Recent is bekend geworden dat “anonieme” personen bepaalde beschuldigen tegen Khadiia Arib (voormalig Kamervoorzitter) hebben geuit. Die hebben mevr. Arib ertoe gebracht om nu ook haar loopbaan als Kamerlid te beëindigen. Het is Freek Jansen die een tweet van Arib waarin ze haar redenen hiertoe uitlegt, had geretweet. Hier volgt haar kant van het verhaal:
“Beste burgers, lieve kiezers,
Als volksvertegenwoordiger heb ik in de afgelopen 24 jaar veel meegemaakt, maar nog nooit zoveel als in de afgelopen 48 uur. Ik ben veel gewend, maar de (anonieme) dolkstoten van de laatste dagen, hebben ertoe geleid dat ik niet langer wens aan te blijven als Kamerlid. Ik ben bereid veel de verdragen, maar ieder mens heeft zijn grens. Het betreft hier aanvallen op mijn waardigheid.
Toen ik aantrad als Kamervoorzitter in 2016 kreeg ik de opdracht van de Tweede Kamer om de ambtelijk organisatie te reorganiseren en orde op zaken te stellen.
Het Parlement is het hoogst orgaan van dit land en ik was (en ben) van mening dat aan de medewerkers van dit instituut ook de hoogste eisen mogen worden gesteld. Sommigen zullen mijn optreden als streng hebben ervaren, maar in zo’n omgeving is dat noodzakelijk. Mijn optreden heeft geleid tot een zichtbare verbetering van het functioneren van de Tweede Kamer. Toen ik aftrad heb ik de organisatie in goede staat achtergelaten en daarmee was mijn taak volbracht.
Afgelopen woensdagavond moest ik via de pers vernemen dat het presidium een onderzoek naar mijn functioneren als vroegere Kamervoorzitter wil instellen omdat anonieme personen klachten over mij hadden.
Het presidium heeft buiten het zicht van de Kamer de landsadvocaat de opdracht gegeven een zittend Kamerlid te controleren. Dit is niet alleen staatsrechtelijk onjuist, maar het is ook een dubieuze manier om met gekozen volksvertegenwoordigers om te gaan. Dit handelen van het presidium is zeer schadelijk voor het reeds tot een dieptepunt gezonken vertrouwen van burgers in de politiek.
Het presidium heeft met zijn optreden grote schade toegebracht aan mij als persoon, aan mijn functioneren als Kamerlid en als voorzitter van de tijdelijke commissie corona. Maar ook aan de Tweede Kamer en aan het democratische proces. Het presidium heeft geen staatsrechtelijke bevoegdheid tot het instellen van onderzoeken naar collega-Kamerleden. Door dit wel te doen (en de manier waarop) heeft het presidium zich schuldig gemaakt aan machtsmisbruik en het middel van onderzoek gepolitiseerd.
De collega’s die een brief hebben geschreven aan het presidium, waarin ze opheldering vragen over de gang van zaken en de werkwijze ter discussie stellen, komen hiermee op voor het instituut Tweede Kamer. Ik wil de collega’s die onder de brief staan (Renske Leijten, Pieter Omtzigt, Lilian Marijnissen, Esther Ouwehand, Caroline van der Plas en Nicki Pouw-Verweij) bedanken. Tegelijkertijd valt het me zwaar dat mijn fractiegenoten ontbreken onder deze brief. Dat laatste heeft bijgedragen aan mijn besluit.
Ik heb altijd vastgehouden aan mijn principe dat een Kamerlid haar termijn dient af te maken. Je bent gekozen door de kiezer, en met dat mandaat ga je heel zorgvuldig om. Ik heb er dan ook nooit aan getwijfeld om door te gaan in de Kamer na de rampzalige nederlaag van de vorige Kamerverkiezingen of na de gang van zaken rondom de Kamervoorzitterschapsverkiezing.
