Hier hebben we de documentaire “Adolf Eichmann’s memoires” zoals die weer een hele tijd geleden over de Nederlandse tv vertoond werd. We zullen bij delen van het commentaar van de commentator enkele noten bij plaatsen. Daarna zullen we het geheel in een andere, alternatieve en ook waarheidsgetrouwe context plaatsen.
Adolf Eichmann: het “Joodje.”
Over het voortgezet onderwijs wat Eichmann in Lienz (Oostenrijk aan de Kaiser Frank-school volgde, zegt de commentator onder meer het volgende:
“Eichmann werd hier vaak “het Joodje” genoemd vanwege zijn donkere haar” (vanaf 12:40)
Nu komt dit ietwat vreemd aandoend over: zouden dan ook niet andere studenten met zwart haar op die school eveneens “Joodjes” zijn genoemd? Of zou het misschien eerder iets met zijn (mogelijk) Joodse afkomst te maken kunnen hebben?
Duitse Militanten: “Duitsers, Verzet Je, Koop niet bij Joden.”
Vanaf 17:06 krijgen we enkele fragmenten van Duitse militanten op vrachtwagens te zien terwijl die “Duitsers, verzet je, koop niet bij Joden” roepen. Het commentaar hierbij:
“In april 1933 volgde een algemene officiële boycot van Joodse winkels en bedrijven. Wat heeft Eichmann hiervan gemerkt?
Hij kan hier wel of niets van hebben gemerkt, maar wat wij intussen “gemerkt” hebben, is het volgende:
“Het internationale Zionisme verklaarde de oorlog aan het Duitse nationaal-socialisme want ze zagen daarin de zaden die het Duitse volk zouden verheffen van de totale degradatie waarin ze na de Talmoedische wraak van het Versaillesverdrag gestort waren. Hier zijn enkele citaten:
“De VS zijn de eerste fase van een tweede oorlog binnengegaan.” (Henry Morgenthau., pas aangesteld als minister van Financiën door FDR; Portland Journal, 12 feb. 1933)
“Ik ben voor oorlog!” (rabbijn Stephen Wise, 8 mei 1933).
Gekoppeld aan deze oorlogszuchtige verklaringen ging de eerdere oorlogsverklaring aan Duitsland en het Christendom door internationale Zionisten. Joodse groepen verenigden zich om op 16 september 1932 een paginagrote advertentie te publiceren onder meer met de tekst: “Laten we het antisemitische Duitsland boycotten.” In 1933 werd dit thema vergroot door radio-uitzendingen en krantenadvertenties door Samuel Untermeyer van het Joodse Wereldcongres (New York Times, 7 aug. 1933), die onder meer verklaarde dat zij “de aristocraten van de wereld” waren en tot een “heilige” oorlog uitriepen tegen Duitsland en haar volk.
Vladimir Jabotinsky, misschien wel ’s werelds grootste marxistische terrorist, bleef op de oorlogsketels slaan en verklaarde (25 januari 1934) “We zullen een geestelijke en materiële oorlog van de hele wereld tegen Duitsland loslaten.” Bron: Donn de Grand Pré in zijn boek “Barbarians Inside the Gates: The Black Book of Bolshevism” Book I The Serpent’s Sting) (GSG & Associates) 2000, bladzijden 92-93)
Dit was men vergeten erbij te vermelden (waarschijnlijk uit onwetendheid omdat we met de in de video gegeven informatie al met een van tevoren witgewassen geschiedenis van doen hebben; de makers van deze video zullen hier dan ook niet van de internationale anti-Duitse boycot die er aan de Duitse anti-Joodse boycot voorafgegaan was, op de hoogte zijn geweest; die anti-Joodse boycot duurde in tegenstelling met die anti-Duitse slechts één dag!
Eichmann in München Daarna naar Berlijn.
Eichmann: “Toen ik hoorde dat de inlichtingendienst mensen zocht dacht ik bij mezelf: Dat klinkt goed; dan beleef ik nog eens wat. Ik moet mijn ogen goed open houden.” Daarna vroeg hij om overgeplaatst te worden naar Berlijn. Hij vond echter dat er maar weinig te beleven viel. Het zoeken in archieven naar vrijmetselaars en andere tegenstanders van de nazi’s vond hij maar saai. “Op de lijst van vijanden waarmee Eichmann zich bezighield, stonden de Joden bovenaan. Daar lag wellicht een kans op promotie. “Er kwam een Joodse sectie en ze zochten mensen. Ik heb me wel aangemeld, maar ben nooit antisemiet geweest. Ik heb Joden in mijn familie.”
De vraag: wat dachten die Joden in zijn familie over zijn werkzaamheden? Hadden die ertegen geprotesteerd of zich van hem gedistantieerd? Dit wordt hier verder niet uitgelegd noch verklaard!
Nieuwe Baan van Eichmann: Onderzoek naar Joden & het Jodendom.
