Als we de titel van de film, “The Passion of the Christ” noemen, weten we over wie we het hebben; dit is natuurlijk niemand minder dan Mel Gibson, de producent van deze film. Het gaat er over de laatste dagen van Christus op aarde en Zijn daarop volgende gevangenneming, veroordeling door het Joodse Sanhedrin, Zijn bespotting, geseling en tenslotte Zijn kruisiging door de Romeinen. Hoofdacteur in deze film was Jim Caviezel, die er de rol van Jezus in speelde. Daarnaast komen er naast andere acteurs ook een personage in voor die er de rol van de duivel, satan, vervulde. Die rol werd vertolkt door een vrouw, Rosalinda Celentano. Zij verscheen er als een tweeslachtig, androgeen wezen met een lelijke baby op de arm waarvan het gezicht aangaf dat het op dat moment al circa veertig jaar oud moest zijn. Via het tijdschrift, Christianity Today, hadden vele lezers van dat blad aan Gibson gevraagd, waarom hij de duivel zo op deze wijze weer had gegeven: Het antwoord van de bekende acteur en filmproducent was als volgt:
“Ik geloof dat de duivel reëel is, maar dat hij niet vaak opduikt met horens, rook en een gevorkte staart. De duivel is slimmer dan dat. Het kwaad is verlokkend, aantrekkelijk. Het lijkt bijna normaal, bijna goed, maar niet helemaal. Dat is wat ik met de duivel in de film trachtte te doen. Het gezicht van de acteur is symmetrisch, bijna schoon in zekere zin, maar niet volkomen. We hebben bijvoorbeeld haar wenkbrauwen geschoren. Daarna hebben we haar in slow motion opgenomen, dus zie je haar niet met de ogen knipperen. Dat is niet normaal. Daar het een vrouw is, hebben we er de stem van een man in Gethsemané in nagesynchroniseerd. Dat is wat het kwaad is; het neemt iets wat goed is en verdraait dit een beetje.”
Over de “lelijke” baby op de arm van Celentano als de “duivel” had Gibson dit te zeggen:
“Het is hier weer dat het kwaad verdraait dat wat goed is. Wat is er meer teder en mooi dan een moeder met een kind? De duivel neemt dat dus en verdraait dit een beetje. In plaats van een normale moeder en kind heb je een androgene figuur die een veertig jaar oude ‘baby’ vast heeft. Dit is vreemd, dit is schokkend, het is bijna teveel. Net zoals het Jezus overleveren aan voortdurende geselingen op Zijn borstkas schokkend en bijna teveel is; wat het juiste moment is dat de verschijning van de duivel en de baby plaats heeft.” religioustolerance.org/chrgibson4.htm
De Open Confrontatie met het Onverholen en Gruwelijke Kwaad.
Volgens Mel Gibson wilde hij de rol van de duivel met kind zodanig uitbeelden dat op deze wijze duidelijk zou worden voor degenen die zijn film zagen, dat de duivel iets wat goed is, neemt en dit een beetje verdraait om dit ogenschijnlijk goed te laten lijken. Later echter, zou Gibson zelf worden geconfronteerd met het onverholen en gruwelijke kwaad en wel in Hollywood. Hierbij was de duivel, de bron van dit kwaad, weliswaar niet zichtbaar aanwezig, maar de gruwelijke gevolgen ervan, zijn verderfelijke invloed, waren er maar ál te zichtbaar. En circa iets minder dan twee jaar geleden zei Gibson er o. a. dit over, waarbij hij zijn woorden zo gebruikte dat ook de daders ervan zichtbaar zouden worden, zónder hen echter bij de naam, hun identiteit, te noemen:
(De) “Studio’s van Hollywood zijn “doordrenk met het bloed van onschuldige kinderen” volgens Mel Gibson, die beweert dat de consumptie van het bloed van baby’s “zo populair is in Hollywood dat het zowat een munteenheid op zichzelf is.” De elites van Hollywood “zijn een vijand van de mensheid die in strijd handelen met onze beste belangen” en “die elk door God aan de mens gegeven taboe schenden, inclusief de heiligheid van kinderen.” Dit zei Mel Gibson in Londen waar hij de film “Daddy’s Home”, zijn meest prominente rol op het beeldscherm, aan het promoten is.
“Dit is een open geheim in Hollywood. Zij hebben eigen religieuze en spirituele leerstellingen en hun eigen sociale en morele referentiekaders. Zij hebben hun heilige teksten -geloof me, zij zijn ziek- en zij kunnen niet méér op gespannen voet staan met waar Amerika voor staat.” Terwijl hij verklaarde dat hij de laatste tien jaar besteedde aan het “werken aan mijn eigen ideeën buiten het systeem van Hollywood” na in 2006 op de zwarte lijst te zijn gezet door Hollywood vanwege het delen van zijn visies over de industrie en de wereld die in strijd zijn met de liberale orthodoxie, zei Gibson: “Ik weet niet hoe matig ik u dit kan brengen. Hollywood is een geïnstitutionaliseerde pedofilie. Zij gebruiken en misbruiken er kinderen. Elk jaar karnen zij door een grote hoeveelheid kinderen.