Die belofte kan ik niet langer waarmaken. Het werk als volksvertegenwoordiger en voorzitter van de tijdelijke corona-enquete is mij door het disfunctioneren van het presidium simpelweg onmogelijk gemaakt. Ik voel me niet langer vrij en veilig in deze omgeving en onder deze omstandigheden kan ik mijn werkzaamheden als volksvertegenwoordiger niet langer voortzetten. Ik hoop dat mijn kiezers begrip hebben voor het moeilijkste beluit uit mijn lange loopbaan.
Khadija Arib.” Bron: twitter.com/khadijaArib/status/1576290620171165698/photo/1 (met vervolg photo/2).
Renske Leijten over de Landsadvocaat.
Een van degenen op de video die vanwege de zaak-Arib aan het woord komen, is Renske Leijten (SP). Zoalas dit ook op de video te zien is, zegt ze er dit over:
“Ja voorzitter, ik zou graag van u willen weten of u aangifte gaat doen tegen het lek wat gisterenavond is verschenen in de NRC. We hebben het vandaag over bedreiging in het debat, maar als er iets bedreigend is, dan is het een lek in een krant waartegen je je niet kan verweren. Dus ik zou dan graag als eerste willen weten, ten tweede zou ik graag een verklaring willen hebben van het presidium, hoe zij het in hun hoofd hebben gehaald om advies te vragen bij de Landsadvocaat. De Landsadvocaat procedeert tegen toeslagen-ouders, procedeert tegen gedupeerden in Groningen en is een vertegenwoordiger van de Staat. We hebben een eigen advocaat en waarom is die niet gevraagd door het presidium?” Tot slot wil ik u vragen om daar zitting te nemen; dit debat gaat over het functioneren van de Kamer, daar horen antwoorden op te komen van de Kamervoorzitter, dat hoeven dhr. Paternotte en Segers niet voor hun rekening te nemen bij de afronding van dit debat.”
George Reuchlin over de Gruwelijke en “de Verfoeilijke Rol van de Landsadvocaat.”
Zoals Renske Leijten al goed duidelijk maakt, is de eigen advocaat tijdens de zaak-Arib bewust buitengesloten ten gunste van de Landsadvocaat. En waar is de laatste nu mee bezig? Ook dat maakt Renske meer dan duidelijk: die procedeert tegen de ouders die het slachtoffer van die Toeslagenaffaire geworden waren, en 2: die procedeert tevens tegen de Groningers die de dupe van de schade rond die door de NAM veroorzaakte aardbevingen ware geworden. Nu hebben we hier een boek van welgeteld 343 bladzijden in handen; eigenlijk is dit (zoals het er ook op vermeld staat) een document. De titel: “Het Geschonden Gelaat van de Staat; Het grove onrecht dat de Nederlandse Staat haar burgers aandoet en de verfoeilijke rol van de landsadvocaat” (Ad Donker- Rotterdam) 2010. Op de achterkant van dit boek lezen we :
“Het geschonden gelaat van de Staat toont aan dat onrechtmatige – en soms misdadige – gedragingen door de Staat der Nederlanden geenzins incidenten zijn, maar tot een vast patroon zijn gaan behoren om een dor de overheid onrechtmatig geschade burger van zijn recht te beroven om een redelijke en billijke schadevergoeding te krijgen. De landsadvocaat bekleedt daarbij – als juridische spreekbuis van de Staat – een hoogst bedenkelijke actieve rol.
De auteur beschrijft aan de hand van zijn eigen strijd en meerdere gevallen dat de Staat structureel het recht op schadevergoeding probeert te frustreren door processen jarenlang te rekken en de burger zodoende kapot procedeert. Aan de kaak wordt gesteld hoe de landsadvocaat jaarlijks zijn eigen zakken vult met miljoenen euro’s gemeenschapsgeld door met intimidaties en allerhande chicanes uit de juridische trucendoos geboden oplossingen” (te) “blokkeren.
Reuchlin zoekt verklaringen hoe het kon gebeuren dat de journalist Willem Oltmans jarenlaing in zijn werk werd gedwarsboomd door Buitenlandse Zaken; de medewerker van Defensie, Fred Spijkers, het leven tot een hel werd gemaakt omdat hij opkwam voor de waarheid; de berger Geert Theunissen zijn recht op bergersloon werd onthouden en hoe vele anderen, die door de overheid onrecht waren aangedaan door dezelfde overheid bewust maatschappelijk, fysiek en psychisch in de vernieling werden geholpen.”