Nadat er al maatregelen tegen de Joden in Duitsland genomen waren zoals het ontnemen van hun stemrecht en buitensluiting uit het zakenleven en universiteiten, kreeg Eichmann er een nieuwe baan bij: onderzoek naar Joden en het Jodendom om zo meer maatregelen tegen hen te kunnen nemen:
“Mijn hoofdtaak was het lezen van vaktijdschriften. Ik kreeg bergen papier voor mijn neus en werd kwaad als ik de Joodse kranten niet kon lezen. Daarom heb ik op een gegeven moment een leerboek Hebreeuws gekocht.” Bij toeval had ie een werkterrein gevonden waar deskundigen zeldzaam waren, maar dat in de jaren daarna zeer belangrijk zou worden. Eichmann’s waarnemingen hadden maar één doel: materiaal verzamelen voor toekomstige acties tegen Joden. Hij werd langzamerhand dé Jodenspecialist onder de nazi’s en hij wekte zelfs de aandacht van Heidrich, het hoofd van de Gestapo. “Mijn chef, generaal Heidrich, spoorde me aan om me te verdiepen in de theologische aspecten. Ik moet bekennen dat ik me dit geen tweede keer liet zeggen; ik was erdoor gefascineerd.” (…) “In zijn enthousiasme nodigde Eichmann vaak Joodse leiders uit op zijn kantoor.” (vanaf 20:24)
Wat waren die “Theologische Aspecten”?
De vraag is nu, wat waren die “theologische aspecten” waarbij Heidrich zijn ondergeschikte Eichmann aangespoord had die te onderzoeken? Zouden die misschien iets met de Talmoed te maken hebben kunnen gehad?
Die “Enthousiaste” Eichmann.
En dan de zin van de commentator die er vlak daarna achteraan komt: “In zijn enthousiasme nodigde Eichmann vaak Joodse leiders uit op zijn kantoor.” Dus: nadat er al maatregelen tegen de Joden waren in de vorm van uitsluiting van het zakenleven en universiteiten nam Eichman “enthousiast” contact op met Joodse leiders om maar even bij hem op zijn kantoor langs te komen. Een van die Joodse leiders in de video die destijds aanwezig was bij Eichmann op zijn kantoor, had er dit over te zeggen:
“Ik had destijds de indruk dat hij zich op de hoogte wilde stellen dat hij de situatie bij ons wilde begrijpen.” (…) “Hij vroeg me om te gaan zitten. Ik kreeg de indruk dat hij iets van me wilde leren, dat hij de kleinste details wilde doorgronden. Ik moest hem de religieuze wetten uitleggen, de structuur van de gemeenschap, hoe het zat met ultraorthodoxe Joden en de structuur van de zionistische partijen.”
Na die anti-Duitse boycot (waarbij zionistische organisaties er grote dele van de wereld tegen Duitsland in beweging hadden weten te krijgen) zou Heidrich natuurlijk ook wel hebben willen weten hoe het met het religieuze aspect van het Jodendom allemaal in elkaar zat. Wát deze leider er tegen Eichmann over had gezegd, wordt verder niet verklaard.
“Maar zijn bestudering van het Jodendom” (zo gaat de commentator verder) “had een officieel doel, zoals ie Willem Sassen vol trots vertelde in Argentinië: “Het ging erom hoe je vaststelde of iemand Jood was of niet. Als ie Jood was, ontnamen we hem zijn Duits staatsburgerschap en zijn eigendommen en verklaarden we hem tot staatsvijand. Het doel: de Joden dwingen Duitsland vrijwillig te verlaten.” Zijn onderzoek strekte zich uit tot de hele bevolking.”
Karaïtische Joden Geclassificeerd als “Heidenen.”
Nu weten we natuurlijk niet, hoe Eichmann zijn onderzoek heeft uitgevoerd en wát hij hierbij allemaal ontdekt zou hebben. Maar misschien kan het volgende er wat licht op werpen; het is afkomstig uit een Engelstalige encyclopedie over de verschillende religies in de wereld:
“Karaïeten (van Hebr. garam, kah-rah-im; “Schriftlezer”); een sekte binnen het Jodendom, gevorm door Anan Ben David ca. 800, wat de rabbijnse opvatting van Gods openbaring op de Sinaï over een mondelinge Thora naast de geschrevene veerwierp. Karaïeten beweerden dat alleen de Pentateuch, de geschreven Thora, geldig voor het Jodendom was. Ze verwierpen zulke niet-Bijbelse gebruiken als Chanoeka, en volgden de wetten van de Pentateuch op de sabbat, rituele reinheid en bloedverwantschap strikt op. Het rabbijnse Jodendom verklaarde de Karaïeten tot ketters vanwege hun ontkenning van de dubbele Thora en verbood het huwelijk met hen. Als tegenstanders van het rabbijnse Jodendom verkregen de Karaïeten tot de twintigste eeuw invloed in het Jodendom in het Midden-Oosten en in het deel van de Krim van Rusland. Tijdens de invasie van de USSR, van 1941 tot 1944, classificeerden de Duitsers de Karaïeten als heidenen en stuurden ze niet naar de dodenkampen.” Bron: “The HarperCollins Dictionary of Religion” (Harper Collins) 1995, bladzijde 621 (nadruk toegevoegd)
Wat we hier dus zien, is dat de Duitsers onderscheid maakten tussen de Karaïeten die zich louter aan het Oude Testament hielden en het rabbijnse Jodendom wat zich aan die “mondelinge Thora” ofwel de Talmoed hield! En wat die Talmoed er over Christus Jezus, de Christenen en de niet-Joden te zeggen heeft, is echter niet zo fraai. In Duitsland zelf zullen er wel helemaal geen Karaïeten zijn geweest in die tijd, maar dat Eichmann, mocht hij dit verschil ontdekt te hebben, desondanks juist daarop zijn beleid baseerde?
De Russische Tsaren: geen Anti-Joodse Wetgeving op de Karaïeten.
