden en wel naar het jaar 2002 …
Jenin 2002.
Begin 2002 had de toenmalige Israëlische premier, Ariel Sharon, besloten dat het nu maar eens afgelopen moest zijn met al dat Palestijnse geweld. Na de Palestijnse Intifada was de Westelijke Jordaanoever weer door Israëlische troepen bezet. Nu had Sharon opdracht gegeven tot de terugtrekking van deze legereenheden. Die troepen zetten hun aanvallen op dorpen op de Westelijke Oever van buitenaf echter niettemin door, door middel van raids, het slopen van Palestijnse woningen waarvan de inwoners ervan beschuldig waren, er Palestijnse strijders te hebben geherbergd. Die Palestijnse strijders sloegen op hun beurt wer terug door het Israëlische leger aan te vallen waarbij er weer zoveel slachtoffers onder dit leger te betreuren waren. Zo kwamen er op 22 februari en 3 maart verschillende Israëlische militairen om het leven; bij de eerste waren dit er zes, en bij de tweede op 3 maart waren dit er zeven. Israël reageerde hier weer op door Palestijnse gebieden te bombarderen; drie en dertig Palestijnen (waarvan het grootste deel burgers inclusief vijf kinderen), verloren hierbij het leven. Zowel de Israëlische raids als de aanslagen door Palestijnse strijders namen gedurende maart echter in intensiteit en omvang toe; op 8 maart alleen al verloren nog eens veertig Palestijnen tijdens aanvallen door het leger op de Westoever en in Gaza; op 12 maart werden die gevolgd door nog een een en dertig Palestijnen. En op 27 maart blies een Palestijnse aanslagpleger zich in Natanya op samen met negentien Israëlis. En de situatie escaleerde er al snel. Aldus was dit het voorspel van wat later bekend zou worden als het bloedbad van Jenin. (“Searching Jenin. Eyewitness Accounst of the Israeli Invasion 2002”, Ramzy Baroud (Cune Press) 2003, blz. 23-24) Op de binnenkant van de voorflap van het boek van Baroud is er een uitspraak van Dr, James Zogby van het Arab American Institute te lezen:
“De stofwolken waren nog niet neergedaald en de doden er nog niet begraven of de Israëlische propagandamachine begon op volle toeren. Zij zetten een stropopredenering op en argumenteerden dat Jenin “technisch gesproken” geen “bloedbad” was. We zullen nooit weten hoeveel Palestijnen er stierven in Jenin. Tenslotte zijn het niet de aantallen die er stierven die het verhaal zullen vertellen. Het zijn degenen die de woeste wreedheid van het Israëlische geweld ervaren en overleefd hebben, waarmee uiteindelijk de erfenis van die verwoeste vierkante mijl van aarde zal worden gedefinieerd. Hun verhaal moet verteld en herinnerd worden.”
Maar wat die Israëlische propagandacampagne die vervolgens in de hoogste versnelling ging aangaat, was er geen sprake van “Israëlische oorlogsmisdaden.” Maar die campagne werd al spoedig onderuit gehaald door een van de Israëlis die in die tijd een D-9 bulldozer, waarmee er talloze woningen in Jenin waren gesloopt. Zijn naam was Moshe Nissim bijgenaamd “Kurdy Bear” vanwege zijn robuuste postuur. En tijdens een interview met de Israëlische krant, Yedioth Ahronoth, op 31 mei 2002, had Nissim er o. a. hier het volgende over de sloop van de woningen over te zeggen:
“In de huizen die we begonnen te slopen bevonden zich vele mensen. Zij kwamen uit de huizen waar we mee bezig waren. Met mijn eigen ogen zag ik niet dat er mensen stierven onder het blad van de D-9. En ik zag niet dat de huizen neerkwamen op levende mensen. Maar als er al enigen waren interesseerde mij dit helemaal niet. Ik ben er zeker van dat er mensen in deze huizen stierven maar het was moeilijk om te zien; er was overal veel stof en ’s nachts hadden we er veel aan gewerkt. Met elk huis wat neegehaald werd genoot ik met volle teugen want ik wist dat het hen niet interesseerde te sterven; maar zij gaven om hun huizen. Als je een huis neerhaalt, begraaf je daarmee 40 of 50 mensen voor hele generaties mee. Als ik ergens spijt van heb, is het dat ik niet het hele kamp neergehaald heb.”
En wat mensenorganisaties en de VN die de Israëlische acties destijds bekritiseerden, had onze “Kurdy Bear” eveneens een helder standpunt:
“Al die mensenrechtenorganisaties en de VN die zich met Jenin bemoeiden en dat wat we er gedaan hadden en dit in zo ’n probleem hadden veranderd, zijn slechts bezig met bullshitting -liegen.” (“Searching Jenin…”, blz. 27-28, vetdruk toegevoegd)
Rafida al-Jamal.
Vervolgens komen er vanaf blz. 53 en verder de Palestijnse overlevenden aan het woord, die er hún kant van het verhaal vertelden: Rafida al-Jamal: nadat Israëlische troepen haar deel van Jenin bezet hadden, positioneerden die zich op de daken van hoge gebouwen en moskee’s. De zus van Rafida, Fadwa, was verpleegster en nadat er geschoten was ging Fadwa erop uit de gewonden die er inmiddels waren gevallen te helpen. Nadat ook de buren naar buiten waren gekomen om naar die gewonden te zoeken, werden zij allen geconfronteerd met een regen van kogels door de Israëlis vanaf die gebouwen. Rafida zelf raakte gewond maar wist het te overleven, Fadwa echter, overleed te plekke aan haar verwondingen. Rafida was echter zodanig gewond geraakt dat zij na herstel voor de rest van haar leven op krukken zou moeten lopen. (blz. 53-55)
Ihab Ayadi.