“Remota Justitia Quid Sunt Regna Nisi Magna Lactronica.”: Overheden als Roversbenden.
Op de bladzijden schreef Reuchlin met betrekking tot het bovenstaande onder meer het volgende:
“De Romeinen bezigden reeds het gezegde: Remota justitia, quid sunt regna nisi magna lactronica. Hetgeen betekent: Indien het recht buiten werking wordt gesteld, wat zijn overheden dan nog anders dan roversbenden in het groot? Die vraag is ook gerechtvaardigd in het geval de overheid in gebreke blijft om iemand die door de overheid onrechtmatig behandeld is en dientengevolge schade heeft geleden, die schade zo spoedig en zo volledig te vergoeden.
Bij de in dit boek behandelde gevallen ontbrak het aan de drie eerder genoemde aspecten van een fatsoenlijke afhandeling van de aangerichte schade. In de eerste plaats mist de overheid het vermogen om eigener beweging verontschuldigingen aan te bieden. IN de tweede plaats blijven effectieve maatregelen achterwege om herhaling te voorkomen. In de derd plaats maakt de landsadvocaat er een gewoonte van om schadevorderingen tegen de Staat onredelijk lang te rekken. De bedoeling is duidelijk. Als het er de schijn van heeft dat de Staat daadwerkelijk schuld heeft aan onrechtmatig gedrag en de rekening gepresenteerd krijgt, dan lijkt er nog een uitweg te bestaan om aan volledige betaling te ontkomen en dat is de schadeprocedure zo lang te rekken totdat diegene, die recht heeft op schadevergoeding, financieel aan het einde van zijn latijn is, de psychische druk als gevolg van het voortdurend vechten tegen de overheidsbierkaai niet meer aankan en/of door het slopend effect, dat een schier uitzichtloze voor recht en billijkheid op de gezondheid heeft, moet capituleren. Tijdrekken past echter niet in een fatsoenlijke rechtsgang. De Britten drukken de afkeuring voor tijdrekken uit met het gezegde: Justice delayed is justice denied. De sterken van geest, lijf en leden kunnen die strijd volhouden zo lang zij ook over royaal geld kunnen beschikken. De meeste rechtzoekenden moeten echter vroeger of later het hoofd in de schoot leggen en zijn gedwongen om een schikking voor een veel te laag bedrag te accepteren. Daar speculeert de landsadvocaat op en meent hij dat door procedures redeloos te rekken zijn broodheer, de Staat der Nederlanden, een dienst bewijst. Door degenen die recht hebben op een schadevergoeding hebben, die schadevergoeding geheel of gedeeltelijk te onthouden, wordt het blazoen van de rechtvaardige en betrouwbare overheid geschaad en blijft het beeld van een grote roversbende.”
En het is nu dit wat de huidige landsadvocaat nu met de genoemde slachtoffers van de Toeslagenaffaire (die door de Belastingdiens, een afdeling van de overheid) onterecht en op misdadige wijze als ‘fraudeurs” werden gekenmerkt) nu op het oog heeft….
Faillissement Dombo Beheer 1982.