Naast Hitler zou ook het Tsaristische regime in Rusland de grootste antisemiet zijn geweest die alle Joden in dit enorme imperium vervolgden. De volgende gegevens hebben we van Michael Hofmann:
“Paul Johnson verhaalt in zijn “History of the Jews” hoe er in de 11e eeuw in het ommuurde Joodse ghetto een binnenmuur was waarmee de duizenden volgelingen van de religie van het Jodendom en hun Talmoed van ongeveer vijfhonderd anti-Talmoedische, Bijbelgelovige Karaïeten gescheiden werden. Volgens prof. Albert Lindemann van de Universiteit van Californië te Barbara, zijn de Karaïeten “…een oude dissidente Joodse sekte die de Talmoed niet erkende. Een paar duizend van de volgelingen ervan overleefden in het Kaukasus-gebergte… het Tsaristische regime erkende dit onderscheid en paste geen anti-Joodse wetgeving op hen toe.” Bron: Michael Hofmann in zijn boek “Judaism’s Strange Gods” (Independent History and Research) 2011, bladzijde 167 (nadruk toegevoegd)
In het eerste geval werden de Joodse Karaïeten door de Duitsers als “heidenen” (niet-Joden) bestempeld en in het tweede werd er door het Tsaren-regime op hen de anti-Joodse wetgeving niet toegepast. Opmerkelijk, nietwaar? Dan kan het alleen maar aan de Talmoedische religie gelegen hebben dat de rabbijns-Talmoedische Joden zo vervolgd werden!
Eichmann & een “Goed Bewaard Geheim.”
“En in zijn gevangenismemoires onthulde hij zelfs een goed bewaard geheim: “Door mijn werk op dit gebied kreeg ik vaak pijnlijke informatie onder ogen. Zo stelde ik vast dat de dieet-kokkin van de führer (die ook zijn minares werd) 1/32e Joods was. Die kokkin was Eva Braun. En die ontdekking was explosief materiaal. Reinhart Heidrich, hoofd van de gestapo, hield alle documentatie over dze zaak achter. De afkomst van Hitlers minnares werd later een van de best bewaarde geheimen van het rijk.”
Vreemd dat iemand zoals Hitler zo op raszuiverheid de nadruk heeft gelegd. Eerder hadden we Eichmann als “het Joodje”, nu komt er ook nog een bij dat de minnares van Hitler deels Joods was.
Eichmann Had Alles over voor zijn Vrouw Maar Scheurde Enkele Bijbels van Haar Kapot.
Later trouwde Eichmann met Vera Liebel. Dit alleen na toestemming van zijn meerdere vanwege de raszuiverheid:
“Eichmann trouwde in de kerk. Maar verder in zijn leven was er geen plaats voor het geloof. Net als vele SS-ers had Eichmann de kerk de rug toegekeerd. De katholieke devotie van zijn vrouw vond hij maar niets: “Ik heb min vrouw’s Bijbel ooit verscheurd en weggegooid. Toen kocht ze ’n nieuwe. En ook die scheurde ik in tweeën. Nu leest mijn vrouw uit een verscheurde Bijbel en dat laat ik toe. Ik doe alles voor mijn vrouw, net zoals ik alles doe voor Duitsland.”
Dit is wel een opvallende manier om je liefde voor je vrouw te uiten. Zouden er in die tijd meer mensen zijn geweest die om zo hun liefde voor hun vrouw te uiten, Bijbels (of andere lectuur) hebben verscheurd? Zou dit misschien ook vandaag nog voorkomen, dat een man thuiskomt, een tijdschrift van zijn vrouw pakt, dit verscheurt en dan zegt: “Ik heb alles voor je over, liefste”? Wat een nonsens!
Adolf Eichmann naar Palestina.
Dan gaat de commentator verder (vanaf 26:25): “De nazi’s hadden de Joden hun burgerrechten en hun middelen van bestaan al ontnomen. Nu gingen ze over tot uitzetting. Wellicht konden de Joden in het Midden-Oosten onderdak vinden. Toen Eichmann de mogelijkheden daartoe onderzocht, kreeg ie in 1937 de kans om Palestina te bezoeken. In dit onlangs ontdekte staatsiedossier staat vermeld wat Eichmann allemaal ondernam. Zo stuurden de Duitsers spionnen naar Palestina en was Eichman betrokken bij de zionistische immigratieorganen. “Er kwam een Joodse leider uit Palestina en ik kreeg de taak om hem te ontvangen. We gingen eten in restaurant Traube bij de dierentuin. Ik was geïnteresseerd in het zionistische leven in Palestina. Aan het einde van ons gesprek, nodigde mijn gast me uit voor een tegenbezoek.” Eichmann kreeg de opdracht de uitnodiging aan te nemen. Hij reisde naar Palestina als een redacteur van een Berlijnse krant. Na een ontspannen bootreis vanuit Hamburg met diverse tussenstops langs de Middelandse Zee, kwam ie aan in het heilige land. Al sinds de jaren 1880 dromden de Joden naar Palestina om het land opnieuw op te bouwen. Toen Eichmann er in 1937 op bezoek kwam, was het zionisme er al stevig geworteld. Het Briste gezag vermoedde dat Eichmann een spion was; na zes uur in Haifa moest die het land uit. “Professioneel gezien was mijn bezoek een mislukking; maar persoonlijk was het zeer verrijkend wat ik daar zag. Ik zag genoeg om diep onder de indruk te zijn van wat de Joodse kolonisten daar tot stand brachten. Ik bewonderde hun wanhopige overlevingsdrift, temeer dat ik zelf een idealist was.”
En hier wordt het pas interessant…Want wat er nu volgt, is een heel uitgebreid stuk alternatieve geschiedenis…
De Overdrachtsovereenkomst.