Dan is er het getuigenis van Ihab Ayadi, een Palestijnse arts die destijds voor de Palestijnse Red Crescent Society werkzaam was. In april 2002 toen de Israëlische inval nog gaan de was, vergaderden er zich buiten Jenin de verschillende reddingsteams; die hadden inmiddels bericht gekregen dat er al vele gewonden onder de Palestijnen in Jenin gevallen waren en trachtten toen het kamp binnen te komen om die te verzorgen. Ondanks zware beschietingen door de Israëlis slaagden Ayadi en de teams toch het kamp binnen te komen. Tijdens de rit met hun ambulance op weg naar de gewonden werden Ayadi en de teams echter tegengehouden door Israëlische soldaten. Die dwongen hen uit de ambulance te komen waarna zij vernedered en bespot werden. Hoewel zij daarna hun weg mochten vervolgen waren er gewonden die nadat die door Ayadi en zijn medewerkers waren bereikt, door deze vertraging inmiddels doodgebloed waren. Daarna werden zij echter vanuit Israëlische tanks onder vuur genomen. Nochtans slaagden zij er met hun ambulance vandoor te gaan en het hospitaal te bereiken. Eenmaal daar aagekomen werden zij echter opgewacht door twintig militairen waarvan de commandant Ayadi duidelijk maakte dat hij met het Israëlische leger samen had moeten werken. Ayadi reageerde hierop door hem te vertellen dat het juist het Israëlische leger was wat weigerde met de Red Crescent en het Rode Kruis (wat er ook aanwezig was) samen te werken. De ambulance werd vervolgens nauwkeurig dorzocht waarbij de commandant Ayadi vertelde dat als hij nog verder elke medewerking zou wiegeren, hij en zijn medewerkers hier de gevolgen van zou moeten dragen. Voor de komende twee dagen werden Ayadi en zijn teams in het hospitaal vastgehouden; vele mensen belden hem met de mededeling dat er elders vele gewonden waren gevallen; Ayadi en zijn medewerkers konden echter niets ondernemen daar zij zelf anders door de Israëlis onder vuur zouden worden genomen. een van de meldingen hield het volgende in; door een aanval vanuit een Apache-helikopter was een woning van een Palestijns gezin in brand gevlogen. Daar Ayadi niets mocht ondernemen, werden al de leden van dit gezin levend verbrand! Daarna begonnen de Israëlis het hospitaal zelf onder vuur te nemen; de zuurstogkamer, de kinderopvang etc., werden door kogels beschadigd. Intussen werden er geen telefoontjes meer van mensen die melding hadden gemaakt van gewonden ontvangen. Door de vele treierijen en het ronduit wrede gedrag van het Israëlische leger waren al die gewonden inmiddels overleden en waren hun lichamen later in een staat van ontbinding overgegaan waarvan de geur niet te verdragen was. Vóórdat Ayadi en zijn teams Jenin binnen zouden gaan, meldden zij zich eerst volgens afspraak bij de Israëlische controlepost. Nadt daar hun ambulance voor twee uur onderzocht was, mochten zij het kamp binnen. Eenmaal binnen echter, vlogen de kogels hen om de oren waarna zij moesten vluchten. De Israëlis vertelden hem dat het Palestijnse strijders waren die hier verantwoordelijk voor waren. Maar vertelde Ayadi, dit waren allemaal,
“Nonsens. De Palestijnen hadden gewonden die zij wilden laten evacueren. Het leger verhinderde me de sirene te gebruiken. Wanneer we dit tevoren deden, kwamen de mensen van Jenin naar buiten met hun gewonden. Maar nu wisten zij niet dat wij in het gebied aanwezig waren en het was voor iedereen te gevaarlijk om naar buiten te komen om uit te kijken naar ons, dus gingen we terug naar het hospitaal waar de soldaten gestationeerd waren. “We hebben dertien dode lichamen in het hospitaal”, vertelde ik hen. “De koelcel heeft slechts het vermogen drie lichamen te herbergen. De lichamen zijn in een ontbindende staat en de geur is vreselijk.”
Desondanks lieten de Israëlis het niet toe dat die begraven zouden worden. Nadat Ayadi en zijn medewerkers hen gesmeekt hadden die dan toch in de achtertuin van het hospitaal te begraven, stonden de Israëlis dit toe. Maar:
“Toen we eruit gingen met de lichamen begonnen soldaten op ons te schieten.”