Hun religieuze overtuiging, als je die zo kunt noemen, brengen hen ertoe de energie van kinderen te oogsten. Zij smullen hiervan en zij gedijen erop. Wat ik bedoel? Dit is niet een soort van artistieke abstractie. Zij oogsten het bloed van kinderen. Zij eten hun vlees. Zij geloven dat dit hen levenskracht geeft. Als het kind naar lichaam en psyche geleden had nadat het stierf, geloven zij dat dit hen extra levenskracht geeft. In de meesten van ons is er een creatieve en liefdevolle kracht die ons door het leven leidt. Deze mensen hebben dit niet; voor hen is het juist het tegendeel.” Volgens Mel Gibson die dertig jaar binnen en buiten het systeem van Hollywood heeft doorgebracht, “gedijen” de elites van de industrie “op pijn, trauma, stress, misbruik en lijden. Hollywood is doordrenkt met het bloed van onschuldige kinderen. Voor een lange tijd werden pedofilie en kannibalisme symbolisch en zinspelend weergegeven. Begin 2000 werd ik persoonlijk tot deze praktijk geïntroduceerd. Ik kan er nu over spreken nu deze mensen, de studiobazen, dood zijn. Het bloed van een misbruikte zuigeling wordt er als zeer ‘verrijkend’ beschouwd en hoog aangeprezen.”
En:
“Dit is niet iets nieuws. Als je wat onderzoek doet, zul je zien dat het een metafysisch en alchemistisch fenomeen is en je kunt het in alle duistere tijdperken van de geschiedenis achter de schermen terug vinden. Het is een duistere, multidimensionale occulte praktijk die in de laatste paar honderd jaar gebruikt is door geheime genootschappen voor sociale programmering en mind control en door Hollywood in Amerika in ons tijdperk.” usahitman.com/mghidpfbok/ (vetdruk toegevoegd)
“Hun Eigen Spirituele Leerstellingen” en “Hun Religieuze Overtuiging”: de Talmud.
Nu, zoals gezegd, noemde Gibson de daders van deze gruwelijke praktijken niet met name of naar hun wáre identiteit dan alleen maar de “studiobazen.” Maar wat die Eigen spirituele leerstellingen” en “Hun religieuze overtuiging” waar hij het over had betreft, zal hij hier zeer waarschijnlijk de Talmud hebben bedoeld! En wat die leert, weten we nu misschien wel nl. dat het geoorloofd is, een kind van drie jaar en één dag ongestraft te misbruiken! En zo heeft hij van de daders achter deze gruwelijke praktijken hoewel niet met naam en toenaam, toch hun wáre identiteit onthuld! En dat die “studiobazen” al enige tijd dood zouden zijn toen Mel Gibson zijn verhaal deed, kan wel zijn. In 2017 kwam echter de zaak-Harvey Weinstein naar buiten en werden diens excessen met vele vrouwelijke acteurs in Hollywood openbaar. Hieruit valt op te maken dat het grote probleem met de vele kinderslachtoffers die de daders (of beter, hun opvolgers) tot nu toe hebben gemaakt, nog lang niet uit de wereld is geholpen. En … wat zei de Joodse columnist, Joel Stein, van de Los Angelos Times ook alweer in een van zijn columns jaren geleden? Door wie werd Hollywood geregeerd en beheerst? En wat zei Christus Jezus Zélf ooit eens tegen hén die Hem Juist ja, door díe! En die “zwarte lijst” waar Gibson door Hollywood in 2006 werd geplaatst omdat hij zijn visies die in strijd zouden zijn met de liberale orthodoxie, was dat niet omdat hij in dat jaar door de politie aangehouden werd en toen -kennelijk in een dronken bui- tegen de dienstdoende politieofficier zei dat volgens hem “de Joden achter al de oorlogen zaten”? Ja, dat had hij gezegd. Hierover zou hij later tweemaal zijn excuses voor hebben aangeboden. http://www.nytimes.com/2006/08/02/arts/02gibs.html
Mel Gibson’s Nieuwste Film “Rothchild” niet Gebaseerd op de Joodse Bankiersdynastie
Nu zou je zeggen dat het verhaal hiermee tot een einde zou komen. Maar nu heeft Mel Gibson een nieuwe film in de maak, getiteld, Rothchild.” En daar is o. a rabbijn Danya Ruttenberg uit New York, niet blij mee:
“Het is eerlijk gezegd schokkend voor mij dat hij in deze film zit. Ik begrijp hier niets van.” telegraph.co.uk/news/2019/05/15/mel-gibson-says-new-film-rothchild-not-jewish-banking-dynasty/
Het zal duidelijk zijn: voor sommigen zou deze film met de genoemde titel gebaseerd zijn op de rijke en machtige bankiersdynastie, de Rothschilds. Maar,
“een woordvoerder van Gibson ontkende dat de film over een Joodse familie ging, en zei dat degenen die suggereerden dat die iets te maken had met de Rothschilds, het mis hadden. In een verklaring zei de woordvoerder: “De kritiek is afkomstig van onjuiste verslaggeving dat deze film eigenlijk over een rijke familie van Joodse bankiers zou gaan, hetgeen niet zo is. “Rothchild” gaat niet werkelijk over de echte familie Rothschild en de enige overeenkomsten tussen de twee is dat zij rijk zijn en hun namen gelijk zijn.”
De film is eigenlijk een “dark comedy”, waarin o.a. Shia Labeauf en Gibson zelf in meespelen. Hoewel ontkend werd dat de film ook maar iets te doen heeft met de gelijknamige Joodse bankiersfamilie, heeft Gibson misschien opnieuw getracht op deze wijze weer te geven, wíe de wereld nu wérkelijk controleren, net zoals hij eerder had geprobeerd op verhulde wijze weer te geven, wie Hollywood nu wérkelijk regeren.
Ton Nuiten – Zaterag 14 September 2019.
Tinthor's Blog 