In 1903 had er in Basel (Zwitserland) het zesde Zionistische Congres plaats. En: “De hoofspreker was Dr. Max Nordau die de Palestijnse kwestie in de juiste context stelde. Hij zei onder meer: “Die grote vooruitstrevende macht, Engeland, bood ons uit sympathie voor ons volk door het Zionistische Congres een autonome kolonie in Oeganda aan. Hoewel het niet Palestina was, is niet zo waardevol als vriendschappelijke betrekkingen met zo een macht als Engeland. Dus accepteerde hij het aanbod om en precedent in ons voordeel te creëren. Vroeg of laat zal de Oriëntaalse kwestie – waar de belangen van Engeland liggen – moeten worden opgelost, en de Oriëntaalse kwestie betekent natuurlijk ook de Palestijnse kwestie.
Herzl weet dat we voor een enorme omwenteling van de wereld staan. Zeer spoedig misschien, zal er een soort van Wereldcongres bijeengeroepen worden en Engeland – het grote vrije en machtige Engeland – zal dan het werk voortzetten waar het met haar genereuze aanbod aan het Zesde Congres begonnen was.
En als u mij nu vraagt wat Israël te maken heeft met Oeganda, laat me u de volgende woorden vertellen alsof ik u de treden van een ladder die steeds opwaarts leiden, tonen: Herzl, het Zionistische Congres, het Engelse Oeganda-voorstel, de toekomstige wereldoorlog, de vredesconferentie, waar met de hulp van Engeland een vrij en Joods Palestina zal worden gecreëerd.
“Een van de vele “Amerikaanse” burgers die het Joodse Congres te Basel in 1903 bezochten, was Litman Rosenthal. Hij publiceerde de speech van Dr. Nordau in de “American Jewish News” (19 sep. 1919 en noemde die de “ladder-onthulling.” Er waren verdere treden in de ladder die voortdurend opwaarts liepen voordat er echt een “vrij en Joods Palestina” gecreëerd zou kunnen worden. Van hoofdbelang was de geheime alliantie tussen de top elechons van het Internationaal Zionisme en het Nationaal Socialisme (Nazisme). Waarom was deze natuurlijke alliantie voor zolang geheim gehouden? Misschien omdat de feitelijke reportage de grootste propagandacoup van de 20 eeuw zou verstoren, “de Holocaust van zes miljoen”, de zogenoemde “Eindoplossing.” Voor een van de meest minutieus gedetailleerde over deze verbazingwekkende alliantie moet men “The Secret Contacts: Zionism and Nazi Germany – 1933-1941” van KLaus Polkehn lezen, een prominente Oost-Duitse journalist in de Duitse Democratische Republiek. Het verscheen in het “Journal of Palestine Studies.”
De Joodse natie in Palestina, gerepresenteerd door haar internationaal besturend lichaam, de Zionisten en de Duitse natie gerepresenteerd door Hitler en zijn nationaal-socialisten, hadden gemene zaak in deze dat beide groepen de Joden uit Duitsland (en eventueel uit Europa) wilden. Deze factor wordt benadrukt door zekere bezoeken aan Berlijn van de kant van zionistische leiders van Palestina, Feivel Polkes bijvoorbeeld, een generale stafofficier van de ondergrondse Joodse militia de Hagana, aan zijn tegenhanger Herbert Hagen, directeur van het Bureau van Joodse Affaires (Judenrefarat) en hoofd van de SS, Adolf Eichmann.
Polkes vertelde Eichmann (28 feb. 1937) dat hij er bovenal in geïnteresseerd was in “het verhaasten van Joodse immigratie naar Palestina zodat de Joden in zijn land de meerderheid over de Arabieren zouden verkrijgen.” Eichmann en Haga reisden op de uitnodiging van de commandant van de Haganah naar Haifa met het schip Romania waar het op 2 oktober 1937 aanmeerde. De Britse autoriteiten wilden de twee SS-afgezanten echter niet van boord laten gaan (vanwege de gaande Arabische opstand over de Joodse kolonisatie in Palestina). Ze gingen toen naar Egypte waar ze Polkes ontmoetten in Café Gropi in Caïro (10-11 oct. 1937). De officier van de Haganah vertelde hen:
“De zionistische staat moet met alle middelen en zo spoedig mogelijk worden gesticht zodat het een stroom van Joodse immigranten naar Palestina aantrekt. Wanneer de Joodse staat overeenkomstig de huidige voorstellen zoals neergelegd in de Peel Papers en in lijn met de gedeeltelijke beloften van Engeland is gesticht, dan mogen de grenzen naar wens verder naar buiten worden geschoven.”
In zijn verklaring verwees de commandant van de Hagana naar een koninklijke commissie opgezet onder Lord Peel om de situatie in Palestina in 1937 na de uitbraak van de Arabische opstand te onderzoeken. Die had een plan uitgelegd Palestina in een Joodse en Arabische staat te verdelen. Door de Peel Papers werd ook de Joodse immigratie naar Palestina gesmoord, wat resulteerde in bittere vijandschap van het ondergrondse Hagana-leger ten opzichte van de Britten. Dit leidde tot een reeks terreuracties tegen en sluipmoorden op de Britse gewapende strijdkrachten in Palestina.
Polkehn onthult dat de collaboratie tussen de Zionisten en het Reich bevestigd werd door de Mossad Aliyah Beth die door de Hagana was opgezet als een illegale immigratieorganisatie. Afgezanten van de Mossad (Pina Ginsburg en Moshe Auerbach), zetten met de zegen van de autoriteiten van het Reich hun onderkomens op in Berlijn om er hun immigratieactiviteiten in 1938 uit te voeren.