Uiteindelijk wisten zij dan toch de overledenen met de grootste moeite te begraven. Ayadi was er toen hij buiten het kamp was, echter ook getuige van dat er meer dan duizend mensen op straat waren:
“Mannen, vrouwen en kinderen. De mannen waren helemaal uitgekleed, geblinddoekt en aan de handen geboeid. Zij werden een voor een achter een steenfabriek uit het zicht weggevoerd. Vanwege de hitte zagen de kinderen en vrouwen er hongerig en uitgeput uit. De meesten van hen waren blootsvoets. Hen te zien herinnerde dit mij aan de Palestijnen die in 1948 uit hun huizen verdreven werden. Nadat de mensen eenmaal gemerkt hadden dat ik een ambulancechauffeur was, was ik hun geschenk van de hemel. Velen begonnen te huilen en zeiden, “Kom alsjeblieft hier naar toe. Er bloeden mensen hier.” Ik vertelde de soldaat, “Luister, Dit is volkomen inhumaan! Ik ben een gerespecteerde medicusm verneder mij niet op die manier.” (Ayadi had vlak daarvoor opdracht van de militair gekregen zich om evenals al die Palestijnse mannen vóór hem, helemaal te ontkleden). “Je kunt me vastbinden en met de anderen naar de steenfabriek voeren of je kunt me laten gaan.” Uiteindelijk zei hij, “Okay, houdt je kleren aan en ga weg.” Ik begreep wat zij aan het doen waren. Zij probeerden al de vrouwen en de kinderen uit het kamp te krijgen zodat zij dit helemaal neer zouden laten komen op de hoofden van al die mannen. Zij wilden hen allemaal vermoorden. Op mijn weg terug naar de ambulance riep ik de soldaten toe, “Je kunt duizenden onschuldige mensen niet op deze wijze weg laten gaan! Jenin zelf ligt onder een uitgaansverbod en de soldaten zullen definitief het vuur op hen openen!” Ze luisterden niet, Het interesseerde hen niet. Onmiddelijk telefoneerde ik met het bestuur van het hospitaal. Ik vertelde hen dat we een manier moesten vinden al deze mensen onder te brengen. Ik vertelde hen dat we bij het Center van de Red Crescent ruimte hadden voor honderden mensen. Darna snelde ik terug naar het hospitaal. Ik nam de meeste van de vrijwilligers mee naar het Center van de Red Crescent om er alles gereed te maken. Toen de vrijwilligers de mensen het kamp zagen verlaten, barstten zij in snikken uit.”
Later wist Ayadi met nekele medewerkers weer ongezien het kamp binnen te sluipen. Daar zagen zij drie zwaargewonde Palestijnen liggen:
“Hun handen en benen waren weggeblazen. Twee van hen lagen er al drie dagen te bloeden. Dit was zeer pijnlijk. Toen we het kamp weer wilden verlaten werden we betrapt door soldaten die ons voor anderhalf uur vasthielden. Uiteindelijk stonden zij ons toe, een van de gewonden naar het hospitaal te nemen. De twee anderen lieten zij achter in de laaiende zon liggen.” (blz. 60-62)
Fyrial al-Shalabi.
Op het moment van het begin van de Israëlische aanval op het kamp, verbleef zij met haar man en kinderen in hun huis. Aldus de destijds 28-jarige Fyrial al-Shalabi. Toen het Israëlische oorlogsgeweld niet meer te verdragen was, besloten Fyrial en haar gezin naar het huis van de schoonfamilie, gelegen in de Saha vlak naast een gezondheidskliniek van de VN, te gaan. Er kwamen echter soldaten van het Israëlische leger op af. Die gaven iedereen opdracht het huis te verlaten en buiten te gaan staan. Nadat de soldaten hen gefouilleerd hadden, brachten die het gezin naar het huis van buren waar zich nog een twee gezinnen in bevonden. Samen waren dit 21 mensen in een kleine kamer. Daar werden hun namen vergeleken met die die op een lange lijst met andere namen stonden die door het leger op dat moment gezocht werden. ook daar werd hen opdracht gegeven, buiten te gaan staan; de kinderen die erbij waren, werden door de militairen de achterkant van het huis ingestuurd. De mannen moesten ook buiten blijven staan. De overigen werden later elders in het huis in een kleine kamer opgesloten. Aangezien zij niets konden zien op het moment dat er geschoten werd daar die kamer zo klein was, wisten de leden van de drie gezinnen niet, op wie er geschoten werd. Nadat het er stil werd en er geen geluid meer te horen was, besloten zij uit de kamer uit te breken; de soldaten waren inmiddels verdwenen en zij vonden er verschillende leden dood. Nadat zij de ambulance beld hadden om de doden te vervoeren, liet het leger dit niet toe. De man van Fyrial die ook door de soldaten meegenomen was, werd met de andere mannen dood op straat gevonden. Elke keer dat Fyrial en de overige leden trachtten de levenloze lichamen naar binnen te krijgen, werden die door soldaten onder vuur genomen. Fyrial die tijdens het interview tegen haar tranen vocht, zuchtte zwaar en vertelde nog dat haar man als student aan een universiteit een maand later afgestudeerd zou zijn. En:
“Hij was de enige die ons gezin onderhield. Ik heb zes kinderen die ik moet verzorgen. De oudste is tien jaar oud, de jongste is zes maanden. Wat wordt ik verondersteld te doen?” (blz. 67-68)
Um Siri.