Hier volgt slechts één van de vele gevallen waar Reuchlin over schreef; het gaat hier over het bedrijf Dombo Beheer wat in 1982 over de kop ging:
“Een schrijnend voorbeeld van tijdrekken door de landsadvocaat levert de zaak Dombo op. Het bedrijf Dombo Beheer ging in 1982 failliet na een conflict met de Nederlandse Middenstandsbank. In de daarop volgende procedure weigerde het gerechtshof te Arnhem de voormalige eigenaar van Dombo Beheer, Henk van Reijendam, als getuige te horen. Het Europese Hof voor de Rechten van de Mens oordeelde dat de raadsheren van het hof te Arnhem ten onrechte Van Reijendam niet als getuige hadden toegelaten en stelde de Staat der Nederlanden voor de gevolgen van deze fout aansprakelijk. De schade, die van de Staat gevorderd werd, liep tegen de 70.000.000 euro. De landsadvocaat heeft de afhandeling van de schadevordering zodanig getraineerd, dat in 1996 een geruïneerde Henk van Reijendam aan een acute hartstilstand is gestorven. In een artikel in De Telegraaf van zaterdag 29 mei 2004 schreef Ron Couwenhoven…”Mr. De Wijkerslooth (toen landsadvocaat en later voorzitter van het College van Procureur- Generaals) diende nimmer een motivatie in voor zijn verzoek om hoger beroep en zijn eveneens peperdure opvolger mr. G. J. H. Houtzagers, die hem in 1999 opvolgde als landadvocaat, bleef ook vijf jaar met zijn armen over elkaar zitten, waarna het gerechtshof in maart van dit jaar (2004) oordeelde dat dit te gek was en het hoger beroep (namens de Staat ingesteld) definitief van tafel veegde.” Mr. R. A. A. Maat, advocaat te Middelburg, deelde desgevraagd mede, dat de vordering, die de erven van Henk van Reijendam op de Staat der Nederlanden hebben, zich in september 2008 nog steeds voortsleepte.” (bladzijde 16; nadruk toegevoegd)
Zo was het toen, zo is het nu: net zoals het met de toenmalige landsadvocaat De Wijkerslooth met betrekking tot de “Dombo Beheer-zaak was, zo is het nu met de huidige landsadvocaat Reimer Veldhuis (die zoals Renske al duidelijk maakte, namens de Staat der Nederlanden ( tegen de slachtoffers va de Toeslagenaffaire en tegen de gedupeerde Groningers betreffende die aardbevingsschade procedeert; plaatsvervangend landsadvocaat ie Cécile Bitter.
Pels Rijcken & Oud-Topman Landsadvocaat Frank Oranje.
Beide advocaten blijken deel uit te maken van het advocatenkantoor Pels Rijcken. En wat blijkt: ook daar heerst de corruptie. Dit heeft weer te maken met (wijlen) Frank Oranje de topman van de landsadvocaat. Later zou Oranje zelfmoord hebben gepleegd.
Tweet Marianne Zwagerman.
Op 19 augustus 2021 had Marianne Zwagerman hier een tweet op Twitter over geplaatst:
“De frauderende baas van landsadvocatenkantoor Pels Rijcken hielp voor zijn zelfdoding minister Grapperhaus voor het onderbrengen van zijn financiële belangen. Om 1000 redenen kan dit kantoor niet onze landsadvocaat blijven zegt Renske Leijten in #opznkop nporadio2.nl/nieuws31400/l… Bron: twitter.com/mariannezw/status/14429518569556117281
(Renske Leijten): “Op het moment dat Grapperhaus minister werd had die natuurlijk heel veel financiële belangen in zijn oude advocatenkantoor en dat heeft juist deze landsadvocaat helemaal geregeld voor Grapperhaus, dus is er ook nog een persoonlijke band” (waarna ze onderbroek wordt door Zwagerman): “En persoonlijk band met Grapperhaus; en deze man heeft twaalf miljoen euro achterover gedrukt; niemand weet waar dat geld is gebleven; zijn nabestaanden hebben nu zelfs z’n huis moeten verkopen om dat geld terug te kunnen betalen aan de gedupeerden, dat ik ook denk, maar wacht even (ja, weet je, ik ben schrijver, dus mijn fantasie gaat op hol) dat ik denk: Oké, is die man wel gechanteerd, of weet ik veel; wat heeft die dan met dat geld gedaan, en Grapperhaus, die dekt dat af; die heeft dus ook al een keer tegen de Kamer een keer gezegd dat dat geld niet, dat er geen geld van de overheid gestolen is; dat bleek niet waar te zijn. En hij heeft ook als demissionair minister van Justitie nu besloten dat dit kantoor gewoon aan kan blijven als landsadvocaat! Het is gewoon maar één van de vele voorbeelden van de totale wetteloosheid!”