Volgens Jon en David Kimche in hun boek “Secret Roads” was de speciale missie van de Mossad “in overeenstemming met de bedoelingen van de nazi-regering…. Alleen met de steun van de nazi-leiders kon het project op grote schaal worden doorgevoerd.” Met Ginsburg had de Gestapo besproken “hoe de illegale Joodse immigratie in Palestina tegen de wil van de Britse mandaatregering te promoten en uit te breiden.” In de zomer van 1938 had Eichmann in Wenen een ontmoeting met een andere Mossad-afgezant, Bar-Gilead, die toestemming verzocht trainingskampen voor immigranten op te zetten zodat ze voor hun werk in Palestina konden worden voorbereid. Na afstemming met Berlijn gaf hij toestemming en leverde alle vereisten voor de trainingskampen. Ginsburg die in Berlijn met de nazi-autoriteiten samenwerkte, zette ook trainingskampen op.
In een onthullende voetnoot verklaart Polkehn dat Mussolini in Italië de rechtste vleugel van het zionisme de Revisionistische Partij (voorloper van de terroristische Irgun Zwai Leumi) wn hwn toegestaan had een school voor de opleiding van marine-soldaten. De leider van de Revisionistische Partij, Vladimir Jabotinsky, had in 1932 het voorstel gedaan dat het mandaat naar Italië over zou gaan omadt Mussolini meer ontvankelijk voor de bevordering van de Joodse staat dan Brittannië zou zijn.
Polkehn verwijst zelfs vóór Hitlers opkomst naar de macht in 1933 naar economische overeenkomsten tussen de Zionisten en de Duitse regering. “Buitenlandse Zaken had tijdens vele gelegenheden al een pro-zionistische houding aangenomen, inclusief ontmoetingen tussen Chaim Weizmann en de staatssecretarissen Von Schubert en Von Bulow. Hij maakt eveneens melding van de zionistische ambtenaar Gerhart Holdheim die schreef:
“Het zionistische programma omvat de opvatting van een homogeen onverdeelbaar Jodendom op nationale basis. De criteria voor het Jodendom is daarom geen bekentenis van religie maar het allesomvattende besef van het behoren tot een raciale gemeenschap die samengebonden wordt door bloedbanden en de geschiedeins en wat vastbesloten is haar nationale individualiteit te behouden.”
Polkehn markeert de overeenkomsten tussen deze ideeën en die van de fascisten. Hij citeert Alfred Rosenberg, de hoofdideoloog van de nazi-partij, die schreef:
“Het Zionisme moet krachtig worden ondersteund zodat er jaarlijks een zeker aantal Joden naar Palestina zal worden getransporteerd op op z’n minst gedwongen wordt het land te verlaten.”
Gedurende die kritieke jaren waarvan Klaus Polkehn schrijft, 1933 – 1941, was de zogenaamde Havaara-overeenkomst van kracht wat de overdracht van immense hoeveelheden geld van Duits-Joodse banrekeningen naar Palestina mogelijk maakte. Er waren twee firma’s opgericht: de Havaara-Company in Tel Aviv en een zusterfirma in Berlijn, Paltreu genaamd. Polkehn beschrijft de transacties:
“De Joodse immigrant zou zijn geld op de Duitse rekening van de Havaara of bij de Wassermann Bank in Berlijn of bij de Warburg Bank in Hamburg storten. Met dit geld konden de Joodse importeurs Duitse goederen voor de export naar Palestina kopen terwijl de gelijke waarde in Palestijnse Ponden op de Havaara-rekening bij de Anglo-Palestijnse Bank in Palestina gestort zou worden. Wanneer de emigrant in Palestina zou zijn gearriveerd, ontving hij van deze rekening de gelijke waarde van de som die hij in Duitsland had betaald.”
Wat was Hitlers visie betreffende deze grootmoedige overdracht van rijkdom naar Palestina? Al de aanwijzingen zijn dat hij dit goedkeurde. Polkehn wijst erop dat Herr Hitler op 27 januari 1939 besloten had dat de Havaara-procedure door zou gaan.” Bron: Donn de Grand Pré in zijn “Barbarians Inside the Gates: The Blackbook of Bolshevism. Book I The Serpent’s Sting” (GSG Associates) 2000, bladzijden 129-133 (nadruk toegevoegd)
Wat een onthullingen; hier vinden we er niets van in de bovenstaande video terug! Wel zien we er in die bovenstaande tv-documentaire kleine stukjes waarheid in, die als kleine eilandjes te midden in een zee van halve waarheden en hele leugens drijven, die naar die Overdrachtsovereenkomst verwijzen..
Adolf Eichmann in Oostenrijk.
We gaan nog even door met de video (vanaf 31:22). De Anschlus met Oostenrijk heeft dan al plaatsgevonden en Eichmann kan zijn werkzaamheden ook daar voortzetten:
“De nazi’s ontnamen de Oostenrijkse Joden niet alleen hun burgerrechten, maar ook hun persoonlijke bezittingen en dwongen hen tot emigratie. Dit was nieuw beleid. Het werd in Wenen voor het eerst toegepast. Oostenrijk moest “Judenfrei” worden, vrij van Joden. En Eichmann moest dat beleid ten uitvoer brengen. Toen Eichmann zes jaar eerder uit Oostenrijk was vertrokken, kon hij niet bogen op enige prestatie. Nu was ie terug als officier van het rijk om de Joden aan te pakken. In Wenen zou Eichmann doorbreken. Hier mocht ie bewijzen dat hij een efficiënt, creatief en zelfstandig administrator was. Het Joodse leven in Oostenrijk vertoonde en grote wanorde. De meeste Joodse organisaties waren al opgeheven door de politie en hun leiders waren gevangen. “Ik riep de plaatselijke Joodse leiders bij me en richtte een hoofdkantoor voor Joodse immigratie in.” Dat was gevestigd in het paleis van Rothschild in de Prinz Eugenstrasse. Het doel van Eichmann’s nieuwe kantoor was al duidelijk uit de naam: Centraal Bureau voor Joodse Emigratie. Hier zette hij zijn efficiënte Eichmann-systeem op waardoor emigratie lopende band-werk werd. “Je stuurt een Jood naar binnen en neemt hem tijdens z’n gang door het gebouw systematisch alles af, zodat die eruit komt zonder huis of geld en met alleen nog een paspoort en een visum voor onmiddellijk vertrek.” Desnoods manipuleerde Eichmann de Joodse organisaties en de Joden om zijn doelen te bereiken. Teddy Kollek was ’n zionistische gezant in Wenen. Hij pleitte er bij Eichmann voor om tienduizend Joodse jongeren uit Oostenrijk te laten vetrekken.”