De volgende Palestijnse (Holocaust)-overlevende is Um Siri. Um Siri die een gezin van vijf heeft en in die tijd 45 jaar oud was, meende dat de Israëlische inval evenzo zou zijn als die, die er aan vooraf gegaan waren; zij meende dat de Israëlische troepen Jenin voor een dag van buitenaf zou beschieten en daarna het gebied waar zij actief waren, weer zouden verlaten. Maar nu bleek het anders te zijn verlopen; hoewel haar huis door de Israëli’s de eerste dag van de inval van de beschietingen verschoond gebleven was, was de tweede dag erna werkelijk een ramp; het regende granaten en kogels tegen het huis. Hier door werden enkele muren neergehaald. Um Siri was op dat moment bezig, voedsel voor de Shebab (zoals de Palestijnse verzetstrijders die tegen het Israëlische leger streden genoemd worden), te bereiden. Tijdens het begin van de beschietingen waren Israëlische legereenheden in de buurt van het huis van Siri en haar gezin genaderd. Raed en Mahmud Tawalbe, twee leden van de Shebab wisten samen met enkele overige verzetsstrijders met groot gevaar voor eigen leven over te brengen naar het huis van de Saadi-familie, waarna ook dit door de Israëli’s onder vuur werd genomen. Rondvliegende glasscherven van de ruiten die door de beschietingen verbrijzeld werden, kwamen in de rug van een oude vrouw, Um al-Abed Saadi, terecht waardoor die gewond raakte. Met de grootste moeite werden zij dan overgebracht naar een ander huis. Nu bleek dat er Israëlische soldaten waren die tijdens de strijd tegen de Shebab door de laatsten omsingeld waren. Om zich toch een weg door de omsingeling heen te breken, beschoten de Israëlis de huizen van de gezinnen, Abu Abdullah en Abu Nizar. Die werden deels verwoest. Tegen negen uur ’s avonds werde er op de deur van het huis waar Iris en haar gezinsleden verbleven, en bleek het Abu Jandal, een van de Palestijnse verzetsstrijder te zijn. Die deelde de eigenaar van het huis mee dat hij en de overige leden van de Shebab zijn huis nodig hadden om de Israëlis die een eind verderop in een huis wat door verzetsstrijders omsingeld was, verder in te sluiten. De eigenaar weigerde echter en vertelde Jandal dat hij er met nog 26 mensen in het huis was en dat de Israëlis burgers zonder enige reden vermoordden. Jandal zei hem toen dat hij en zijn medestrijders niets anders deden dan hen tot het uiterste tegen de Israëlis te beschermen waarna hij hen vrede en veiligheid toewenste en hen verliet. En:
“We brachten die nacht biddend door opdat God ons meer kracht en vastberadenheid zou geven om dit te overleven. We baden voor de shebab. We vertrouwden hen daar zij voor een eerbare zaak vochten. Een geweer kan het natuurlijk niet opnemen tegen een tank, maar we hadden vertrouwen in hen.”
Waarmee Siri duidelijk maakte dat hoewel de Shebab met hun lichte vuurwapens totaal geen partij voor het Israëlische leger met hun tanks waren, deze verzetsstrijders desondanks hun moed en toewijding voor de Palestijnen zoals zij er zélf een was, hadden bewezen en dit nog deden. De volgende dag viel er tegen de middag de electriciteit uit waardoor er zelfs geen telefonisch contact meer mogelijk was. Op het moment dat dit gebeurde, had Siri telefonisch contact met haar dochters die toen in een ander huis zaten. Kort daarna verschenen er Israëlische militairen en klopten op de deur van het huis waar Iris verbleef. De eigenaar, in paniek dat die de deur er met explosieven uit zpuden blazen (zoals die dit wel vaker deden), riep hen toe dit niet te doen daar er naast hem ook nog kinderen en vrouwen in het huis verbleven en opende toen snel de deur voor de Israëlis. En:
“Hij opende de deur en zij stormden binnen als dieren. Zij vertelden hem zijn mond te houden en de kinderen in het huis variërende van veertien tot vijftien jaar moesten zich aangeven. De soldaten namen de eigenaar van het huis en begonnen hem op zijn mond te slaan. Zij vroegen hem: Waar zijn de strijders?” Hij zei: “Dat weet ik niet.” Zijn ontkenning maakte hen slechts kwader dus dwongen zij hem op de grond en trapten op zijn gezicht. De soldaten dwongen hem vervolgens tegen een muur te gaan staan en zij begonnen hun geweren leeg te schieten tussen zijn benen. Daarna namen zij mijn zoon, dwongen hem zich helemaal uit te kleden waarna zij hem tussen zijn benen begonnen te schieten om hem te terroriseren. Mijn moeder, zij was negentig jaar, hield ik vast. De Israëlische soldaten begonnen de vrouwen te arresteren en dwongen mij en mijn moeder naar buiten. Mijn moeder was blootsvoets en er lag zoveel glas buiten de deur. Zij dwongen haar over de gasscherven te lopen. Haar voeten begonnen te bloeden. Daarna arresteerden zij ook de mannen en kinderen. Zij brachten hen over naar het half verwoeste huis van Abu Nazir waar zij hen aan de handen boeiden en blinddoekten en hen naar de tweede verdieping brachten. Daarna pakten zij meer mannen en jongens op en ondervroegen hen voor de rest van de dag en de daaropvolgende nacht. Hierbij werden zij voortdurend mishandeld. Ik smeekte hen; ik zei: “Wat verwacht je van ons waar wij naar toe zullen gaan? Ik heb hier mijn negentig-jaar oude moeder bij me!” Een soldaat vertelde mij: “Wacht hier een half uur. We hebben het kamp overgenomen; de oorlog is voorbij.” Dus zat ik daar met mijn moeder. Zij vroeg me steeds weer waar we waren. De soldaten bleven naar ons kijken