(Renske Leijten):
“Het OM is wel aan het ingrijpen, maar wat heel zorgelijk is, is dat ook van al die onderzoeken die dan nu worden gedaan, ja, die hoeven nooit openbaar te worden en die vallen natuurlijk straks ook niet onder de WOB dus die kunnen jullie als journalisten ook niet gaan controleren, maar wat ik ook heel zorgelijk vind, is dat bijvoorbeeld het Bureau van Financieel Toezicht er niet naar gaat kijken, maar het Bureau Financieel Toezicht.
Daar is weer over geadviseerd door Pels Rijcken over hoe je dat vorm moet geven over, dus al die, het is ongezond; en we hebben al wel vaker gevraagd: Is het wel zo gezond dat je ’n landsadvocaat hebt die alles voor je doet hè, eh, advisering, verdediging, noem allemaal maar op, er is teveel gebeurd met Pels Rijcken om, nog los van wat er met Oranje is gebeurd om, vind ik, door te gaan met Pels Rijcken.
Je moet het hele systeem opnieuw bekijken; hoe laat je je als overheid, je moet dat hele systeem opnieuw bekijken van hoe laat je je als overheid, hoe stel je je als overheid op ten opzichte van anderen en in juridische geschillen dat al; het punt is natuurlijk, waarom a: tolereer je dat er zulke grote juridische belangen zijn die zo complex zijn dat er maar één kantoor is (dat is natuurlijk al het eerste, want je bent ontzettend afhankelijk en als je afhankelijk bent ben je ook chantabel…”
En in een andere, daarop volgende tweet van 28 september 2021: “En maar blijven liegen.” Waarin volgens het NRC Grapperhaus de Tweede Kamer verkeerd had ingelicht over de fraude bij Pels Rijckens.
En zo zien we dat zowel delen van de politiek als delen van Justitie volkomen corrupt zijn. En wie in staat is zich het boek van Reuchlin aan te schaffen en dit ook gaat lezen, zal het hem duidelijk worden dat de zaak-Dombo Beheer slechts één van de vele zaken is, waarin zowel de Nederlandse Staat als de landsadvocaat zich op misdadige en kwaadaardige wijze tegenover hen die door de eerste zwaar benadeeld zijn gedragen hebben… Tenslotte nog een uitgebreid citaat uit hoofdstuk 5 van het boek:
“De gaten in de blinddoek van Vrouwe Justitia.”:
“De overeenkomst tussen een blinddoek en een master is, dat beiden het gelaat onherkenbaar maken. Het verschil tussen een blinddoek en een masker is, dat de drager van een blinddoek niet kan zien wat er om hem heen geschiedt en de drager van een masker juist wel de omgeving kan waarnemen. Een blinddoek met gaten is derhalve een masker geworden. Maskers worden gedragen hetzij door de nar, de carnavalist of door de misdadiger, maar past de serieuze rechtsspraak niet.
De Nederlandse rechtsstaat rust op de pijlers dat iedereen voor de wet gelijk is en dat er recht gesproken wordt zonder aanzien des persoons. Dat is schone theorie voor van de praktijk vervreemde rechtsgeleerden en staatslieden, die – tegen beter weten in – nog willen blijven geloven dat Vrouwe Justitia nog steeds een blinddoek draagt. In werkelijkheid s de blinddoek van Vrouwe Justitia zo sleets geworden dat zij grote gaten vertoont en tot masker is verworden. De gaten in de blinddoek van Vrouwe Justitia heten vriendjespolitiek, belangenverstrengeling, relatiepatronen en politiek. De Hoge Raad der Nederlanden behoort maatregelen te nemen als een rechter in de fout gaat, maar dit hoogste rechtscollege in Nederland is passief en schuwt om de gaten in de blinddoek van Vrouwe Justitia te stoppen. Ook de politiek toont zich onmachtig om die te herstellen en wel omdat de politiek zelve een der grootste gaten in die blinddoek is.” (bladzijde 65)
Gelukkig echter, is er nu bijvoorbeeld Renske Leijten die hier verandering in wil brengen en daar nu al mee bezig is….
Tinthor's Blog 