Teddy Kollek.
Dan komt Teddy Kollek kort aan het woord:
“In Wenen had hij kantoor in ’t paleis van de Rothschilds. Ik kwam z’n kantoor binnen en zag daar ’n officier. Hij was jong en wist precies wat hij wilde. Ik zei dat ik ’n lijst had van 10.000 arbeidsplaatsen had, in Engeland. Toen zei hij dat hij de mensen wel wilde laten gaan als ze ergens heen konden.”
Manipulatie?
De vraag is nu: waar is hier nu sprake van manipulatie? En zou ook Kollek als “zionistische afgezant” niet iets meer te vertellen hebben gehad over een mogelijke rol in het Overdrachtsakkoord tussen Zionisten en de Duitse nazi-regering? En wat is het commentaar van de commentator hierop? Luister maar mee:
“Eichmann verstrekte de visa. Hij had Kollek gebruikt om weer 10.000 Joden uit het rijk te deporteren.”
Van manipulatie is hier niets van te merken.
Verslechtering in Duitsland: Door de Staat Gesteunde Terreur Tegen Joden.
Vanaf 35:04: “Terwijl de gedwongen emigratie in Ooestenrijk doorging, verslechterde de situatie voor de Joden in Duitsland. Met openlijk door de staat gesteunde terreur werden ze verjaagd. Op de avond van 10 november, Kristallnacht, zette Goebels zijn bruinhemden op tegen de Joden. In Duitsland en Oostenrijk werden tweehonderd synagogen vernield, zevenduizend winkels geplunderd en dertigduizend Joodse mannen naar concencratiekampen gestuurd.”
Maar wat gebeurde er nu werkelijk? Dat vertelde Ingrid Weckert:
“Op 18 november, een dag voor de Kristallnacht, verschenen er plotseling vreemde personen die er nooit eerder gezien waren, in enkele kleine steden nabij de Frans-Duitse grens. Ze gingen naar burgemeesters, kreisleiders (leiders van districtspartijen) en andere belangrijke ambtenaren in deze steden en vroegen hen wat er voor acties tegen de Joden waren gepland. De ambtenaren schrokken nogal van deze vragen en antwoordden dat ze niet op de hoogte waren van dergelijke plannen. Daarop handelden de vreemdelingen alsof ze geschokt waren dit te horen. Ze riepen en klaagden dat er iets tegen de Joden moest worden gedaan en zonder enige verdere verklaring verdwenen ze weer. Zoals gebruikelijk beschouwden ze de vreemdelingen als krankzinnige antisemieten en vergaten de incidenten- tot de volgende avond. Sommige van deze kennelijk krankzinnige personen hebben zichzelf werkelijk overtroffen.
Provocateurs als SS-ers.
In een geval gingen twee mannen, gekleed als leden van de SS naar een standartenführer van de SA (kolonel) en gaven hem opdracht de synagoge nabij te verwoesten. Om hiervan de absurditeit van te begrijpen, moet men weten dat de SSen SA volkomen gescheiden organisaties waren. Een waar lid van de SS zou nooit hebben geprobeerd orders aan een eenheid van de SA te geven. Dit geval toont aan dat de vreemdelingen buitenlanders waren die zelfs het onderscheid binnen het Duitse gezag niet kenden.
Vreemdelingen die toespraken hielden.
Toen de provocateurs beseften dat hun inspanningen bij lokale ambtenaren niet werkten, veranderden ze hun tactiek. In plaats daavan probeerden ze direct de mensen op de straten op te hitsen. In een andere stad bijvoorbeeld, verschenen er twee mannen op de marktplaats en hielden er toespraken tot de mensen daar om zo te proberen hen tegen de Joden op te zetten. Uiteindelijk bestormden sommig mensen de synagoge ook, maar toen waren de provocateurs alweer verdwenen.
Daarna verschenen er plotseling vreemdelingen die toespraken hielden, met stenen naar ramen begonnen te gooien, Joodse gebouwen, scholen, ziekenhuzen en synagoges om daarna weer snel te verdwijnen.
Dit waren methodische schurken en geen woedende burgers.
Op de avond van 9 november begonnen er goed gerorganiseerde en wijdverspreide incidenten. Groepen van in het algemeen vijf of zes jongemannen, met staven en knuppels bewapend, gingen door de straten en sloegen er de winkelramen in. Dit waren geen SA-mannen die Joden haatten; ze gingen te methodisch te werk om gemotiveerd te zijn door woede. Ze voerden hun werk zonder enige emotie uit. Niettemin was het door hun vrenieling waardoor zekere andere personen uit de laagste sociale klasse een bende vormden en de vernielingen voortzette.