op een wijze waar we doodsbang van werden. Mijn moeder mompelde enkele gebeden en elke keer dat zij dit deed, zeiden de soldten in gebroken Arabisch: “Je verdoemde God!” De volgende morgen smeekte ik hen voor wat water voor mijn moeder. Zij vertelden dat zij geen water hadden, maar zij dronken” (water) “in ons bijzijn, de leugenaars. Daarna sloten zij ons op in een kamer, waarna ik begon te schreien en riep: “Open om hemels wil de deur! Zeggen jullie niet in de media”, zo vertelde ik hen, “dat je vrouwen en kinderen humaan behandelt?” Daarna opende iemand de deur en vroeg mij naar mijn naam. Ik vertelde hem dat mijn naam Mariam Abu Shenab was. De soldaat vroeg mij in het gebroken Arabisch of ik Hebreeuws sprak. Ik zei, “Nee.” Wat spreek je dan?”, vroeg hij. “Alleen Arabisch”, antwoordde ik. Dus begon hij Arabieren, onze religie en de plaats waar we vandaan kwamen te vervloeken. Een van hen commandeerde mij, “Schreeuw het op de top van je longen uit, “Lang leve Sharon!” “Waarom laten jullie me niet met rust?”, zei ik. Maar hij stond erop, dus riep ik, “Lang leve Sharon!” Elke maal als er ook maar een oude vrouw was die wat kuchte, begonnen zij tegen haar te schreeuwen en te vloeken. Iedere maal dat een oude vrouw een gebed deed, deden zij hetzelfde. Mijn moeder vertelde me dat zij zich herinnerde dat toen de Engelsen Palestina koloniseerden, zij niet zo wreed en barbaars waren als de Israëli’s.”
Daarna, zo beschreef Ramzy Baroud het getuigenis van Um siri verder, reikte haar bejaarde moeder naar wat water in haar buurt waarna de soldaten haar hevig op de borststreek te slaan en te stompen. Siri, hysterisch geworden bij deze mishandeling, hield huilend haar moeder vast met de woorden, “Mijn moeder, mijn lieve, ze vermoorden je!”, terwijl ze hevig huilde. Daarna begon een militair Siri op de schouders te beuken terwijl een ander haar flink tegen de benen trapten. Onderwijl snauwden zij haar “obsceniteiten toe, dingen die ik beter niet kan vertellen. Zij sloegen mijn moeder omdat die alleen maar wat water wilde.”
Nadat Siri haar moeder tegen haar schouder liet rusten, bezweek zij om na circa twee uur weer bij bewustzijn te komen. Later kwam er een soldaat naar hen toe en vroeg haar waarom zij zo huilde. Waarop zij antwoordde dat haar moeder zo door zijn collega’s zo mishandeld was en dat zij voedsel noch water hadden. Siri vroeg hem toen of zij op zoek mocht gaan naar een arts voor haar moeder. Dit werd toegestaan, maar:
“Als je niet terug komt, zullen we je vermoorden!”
En Baroud schreef ter afsluiting van dit getuigenis nog het volgende:
“De moeder van Um Siri stierf nadat dit interview gehouden was, enkele dagen later aan de verwondingen die zij tijdens de mishandelingen waarvan Um Siri in haar getuigenis gesproken had, opgelopen had.” (blz. 129-133)
Jeniffer Loewenstein.
Tijdens de belegering van en inval in Jenin, was zij als hoogleraar verbonden aan de University of Wisconsin-Madison School of Business. Zij had in die tijd in de Bezette Palestijnse Gebieden gewerkt en die doorgereisd. Vlak na het door de Israëlis aangerichte bloedbad in Jenin zag Jeniffer Loewenstein, zo vertelde ze, naast het door de Israëlis verwoeste hospitaal talloze levenloze lichamen in de vuiligheid liggen. De geur des doods die er over het kamp hing, was zo doordringend en penitrerend dat kinderen hun gezich in hun shirts verborgen hielden en sommige journalisten doeken voor hun gezicht hielden; de geur was er gewoon niet te verdragen! Twee jongemannen die ook getuige waren van de wreedheden die er zich hadden afgespeeld, waren verbijsterd; de een huilde oncontroleerbaar in de armen van de ander. Een oude Palestijnse vrouw riep het door haar tranen van woede uit, “Stop met hen nemen van foto’s!” Loewenstein telde 27 lichamen naast het hospitaal terwijl een groep andere mannen bezig was, doden uit haastig gegraven graven te halen; het Israëlische leger had de families van deze omgekomenen het niet toegestaan dat die een gepaste begravenis zouden krijgen. In het hospitaal zelf was er echter geen tekort aan bloed en zuurstof. De reden: medici werden door het leger niet in het kamp toegelaten om er de gewonden te verzorgen. Toen ambulancechauffeurs toch met hun ambulances naar binne trachtten te rijden, werden die zwaar onder vuur genomen door de Israëlis. En voedselnoodhulp werd er pas toegelaten nadat de Israëlis het kamp verlaten hadden:
“Ik sprak met mensen van Save the Children en Medicins Sans Frontiers” (Artsen Zonder Grenzen), “die hun verontwaardiging maar amper in konden houden. Ik wandelde die dag door Jenin en het toneel was er surrealistisch. Wat een overvol vluchtelingenkamp was geweest, was nu een verwoeste plat-gebulldozerde massa van vernietinging, totaal anders dan wat ik ooit eerder had gezien of het zelfs maar had verbeeld. Tussen 13.000 en 14.000 mensen hadden tijdens de onterecht genoemde Operation Defensive Shield, hun huis en al hun bezittingen verloren. Het interieur van het kamp is een maanlandschap van puin en smerigheid, onherkenbaar platgewalst. Een vrouw die tussen een berg van beton rommelde, vertelde me dat ze zelfs niet kon vertellen waar haar voormalige huis had gestaan. De huizen in de omgeving van het kamp staan er nog steeds in een halve cirkel. Die zijn van binnen echter zo grondig verwoest dat er niemand meer in kan leven.”
Loewenstein vertellde verder dat er door Israëlis die er in diepvriezers, gootstenen, keukenpotten en zelfs in een kinderkamer er hun ontlasting achter hadden gelaten. Verder had het leger er daarvoor alle electriciteit en watertoevoer naar het kamp afgesneden. En:
“Ik keek in afschuw toe hoe een klein gezinskrot aan de rand van het kamp na een luide explosie in vlammen opging. Een raket, afgevuurd door een in Amerika geproduceerde helikopter was, nadat die er drie dagen eerder in dit huis was beland, niet geëxplodeerd. De familie had weten te ontkomen maar van hun bezittingen was niets meer over. Over heel het kamp kon men verbruikte ammunitie, verbruikte kogels, de resten van raketten en meer -de vingerafdrukken van Israël’s misdaad- vinden. Erger nog waren echter die er ongeëxplodeerd half verborgen uit het zicht lagen, die te wachten lagen op het nietsvermoedende kind wat erover zou struikelen -iets wat tijdens een aantal gelegenheden gebeurd was. Vertel me niet dat dit een humaan uitgevoerde operatie ter verdediging van Israël was. Ik heb onmiddelijk nadat de Israëlis er zich uit hadden teruggetrokken, twee dagen en een nacht in de ruïnes van Jenin doorgebracht. Ik zag mensen wanhopig op zoek naar de resten van hun vorige levens. Ik hoorde mensen smeken om informatie over omgekomen geliefden, vermisten of die naar de gevangenis waren afgevoerd.”
Loewenstien hoorde bij verschillende gelegenheden van verschillende mensen dat vier mannen door de Israëlis waren geboeid, gedwongen werden naast een betonnen muur te knielen waarna die met een schot achter in het hoofd van dichtbij geëxecuteerd waren. En:
“Ik keek toe hoe kinderen doelloos en met uitdrukkingsloze en getraumatiseerde gezichten door de uitgestrektheid van puin zwierven. Ik rook de weerzinwekkende geur des doods die voortkwam uit bergen van puin van huizen die gesloopt waren. Deze zware betonnen bouwstenen waren op de grond neergekomen waarbij die hun inwoners hadden verpletterd. Ik heb nog altijd gebrek aan woorden waarmee volledig de gruwelijkheden die ik zag, weergegeven kunnen worden. Vertel me niet dat Israël zich verdedigde tegen ‘militanten, terroristen en gewapende mannen’ in Jenin. De Palestijnen van Jenin verdedigden hun eigen huizen op hun eigen land, een land dat al voor 35 jaar illegaal bezet is. Israël heeft geen legaal of moreel recht op dit land te zijn. Het heeft geen legaal of moreel recht mensen te vermoorden die tegenstanders van deze bezetting zijn. Het heeft geen legaal en moreel recht Joodse nederzettingen op Palestijns land te bouwen en voortdurend de middelen van dit land te stelen. Het heeft geen legaal of moreel recht deze mensen van hun menselijke basiswaarden te blijven beroven. Maar voor de duidelijkheid, het Palestijnse volk heeft onder de internationale wetgeving het recht, zich tegen deze barbaarse bezetting te verzetten. (UN General Assembly Resolution 42/159; 7 December 1987)” (blz. 195-197)
Hoe lang de bovenstaande lijst aan Israëlische gruwelen ook mag lijken, toch zijn dit maar enkele van de vele getuigenissen waarin de werkelijkheid werd weergegeven van wat er zich nu lang geleden in Jenin had afgespeeld. En vergeet niet: de Israëlische Operation Defensive Shield was slechts één van de vele Zionistisch-Joodse terreuracties waarvan er al vele aan voorafgegaan waren en er later nog vele zouden van zouden volgen.
Israël”een Droom van Dirk van Genderen & een Nachtmerrie voor de Palestijnen.