Alles wat men van geschiedschrijver kan leren is dat “alle synagoges werden verwoest en dat “alle” winkels vernield werden. Naast deze vage beschrijving worden er bijna geen details gegeven.
Geschiedschrijvers vertellen ons dat er gedurende de Kristallnacht alle Joden bevreesd waren, gedwee accepteerden wat er met hen gebeurde en zonder enig verzet toekeken hoe hun bezit verwoest werd. Het tegenovergestelde is waar. Terwijl ik over dit onderwerp door de archeven ging, vond ik veel documenten die precies het tegenovergestelde vermelden van wat er beweerd wordt. Het feit is dat Joden en hun Duitse buren samen tegen de aanvallers vochten en ze van de trappen af gooiden. In meer dan een geval werden straatbendes in elkaar geslagen en weggejaagd.”
SA-officieren op wacht om aanvallen te voorkomen.
Politie- en partijbeambten stonden in het algemeen aan de kant van de Joden. Sommige Joodse gemeenschapsleiders gingen de volgende morgen naar politiebureaus en vroegen de politie om de aan hun synagoges aangerichte schade te onderzoeken. De resulterende politierapporten in de archieven zijn vandaag nog steeds beschikbaar.” Bron: Ingrid Weckert in haar “FLASHPOINT. Kristallnacht 138: Instigators, Victims and Beneficares.”
En wat aangaande Hitler? Die was woedend! De SA werd door hem ingezet om een einde aan enkele gewelddadige demonstraties te maken; voor de winkels waar ruiten waren ingeslagen werden SA-mannen gepost om verdere aanvallen te voorkomen.
Waffen-SS-er Steekt Baard van Orthodoxe Jood in Brand: Eichman Eist Straf.
Eichmann: “Ik zag ooit op een station in het oosten iemand van de Waffen-SS de baard van een orthodoxe Jood in brand steken. Hoewel het me niet aanging, stapte ik meteen naar z’n commandant en eiste straf.” (vanaf 43:05)
Dit komt nogal vreemd over voor iemand die de Joden zo haatte dat hij ze het liefts uitgeroeid zag zien! Weer zo een tegenstrijdigheid. En mocht Eichmann dan inderdaad naar die commandant zijn gegaan, wat was dan de reactie van de laatste? Ook dit wordt hier verder niet verklaard.
De Foto’s.
Vanaf 43:03 zijn er ook enkele foto’s te zien waarop Duitse soldaten orthodoxe Joden mishandelen. Op de foto vanaf 43:21 is te zien hoe in het bijzijn van andere Duitse militairen, een Duitse soldaat het hoofd van een orthodoxe Jood dan bijna kaalgeknipt heeft. Luister nu naar wat Udo Walendy hiervan te zeggen had:
“Dit beeld is een gefabriceerde foto en presenteert een complete onrealistische situatie in deze vorm. Geen enkele soldaat in volledige gevechtskledij en een geschouderd wapen zou het haar willen knippen van deze Jood die bijna kaal was. Alle gezichten (heel duidelijk te zien aan de ogen) zijn bijgewerkt. De spiegeling op de stalen helmen is onrealistisch (geen foto toont dergelijke reflecties), de schaduw valt tegenstrijdig, het geweer hangt de verkeede kant op, de kolf zou achteraan moeten zitten, de groeve op de muur lopen willekeurig. De absoluut zwarte jas van de Jood loopt over in het andere deel van de foto zonder duidelijke contouren omdat de hele foto een gemonteerd verzinsel is.” Bron: “Forged War Crimes malign the German Nation” by Udo Walendy (Verlag für Volkstum und Zeitgeschichtsforschung (tweede editie) 1989, bladzijde 10.
En naast deze foto zijn er vele andere waarmee geknoeid en waaraan gedokterd is…
Hitler Over de Moord Op Joden.
De commentator: “Op 30 januari 1939 maakte Hitler duidelijk dat verdrijving wat hem betreft, nog niet de ultieme vorm van tirannie was: (Hitler): “Ik zal heden weer een profeet zijn: als het internationale jodenkapitaal binnen en buiten Europa erin slaagt de volken nogmaals in een wereldoorlog te storten, zal dat niet leiden tot bolsjewisering van de aarde en dus de overwinning van het Jodendom zijn, maar de vernietiging van het Joodse ras in Europa!” Waarop de commentator reageert met: “Dit was de eerste keer dat de moord op Joden publiekelijk werd genoemd als mogelijk overheidsbeleid.”