Zoals we hierboven zien, was het bloedbad te Jenin in 2002 voor de Palestijnen een wáre nachtmerrie van ongekende proporties! En let wel: deze tragedie is slechts één van die tragedies die er zowel vóór die van Jenin er al hadden plaatsgehad en die, die daarná nog vele malen herhaald zouden worden door het Israëlische leger in Gaza! Nu was er enkele jaren geleden iemand die meedeelde een “droom” over Nederland en Israël gehad te hebben. En in die “droom” zag hij dat Nederland zich pal naast Israël op had gesteld; er was een Nederlands-Israëlisch samenwerkingsverband uit voortgekomen en daarom werd ons land door God gezegend. Op woensdag 5 oktober 2016 (in de tijd dat Barack Obama in Amerika nog aan het bewind was als president), publiceerde Dirk van Genderen een artikel, “Een droom over Nederland en Israël.” In die “droom” zag hij een tijd komen dat Nederland eens nauw met Israël samen zou werken. Nederland staat volkomen achter Israël en de grote meerderheid van de Tweede Kamer maakt de keuze voor Israël te zijn; de premier is vol lof over Israël; de Nederlandse ambassade is naar Jeruzalem verplaatst; de wereld kijkt verbaasd naar Nederland en de globale media vinden dit maar vreemd. En:
“In mijn droom gaat het ook beter met ons land. Economische groei, minder criminaliteit, een aanterkkende werkgelegenheid en onverwacht gaat ook de natuur vooruit. Het lijkt wel of het land vruchtbaaarder is geworden. Sommigen vragen zich verbaasd af wat er toch gebeurt.
Gelovigen weten dat het de zegen van de Heere is. Wie Zijn volk zegent, wordt immers gezegend, zei Hij al tegen Abraham. Het tourisme vanuit Nederland naar Israël zit flink in de lift. Veel mensen zijn nieuwsgierig naar het ‘wonder’ van Israël. Melkveehouders willen weten waaron de Israëlische koeien het beter doen dan de Nederlandse. Tuinders zijn benieuwd naar het geheim van de enorme opbrengsten in de Israëlische tuinbouw. En ict’ers willen wel eens weten waarom bijna alle nieuwe technologische uitvindingen in Israël plaatsvinden. Nederlandse studenten schrijven zich in bij Israëlische universiteiten, Joodse jongeren komen in Nederland studeren, zie ik in mijn droom.
Het Nederlandse leger is een samenwerkingsverband aangegaan met het Israëlische leger, de IDF, en de Nederlandse geheime diensten werken nauw samen met de Mossad, de Israëlische geheime dienst, nog steeds in mijn droom. Israëlische deskundigen helpen Nederland om terreuraanslagen te vookomen. Als Nederland hebben we, buiten de Europese Unie om, een uniek handelsverdrag gesloten met Israël, zodat Israël nu onze meest begunstigde handelspartner is. In de supermarkten liggen volop Israëlische producten. Op internationaal politiek terrein werken we nauw samen en in de VN staat Nederland pal voor Israël.
De Europese Unie is zeer kritisch. Nederland wordt voor de keuze gesteld: Kies voor Europa of voor Israël. Tot mijn grote blijdschap kiest Nederland eensgezind voor Israël, wat betekent dat niet alleen Engeland al uit de Europese Unie is gestapt maar nu ook Nederland. Ook Engeland kiest voor nauwere banden met Israël. Mijn droom gaat verder. Steeds meer kerken en gemeenten in Nederland gaan een samenwerkingsverband aan met Joodse Messiasbelijdende gemeenten, wat veel geestelijke zegen brengt, zowel in Israël als in Nederland. In veel gemeenten zijn speciale Israël-gebedsgroepen ontstaan. Israël wordt gezegend, bemoedigd, getroost.
Dan opeens is mijn droom voorbij. Helaas. Ik realiseer me dat de actuele situatie totaal anders is. Wie nu een Israëlische vlag ophangt, kan een steen door zijn ruit krijgen. Toch blijft deze droom in mijn gedachten. Als een diep verlangen. Ooit, ja ooit, zullen de volken optrekken naar Jeruzalem om er het Loofhuttenfeest te vieren en de Koning, de Heere Jezus, te eren. Ga maar lezen, Zacharia 14. Duurt dat nog lang? Ik denk het niet. Israël zal dan tot een zegen zijn voor de hele wereld. Dat is nu al zo, maar dan veel intenser.”
Aldus Dirk van Genderen: https://www.dirkvangenderen.nl/2016/10/05/een-droom-over-israel-en-nederland/
En hier hebben we het: zelfs de Nederlandse natuur gaat met bokkensprongen vooruit. En waarschijnlijk zal ook het gras er hier groener uitzien dan bij die Europese buren die dit uitzonderlijke samenwerkingsverband met Israël nog niet mochten hebben! Al het gevogelte wat zich hier in Nederland aandient om er tijdelijk te verblijven, zal hiet ongetwijfeld het hoogste lied onvervalst en tot op de laatste muzieknoot nauwkeurig fluiten. De vraag hierbij is natuurlijk wél dat als waar het de trekvogels aangaat, die weer naar het land van herkomst teruggekeerd zal zijn waar men géén samenwerkingsverband met Israël heeft, dit hoogste lied zal blíjven fluiten of dat het daar eigenlijk weer een toontje lager zou kunnen gaan zingen! En dan die “Israëlische koeien”, zouden die het dan toch beter doen door bijvoorbeeld betere melk te geven dan onze gezette grazers het hier doen? Maar die koeien hier, loeien er in Israël toch allemaal hetzelfde; of zouden die er in Israël in de Hebreeuwse taal mooier loeien dan onze grasers het hier in het Nederlands doen? Zeg het maar! Maar wacht, Dirk beweert in zijn “droom” ook gezien te hebben dat zelfs de Nederlandse natuur neer floreerde dan ooit tevoren! En dit omdat God die natuur gezegend had omwille van het Nederlands-Israëlische samenwerkingsverband! Wel, hóe moeten we dit zien? Zag Dirk in zijn “droom” misschien dat de akkers hier meer en overvloedigere opbrengsten voort brachten dan die van die landen die niet met Israël samenwerkten? Arme Dirk! Hij heeft fantasie te over! Maar … daar Israël voor de Palestijnen al sinds jaar en dag een wáre nachtmerrie is gebleken (zoals boven weergegeven), zou het dan ook voor Nederland een zegen kunnen zijn als wij het zouden zegenen? Wel, beste Dirk, de harde waarheid is dat wanneer wij Israël zegenen (wat de Nederlandse overheid eigenlijk al járen doet!), wij die nachtmerrie voor de Palestijnen slechts zullen handhaven en versterken. En of dat wérkelijk God’s wil zou zijn?