De commentator (die zelf ook maar de officiële versie van WW II en de holocaust heeft geleerd), wist kennelijk niet, wát Hitler bedoelde te zeggen; hij noemde de moord op Joden een “Mogelijk overheidsbeleid.” Maar dit is de realiteit: Hitler (en samen met hem Europa), wist maar al te goed dat het Bolsjewisme wat er in Rusland in oktober 1917 aan de macht gekomen was, een grote dreiging voor Europa (voornamelijk Duitsland) en de wereld vormde! En het doel was om hier heel de wereld aan te onderwerpen (te beginnen met onder meer Duitsland). De eerste Rode Dictator van Sovjet-Rusland, Vladimir Lenin (kwart-Joods) had dit wanneer hij en zijn regime eenmaal vast in het zadel zouden zitten in Rusland (en later ook door Josef Stalin), al duidelijk gemaakt:
“Zo spoedig als we sterk genoeg zijn om het kapitalisme volkomen omver te werpen, zullen we hen onmiddelijk bij de keel grijpen. De overwinning van de communistische revolutie in alle landen is onvermijdelijk. In de niet te verre toekomst zal de overwinning verzekerd zijn”, verklaarde hij op 6 maart 1920. Stalin was al vroeg toegewijd aan dit prncipe van het Bolsjewisme, wat met zijn welbekende speech voor het Centraal Comité van de Communistische Partij van de Unie in juli 1925. In die tijd verklaarde Stalin: “Zou de oorlog beginnen, dan zulen we hier niet inactief bij staan; we zullen de oorlog ingaan, maar we zullen er inkomen als de laatste strijdende partij; hierbij zullen we een gewicht in de weegschaal wat doorslaggevend zal zijn.” Deze “Stalin-doctrine” werd zoals Alexandr Nekrich met wonderbaarlijke helderheid heeft aangetoond en ongeacht verklaringen van het tegenovergestelde, nooit prijsgegeven. Die behield haar kracht en de poging om “fascistisch Duitsland en het Westen tegen elkaar op te zetten”, zoals door auteur Viacheslaw I. Dashichev met wonderbaarlijke helderheid verklaard, werd een ware obsessie voor Stalin.” Bron: de Duitse historicus Joachim Hoffmann in zijn boek “Stalin’s War of Extermination 1941 – 1945: Planning, Realization and Documentation” (Theses & Dissertations Press) 2001, bladzijden 26-27)
Niet “Hitler’s Oorlog” Maar “Stalin’s Oorlog.”
Volgens de gangbare geschiedenis over WW II zou Hitler van plan zijn geweest om enige tijd na zijn machtsovername in Duitsland en na de herbewapening van het Duitse leger “de wereld te veroveren.” Dit was vanaf het begin onjuist geweest: dat was het doel van Lenin en zijn opvolger, Stalin, geweest. Dit maakte ook de Russissche auteur Viktor Suvorov in zijn boek “The Chief Culprit: Stalin’s Grand Design to Start World War II” (Naval Institute Press) 2008 al duidelijk. En in 2021 publiceerde Sean McMeekin zijn boek “Stalin’s War: A new history of world war II” (Basic Books) waarin ook hij tot dezelfde conclusie kwam: het was niet “Hitler’s Oorlog” maar “Stalin’s Oorlog“!
Dus zonder de misdaden van Hitler en zijn nazi-regime te vergoelijken of te bagatelliseren, werpt dit toch een ander licht op wat Hitler met zijn uilatingen over het Bolsjewisme te zeggen had. De bovenstaande gegevens zijn altijd voor het grote publiek achtergehouden tot de val van de Berlijnse Muur (en de daarop volgende geleidelijke verdwijning van het Communinisme als overheersende ideologie in Rusland en haar Oost-Europese satellietstaten, Polen, Bulgarije, enz). Het was toen dat er een klein deel van de tot dan toe geheime Sovjet-archieven werden opengesteld. En daardoor is deze informatie ook wereldkundig gemaakt.
Eichmann over de Ghetto’s in Lublin.
Uiteindelijk kreeg Eichmann als belangrijkste taak de Joden naar ghetto’s te transporteren.
“In zijn memoires wekt hij de indruk dat de ghetto’s een soort vakantiekamp waren. “Ik zal niet zeggen dat ik het ghettosysteem heb bedacht. Dat zou teveel eer zijn voor mijzelf. De vader van het systeem was een orthodoxe Jood die zijn eigen leven wilde leiden. De geassimileerde Jood was natuurlijk niet blij met de verhuizing naar het ghetto. Maar de orthodoxen en de zionisten waren er zeer over te spreken. Geassimileerde Joden vonden het ghettoleven vernederend en niet-Joden zagen er wellicht een onaangename dwang in. Maar de meeste Joden voelden zich prettig in het ghetto.” (vanaf 49:48)
Mocht Eichmann dit werkelijk hebben gezegd, waarom zouden de orthodoxe en zionistische Joden zich er dan zo thuis hebben gevoeld? Zouden die er overeenkomstig de Overdrachtsovereenkomst tussen hoge zionistische leiders en de Duitse regering in adwachting naar Palestina gezonden te worden, zich zo thuis hebben gevoeld? Een antwoord op het waarom wordt ons verder niet gegeven. Later zouden de omstandigheden er verslechteren.
Een Verwrongen Geschiedenis.
Tenslotte zoude we dit artikel willen beëindigen met het volgende: in de bovenstaande video wordt ons eigenlijk een verwrongen geschiedenis vertoond. Er valt namelijk niets aan vast te knopen vanwege de tegenstrijdigheden die erin voorkomen. Waarom zou Eichmann onderhandelingen met hoge zionistische leiders hebben gevoerd om zo veel mogelijk Joden vanuit Duitsland naar Palestina te krijgen, terwijl hij hen ook wilde vernietigen? Wel, de Overdrachtsovereenkomst tussen beide partijen is het antwoord! En zo zijn er meer zaken die alleen met hulp van de alternatieve geschiedenis over WWII beantwoord kunnen worden. En nogmaals: het is hier niet onze bedoeling er de misdaden van het Hitler-regime mee te rechtvaardigen. Met zinloze termen als “antisemitisme” en “antisemiet” wordt hier dan ook niets op een redelijke wijze weersproken/weerlegd; diegenen die echter wél van dergelijke termen gebruik zou willen maken maar zonder dit alles te lezen en te overdenken, vertonen hier slechts hun onwetendheid en vooringenomenheid mee. Want:
“Wie antwoord geeft, voordat hij hoort, dien is het tot dwaasheid en smaad.” (Spreuken 18:13 NBG-vertaling)
Tinthor's Blog 