Ook Nog Goed Nieuws.
Na dit alles is er echter ook nog goed nieuws te melden; vele Christenen in gevestigde kerken in Amerika zijn inmiddels begonnen de wáre aard van het Zionisme te doorzien! https://www.whtt.org/2019/07/04/the-turning-against-chriatian-zionism-is-on-the-march/ Maar ook zijn er tegenwoordig vele atheïsten (mensen die niet in een hoger opperwezen zeggen te geloven), maar die nu wél de wáre en satanische aard van Israël intussen hebben doorzien. Op hun eigen wijze beschrijven zij de vele onmenselijke misdaden die deze natie al op haar geweten heeft geladen. Maar voor de christenzionisten is dit weer een bewijs dat -u raadt het natuurlijk al- “het anti-Semitisme toeneemt” en dat dit land eens helemaal alleen zal komen te staan zoals zij dit in de Bijbel geprofeteerd zien. De Bijbel echter (wanneer die góed gelezen wordt, dus niet zoals de christenzionisten zoals Van der Staaij, Dirk van Genderen, Jan van Barneveld, Ben Kok, Feike ter Velde en vele anderen dit zo vaak doen waar het Israël aangaat), voorzegt juist een komend godsoordeel over Israël. Aangezien we hier al wat uitgebreid hebben geschreven, zullen we in het kort het een en ander nog herhalen..
Het Godsoordeel over Jeruzalem (70 AD) & het Komende Godsoordeel over het Huidige Jeruzalem.
Het huidige Jeruzalem wordt in het laatste Bijbelboek, de Openbaring, gelijkgesteld met het oude Babylon. (Openbaring 18) Deze stad die ergens in de toekomst een wereldbetekenis zal krijgen als de “hoofdstad van de wereld”, wordt in dit hoofdstuk beschreven als een stad waar God Zijn oordeel eens over uit zal storten. In vers 24 (het laaste vers van dit hoofdstuk), lezen we het volgende:
“En het bloed van profeten en heiligen en van allen die geslacht zijn op de aarde, is in deze stad gevonden.”
En dát het hier slechts om Jeruzalem gaat, blijkt uit wat Jezus tijdens Zijn verblijf op aarde in Israël over het Jeruzalem van Zijn tijd te zeggen had:
“Jeruzalem, Jeruzalem, u die de profeten doodt en stenigt wie naar u toegezonden zijn! Hoe vaak heb Ik uw kinderen bijeen willen brengen, op de wijze waarop een hen haar kuikens bijeenbrengt onder haar vleugels, maar u hebt niet gewild! Zie, uw huis wordt als een woestenij voor u achtergelaten. Want Ik zeg u: U zult Mij van nu af aan niet zien, totdat u zegt: Gezegend is Hij Die komt in de Naam van de Heere!.” (Mattheüs 23:37-39)
En het is waar; in het Oude Testament lezen we vaak dat wanneer het oude Israël de geboden des Heeren verlaten hadden en aldus ontrouw aan God waren geworden, Hij Zijn profeten (Jesaja, Jeremia, en vele andere godsmannen) naar hen zond om hen weer onder gehoorzaamheid aan Gods geboden te krijgen. Al deze profeten ondergingen echter hetzelfde lot: zware vervolging en uiteindelijk de dood! Met de eerste Christenen was dit niet anders; de vroege Kerk werd vervolgd door (vnl.) Joden! En zo geschiedde het dat de profetie van Jezus in Mattheüs in het jaar ’70 AD vervuld werd; Jeruzalem werd de Joden “als een woestenij voor u achtergelaten”, nadat de Romeinse krijgsheer, Titus met zijn Romeinse legioenen deze stad volkomen verwoest en platgebrand hadden.Maar ook in de eeuwen daarna werden Christenen door Joden (die zich om hun wáre identiteit verborgen te houden, inmiddels niet-Joodse namen hadden aangemeten), zwaar vervolgd. De profetie in Openbaring 18 wacht daarom dan nog op haar vervulling. Wannéér die in vervulling zal gaan, weet niemand. Maar kómen zal dit godsoordeel over deze goddeloze stad met een vaste geloofszekerheid! En móchten ook de christenzionisten (áls die er nog zullen zijn!) deze “grote dag” ook meemaken, dan zullen zij waar voor hun geld krijgen waar het het “zegenen van Israël (en dus ook Jeruzalem) aangaat; dit zal echter niet die zegen zijn waarop zij al zolang op gehoopt en die zij voor lange tijd verwacht hadden!
Ton Nuiten – Woensdag 10 Juli 2019.
Tinthor's Blog 